KOBIETY-PREMIERZY
WICEPREMIERZY
1920-90
MINISTROWIE SPRAW
ZAGRANICZNYCH
PRZYWÓDCZYNIE
PARTII
Helen Elizabeth Clark
Urodziła się w 26.II.1950 r. w Hamilton (Wyspa Północna). Uczęszczała do Epsom Girls Grammar School w Auckland, a potem studiowała na tamtejszym uniwersytecie. Stopień magistra uzyskała w 1974 r. Jej praca magisterska i doktorska traktowały o zachowaniu i reprezentacji politycznej na wsi. Była młodszym wykładowcą nauk politycznych na Uniwersytecie Auckland w latach 1973-75. W roku 1976 studiowała za granicą na Uniwersytecie Grants szkolnictwo poakademickie. W 1977 r. wróciła do Auckland, aby znowu wykładać tam nauki polityczne. Robiła to do 1981 r. kiedy to zdobyła mandat parlamentarny z ramienia Partii Pracy, której członkinią jest od 1971 r. Była członkinią egzekutywy tej partii w latach 1978-(IX)1988 i ponownie od IV.1989 r. Była przewodniczącą Laburzystowskiej Rady Młodzieży, członkinią kierownictwa Partyjnej Rady Regionalnej Auckland, sekretarzem Laburzystowskiej Rady Kobiet i wreszcie zasiadała w Radzie Politycznej. Reprezentowała Nowozelandzką Partię Pracy na kongresach Międzynarodówki Socjalistycznej i Międzynarodówki Socjalistycznej Kobiet w latach: 1976, 1978, 1983 i 1986. To samo zadanie powierzono jej na Konferencji Organizacji socjalistycznych Azji-Pacyfiku w Sydney w 1981 r. W 1991 r. reprezentowała swoją partię na Międzynarodowym Spotkaniu Liderów Partii Socjalistycznych w Sydney. Była delegatką rządu na Światową Konferencję Kobiet w Nairobi w 1985 r. W parlamencie w latach 1984-1987 przewodziła komisji spraw zagranicznych i obrony selektywnej, była także przewodniczącą powołanej ad hoc komisji rozbrojenia i kontroli zbrojeń.
W gabinetach Davida Langa i Geoffreya Palmera zajmowała następujące stanowiska : ministra konserwacji i budownictwa (1987-89) oraz wicepremiera, ministra pracy i zdrowia w okresie VIII.1989-1990. Od X.1990 r. do XII.1993 r. była zastępczynią lidera opozycji oraz rzeczniczką opozycji ds. zdrowia i pracy. Partia Pracy wybrała ją 01.XII.1993 r. na swą przywódczynię. Od 27.XI.1999 r. jest premierem. Po 9-u latach rządów Nowozelandzka Partia Narodowa (NZNP) musiała przejść do opozycji. Swój urząd przejęła z rąk innej kobiety-premiera Jenny Shipley. Helen Clark została pierwszą w historii swojego kobietą wybraną na premiera. Przewodziła koalicji Partii Pracy z małą partią Sojusz. W wyborach z 2002 ponownie wygrała. Jako szefowa rządu objęła również tekę ministra kultury i sztuki oraz ds. służb bezpieczeństwa i służb rządowych. Od 1981 r. jej mężem jest dr Peter Davis. Nie mają dzieci. Uważa się ją za intelektualistkę, a ona sama deklaruje się jako nowoczesna socjaldemokratka - zwolenniczka wolnego rynku. Prowadzi centrolewicową politykę polegającą na podnoszeniu podatków i wydatków społecznych, ale utrzymuje niską inflację i nadwyżkę budżetową. 04.V.2004 r. rząd pani premier Clark przetrwał wotum zaufania (w stosunku 62 do 58).
14.XII.2004 premier Clark desygnowała Margaret Wilson na pierwszą w historii Nowej Zelandii kobietę-spikera Izby Reprezentantów. Swój urząd pani Wilson objęła (po zatwierdzeniu przez parlament) 03.III.2005 r. Od tego czasu na wszystkich najwyższych stanowiskach politycznych Nowej Zelandii są kobiety: głowa państwa - królowa Elżbieta II, gubernator generalny (jej reprezentantka) - Silvia Cartwright, premier - Helen Clark i spiker Izby Reprezentantów - Margaret Wilson. Przypomnijmy także, że Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego (Sędzią Naczelnym, Chief Justice) i pierwszą zastępczynią gubernator generalnej jest od 1999 r. Sian Seerpoohi Elias. W latach 1999-2001 liderką opozycji była była premier Jennifer Shipley. 17.IX.2005 r. po raz trzeci poprowadziła swą partię do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych. Partia Pracy zdobyła 40,74% głosów. Poparcie dla pani premier spadło nieco od poprzednich wyborów, jednak Helen Clark zdołała o włos wyprzedzić torysów. 19.X.2005 r. został zaprzysiężony jej nowy rząd. Padł kolejny rekord w parlamencie - kobiety stanowią tam od września 2005 r. 32.2% członków (w poprzednim 28.3%). Od 29.VIII.2008 r., po ustąpieniu Winstona Petersa, pełniła obowiązki ministra spraw zagranicznych oraz wiceministra ds. osób starszych i rasowych. 08.XI.2008 r. laburzyści Helen Clark przegrali wybory parlamentarne zajmując drugie miejsce z 33.77% głosów. Zwycięzcą była Nowozelandzka Partia Narodowa z 45.45% głosów. Helen Clark uznała swoją porażkę i 11.XI.2008 r. nowym przywódcą Partii Pracy został Phil Goff. 19.XI.2008 r. odeszła z wszystkich piastowanych przez siebie stanowisk rządowych. Została rzeczniczką partii ds. zagranicznych. 25.III.2009 r. mianowano ją administratorką Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP). Jest osobą numer 3 w ONZ po sekretarzu generalnym i wicesekretarzu. Pani premier Clark jest członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”.