KOBIETY-WICEPREMIERZY 1991-2000
|
nr 2 w rządzie
Marie-Michèle Rey, Haiti |
|
|
nr 3 w rządzie Jóhanna
Sigurðardóttir, Islandia |
|
wicepremier
Inga Iwanowna Grebeszewa, Rosja |
||
wicepremier
Bichodzal Fatkitdinowa Rachimowa, Związek Socjalistycznych Republik
Radzieckich |
||
minister stanu (wicepremier)
Paulette Moussavou Missambo, Gabon |
||
wicepremier
Roza Isakowna Otunbajewa,
Kirgistan |
||
nr 2 w rządzie Lagle
Parek, Estonia |
||
Vicelantråd
(wicepremier) Harriet Lindeman, Wyspy
Alandzkie (autonomiczna prowincja Finlandii) |
||
wicepremier Mimi
Jacobsen, Dania |
||
wicepremier Marianne
Bruus Jelved, Dania |
||
wicepremier Simone
Veil, Francja |
||
Sheila Maureen Copps, Kanada |
wicepremier |
|
nr 3 w Gabinecie |
||
wicepremier Ljerka
Mintas-Hodak (1952-), Chorwacja |
||
1990
doradczyni prezydenta, 1991-92 przewodnicząca Chorwackiego Urzędu (przedstawicielstwa) przy Misji Monitorującej Unii Europejskiej w Zagrzebiu, 1993 wicepremier ds. morskich, transportu i komunikacji, 1995-2000 wicepremier ds. społecznych, 1995-2000 minister spraw wewnętrznych, służb publicznych i sektora socjalnego, 1998-2000 minister ds. europejskich, Do 2000 r. była wiceprzewodniczącą Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej (HDZ). |
||
wicepremier Irina
Sariszwili-Czanturia, Gruzja |
||
wicepremier (nr 2 w rządzie)
Szulamit Aloni,
Izrael |
||
wicepremier dr Andrea
Willi, Liechtenstein |
||
wicepremier
(minister stanu, nr 3 w rządzie) Shirley
Kuo Wang-jung, Tajwan |
||
nr 3 w rządzie
Simona E. Strauss-Maarsera,
Antyle Holenderskies3 1994-1998 |
||
W latach 1994-1998 była ministrem opieki społecznej, rozwoju, kooperacji, kobiet i spraw humanitarnych. Od 1998 r. stoi na czele parlamentarnej komisji zdrowia i środowiska oraz jest wiceprzewodniczącą parlamentarnej komisji ds. edukacji, kobiet, młodzieży i opieki społecznej. |
||
wicepremier
Abad Sehedana Rezewa, Turkmenistan |
||
ok.
1992-95 wiceprzewodnicząca parlamentu, 1999- minister edukacji. |
||
wicepremier
Brigita Schmögnerová,
Słowacja |
||
nr
2 w rządzie Amina Salum Ali, Zanzibar
(region autonomiczny Tanzanii, ma własne lokalne organa władzy i od
1979 własną konstytucję [nowa konstytucja z 1985]) |
||
wicepremier
Christina
Voucheva, Bułgaria |
||
wicepremier
Mona Sahlin, Szwecja |
||
Laila
Freivalds, Szwecja |
nr 3 w rządzie 07.X.1994-2000 |
|
p.o. wicepremiera 01.X-01.XI.2004 |
||
wicepremier
Salma Ahmed Raszed, Libia |
||
1992-94
doradczyni sekretarza ds. kobiet, 1994-95 sekretarz w Sekretariacie Generalnym Głównego Kongresu Ludowego ds. Kobiet (wicepremier), 1996 ambasador w Lidze Państw Arabskich (jako pierwsza kobieta w historii tej organizacji). |
||
wicepremier
Bozgul
Dodkhudojewa, Tadżykistan |
||
1993-94 minister edukacji. | ||
wicepremier
Munira Abdullajewna
Inojatowa, Tadżykistan |
||
1993-94
wiceminister pracy, 1994-99 minister edukacji, 1999- doradczyni prezydenta ds. społecznych. |
||
wicepremier |
||
wicepremier Billie
Antoniette Miller, Barbados |
||
wicepremier prof. Katarína
Tóthová, Słowacja |
||
Urodziła się 06.II.1940 r. w Bratysławie. W roku 1962 ukończyła prawo na tamtejszym Uniwersytecie. W okresie 24.VI.1992-15.III.1994 była ministrem sprawiedliwości, a od 1994 r. do 1998 r. - wicepremierem odpowiedzialnym za ustawodawstwo i politykę medialną. Od III.1993 r. jest członkinią parlamentu z ramienia HZDS. | ||
wicepremier
(wiceprzewodnicząca rządu) Berta
María Correíra de Almeida de Melo Cabral, Azory1 |
||
wicepremier Sewil
Zeinabowa, Nachiczewańska Republika
Autonomiczna2 |
||
nr
3 w rządzie Laurina
Anastasia Waldron,
Grenada |
||
wiceprzewodnicząca
rządu tymczasowego dr Dorothy
Musuleng-Cooper, Liberia |
||
wicepremier Dilbar
Muhammadchanowna Guljamowa, Uzbekistan |
||
wicepremier Susanna
Agnelli, Włochy |
||
trzecia
rangą w rządzie Tarja Halonen,
Finlandia |
||
wicepremier Grace
Duncan, Grenada |
||
1988-92
minister stanu ds. kobiet i rozwoju społecznego, 1995-96 minister turystyki, lotnictwa cywilego, spraw kobiet, współpracy i ubezpieczeń społecznych (druga w rządzie), 1996-98 wicepremier oraz minister zdrowia, mieszkalnictwa i środowiska, 1999- Ambassador-at-Large ds. karaibskich |
||
wicepremier (druga
rangą w rządzie) Kamla
Persad-Bissessar Trynidad
i Tobago |
||
wicepremier Larysa
Gutniczenko, Kirgistan |
||
1995-96
minister sprawiedliwości, 1996-98 wicepremier ds. polityki społecznej i kulturalnej. |
||
wicepremier (ds.
programów społecznych) Mira
Jangaraczewa (1952-), Kirgistan |
||
1992-95 wiceburmistrzyni Biszkeku, 1995-96 doradczyni prezydenta ds. społecznych, 1998-23.VII.1999 minister pracy i opieki społecznej, 26.VII.1999- wicegubernator regionu Chu. |
||
wicepremier Tansu
Çiller, Turcja |
||
wicepremier
dr Zlatka Popovska, Macedonia |
||
wicepremier Martine
Aubry, Francja |
||
wicepremier Elisabeth
Guigou, Francja |
||
wicepremier Mary
Harney, Irlandia |
||
wicepremier Taufa
Vakatale, Fidżi |
||
wicepremier Anne
Enger Lahnstein, Norwegia |
||
wicepremier Valgerd
Svarstad Haugland,
Norwegia |
||
wicepremier |
||
nr 3 w rządzie |
||
wicepremier dr
Lili G. Beke Martínez, Aruba (autonomiczne
terytorium Holandii w Ameryce Środkowej) |
||
wicepremier Beatriz
Doran-Scoop, Antyle
Holenderskie |
||
wicepremier Sailaja
Acharya (1944-12.VI.2009), Nepal |
||
1991-93
minister rolnictwa i lasów, 1998 wicepremier i minister zasobów wodnych, ok. 1998-99 wiceprzewodnicząca Nepalskiego Kongresu, X.2000 kandydatka na przewodniczącą tej partii. Była krewną Giriji Prasada Koirala, byłego premiera. |
||
|
wicepremier
Ewelina Gagłojewa,
Republika Południowej Osetii4 |
|
wicepremier
Annemarie Jorritsma-Lebbink,
Holandia |
||
wicepremier
dr Els Borst-Eilers, Holandia |
||
wicepremier
Walentyna Iwanowna
Matwijenko, Rosja |
||
|
wicepremier
prof. Radmilla Kiprijanova-Radovanovic (1940-) Macedonia, |
|
1986-1990 członkini
Rady Wykonawczej i przewodnicząca Komitetu Nauki, Technologii i Służb Informacyjnych Macedonii, 1990-1992 federalna wicesekretarz ds. rozwoju Jugosławii, 1994-1998 rektor Uniwersytetu Świętych Cyryla i Metodego w Skopje, 1998-1999 wicepremier ds. stosunków z instytucjami międzynarodowymi. |
||
wicepremier
Dosta Dimovska, Macedonia |
||
wicepremier Galina
Karimowna Saidowa, Uzbekistan |
||
Odpowiadała za analizy i informację. Od 2000 r. jest pierwszym wiceministrem gospodarki. | ||
wicepremier Tuya
Nyam-Osoriyon,
Mongolia |
||
wicepremier Aitkul
Baigazijewna Samakowa, Kazachstan |
||
Studiowała w Technologicznym Instytucie Przemysłu Świetlnego i Żywieniowego w Jambyl oraz na Narodowym Uniwersytecie Państwowym. Jest ekonomistką i prawniczką. W latach 1994-96 była wiceministrem handlu, a od 1997 do 1999 r. - wiceministrem przemysłu i handlu. W 1996 r. pełniła funkcję kierowniczki Departamentu Obywatelskiego w Kancelarii Prezydenta. W latach 1996-99 zasiadała w Senacie. W okresie 1999-2002 była ministrem bez teki i przewodniczącą Narodowego Komitetu ds. Rodziny i Kobiet. Od 2002 r. jest ministrem zasobów naturalnych i ochrony środowiska. Należy do partii Otan. | ||
wicepremier
Vassiliki (Vasso)
Papandreou, Grecja |
||
wicepremier dr Rima
Khalaf Hunaidi, Jordania |
||
wicepremier Eileene
L.S.
Parsons,
Brytyjskie Wyspy Dziewicze (terytorium zależne Wielkiej Brytanii) |
||
wicepremier Makbule Çeço,
Albania |
||
Laurette Onckelinx, Belgia |
wicepremier 12.VII.1999-21.XII.2007 i 20.III.2008- |
|
numer
3 w rządzie 21.XII.2007-20.III.2008 |
||
wicepremier Isabelle
Durant, Belgia |
||
"de
facto wicepremier"
Magda
Aelvoet (1954-) |
||
1989-93
przewodnicząca frakcji parlamentarnej Partii Angalev, 1995-99 wiceprzewodnicząca grupy Zielonych w Parlamencie Europejskim, 1995 uzyskała honorowy dożywotni tytuł Ministra Stanu, 1999-2002 minister ochrony konsumentów, środowiska i zdrowia (piąta w gabinecie - jako najważniejsza członkini swej partii była "de facto" wicepremierem, chociaż nie posiadała tego tytułu), 2001-02 minister odpowiedzialna za Federalną Agencję Bezpieczeństwa Żywnościowego. |
||
wiceszefowa
władzy wykonawczej Florinda
de Rosa Silva Chan, Specjalny Region Administracyjny Makau (Chiny) |
||
wicepremier Adi
Kuini Teimumu Vuikaba Speed, Fidżi |
||
wicepremier Lydia
Gutu (1954-) |
||
1990-95 wiceminister
finansów, 1995-99 zatrudniona w prywatnym sektorze bankowym, 1999-2001 wicepremier ds. problemów społecznych, 2001 kandydatka na przewodniczącą parlamentu. |
||
wicepremier Lydie
Polfer, Luksemburg |
||
wicepremier Dżamal
Geklenowa, Turkmenistan |
||
ok. 1998-99
minister ds. konsumentów, 1999- wicepremier odpowiedzialna za Izbę Przemysłu i Handlu oraz Komitet Turkmeńskich Statystyk i Prognoz, a także minister przemysłu tekstylnego i handlu zagranicznego. |
||
wicepremier Nigina
Szarapowa, Tadżykistan |
||
Odpowiedzialna m.in. za sprawy kobiet. | ||
wicepremier Maja
Gojković, Jugosławia |
||
nr 3 w rządzie Dame
Lois Marie Browne-Evans, Bermudy
(terytorium zależne
Wielkiej Brytanii) |
||
wicepremier Suzanne
F.C. Camelia-Römer,
Antyle Holenderskies3 |
||
wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej
Loyola de Palacio del
Valle-Lersundi (Hiszpania) |
||
wicepremier Julia
Tymoszenko, Ukraina |
||
Yeh Chu-lan, Tajwan |
nr
3 w rządzie 2000-2002 |
|
wicepremier 20.V.2004-01.II.2005 |
||
wicepremier Željka
Antunović, Chorwacja |
||
wicekanclerz dr Susanne
Riess-Passer, Austria |
||
trzecia rangą w rządzie
dr
Benita Ferrero-Waldner, Austria |
||
nr 3 w rządzie Hildegard
Carola Puwak, Rumunia |
1Azory
- wyspy na Oceanie Atlantyckim będące regionem autonomicznym Portugalii. W
1976 r. uzyskały częściową autonomię, rozszerzoną w 1980 r. o uprawnienia
organów regionalnych w zakresie zarządzania gospodarką i finansami
archipelagu.
2
Nachiczewańska
Republika Autonomiczna jest eksklawą Azerbejdżanu. Graniczy z Armenią
(221 km), Turcją (9 km) i Iranem (179 km).
3
Antyle
Holenderskie -
terytorium
autonomiczne Królestwa Holandii; ustrój określała Karta Królestwa Holandii z
1954; monarchę holenderskiego reprezentował mianowany przezeń gubernator, który
powoływał Radę Ministrów i działał we współpracy z nią; za politykę zagraniczną
i obronę był odpowiedzialny rząd Holandii; władza ustawodawcza (w sprawach
wewnętrznych) należała do 1-izbowego parlamentu (Stany Antyli Holenderskich),
wybieranego w wyborach powszechnych i bezpośrednich na 4 lata; władzę wykonawczą
sprawowała odpowiedzialna przed parlamentem Rada Ministrów, z premierem na
czele. W wyniku referendum przeprowadzonego na poszczególnych wyspach
wchodzących w skład terytorium, 01.VII.2007 r. Antyle Holenderskie miały rozpaść
się na 5 osobnych terytoriów. Jednak w wyniku decyzji z XI.2006 r. postanowiono
odroczyć ten proces, wyznaczając nową datę na 15.XII.2008 r. Jednak i ta data
nie została dotrzymana, a przyszły status wysp został określony 30.IX.2009 r.
Ostatecznie Antyle Holenderskie przestały istnieć 10.X.2010 r. Po ich podziale
wyspy Curaçao i Sint Maarten uzyskały status kraju stowarzyszonego z Holandią w
ramach Królestwa Niderlandów (samorządnego kraju członkowskiego Królestwa
Niderlandów). Wyspy Bonaire, Saba i Sint Eustatius stały się holenderskimi
"gminami zamorskimi", które będą mogły zostać włączone, jeśli sobie tego
zażyczą, do Unii Europejskiej jako jej regiony peryferyjne.
4Republika Południowej Osetii - samozwańcza republika w północnej Gruzji obejmująca tereny istniejącego do 1991 roku Południowoosetyjskiego Okręgu Autonomicznego wchodzącego w skład ówczesnej Gruzińskiej SRS. W 1991 r. lokalne władze utworzyły Republikę Południowej Osetii, która ogłosiła niepodległość, chcąc uniezależnić się od Gruzji i połączyć z sąsiednią Osetią Północną. Jej niezależność nie została uznana przez społeczność międzynarodową. Osetia Południowa zajmuje północną część prowincji Szida Kartli oraz małe kawałki trzech sąsiednich prowincji. Stolica region Cchinwali oraz miejsowości ze znaczną populacją Osetyjską, ułożone mniej więcej w kształt łuku wokół niej, pozostają pod kontrolą buntowników natomiast wiele wiosek w dalszym ciągu zamieszkałych w większości przez Gruzinów pozostaje pod zwierzchnictwem rządu Gruzji. 12.XI.2006 r. buntownicy zorganizowali na swoich terenach referendum niepodległościowe. Za niezależnością od Gruzji opowiedziało się 98-99% głosujących. W X.2006 r. został założony Związek na rzecz Ratowania Osetii Południowej. W jego składzie znaleźli się przeciwnicy prezydenta Osetii, Eduarda Kokojty. 12.XI.2006 r. zorganizowali oni wybory prezydenckie, które wygrał ich przywódca Dimitrij Sanakojew. Jego administracja została oficjalnie uznana przez Gruzję. Republika ta jest de facto niepodległa, stanowi państwo nieuznawane pozostające w silnej zależności od Rosji. Jej niepodległość uznają Rosja, Nikaragua, Wenezuela, Autonomia Palestyńska, Abchazja, Naddniestrze i Nauru.