PRZEWODNICZĄCE PARLAMENTÓW 2001-2010
Margaret Wilson
Urodziła się 20.V.1947 r. w Gisborne, gdzie jej rodzice mieli sklep spożywczy. Uczęszczała do następujących szkół: Szkoły Świętego Józefa, College Świętego Dominika w Northcote i Morrinsville College. Dorastała w Waikato wśród dwóch sióstr, brata i pięciu bratanic lub siostrzenic (nieces). W młodości zachorowała na raka i amputowano jej nogę.
Kariera zawodowa:
1970-1971 sekretarz Związku
Pracodawców Prawnych (the Legal Employers Union),
1970-1972 urzędnik prawny, prokurator i adwokat w biurze Petera Jenkinsa,
prokuratora i adwokata w Auckland,
1972-1987 wykładała prawo na Uniwersytecie Auckland,
1973 członkini-założycielka Towarzystwa Stosunków Przemysłowych,
1974 p.o. edytora "Recent Law",
1976-1977 edytor-założyciel "New Zealand Journal of Industrial Relations",
1976-1984 członkini zarządu (wiceprzewodnicząca i przewodnicząca) filii
Stowarzyszenia Nauczycieli Akademickich w Auckland, odpowiadała za negocjacje płacowe,
1984 członkini-założycielka i wiceprzewodnicząca Aucklandzkiego
Stowarzyszenia Kobiet Prawników (od 1985 r. członkini dożywotnia),
1985-1989 dyrektor Banku Rezerw Nowej Zelandii,
1987-1989 główna doradczyni polityczna premiera i szefowa Kancelarii Premiera,
1987-1991 przewodnicząca Narodowej Rady Doradczej ds. Zatrudnienia Kobiet,
1988-1989 prezes TV3 News Limited,
1988-1989 członkini Komisji Prawnej,
1990 dziekan-założyciel i profesor prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu
Waikato,
1994 członkini komisji redakcyjnej "New Zealand Journal of Industrial
Relations",
1995 członkini grupy doradczej ds. restrukturyzacji Ministerstwa Sprawiedliwości,
1995 członkini zespołu ds. rewizji Crown Forestry Rental Trust,
1995-1997 członkini sądowej komisji roboczej ds. równości płci,
1998 przewodnicząca Narodowego Komitetu Doradczego ds. Macierzyństwa.
Kariera polityczna:
Z Partią Pracy związała się w okresie studiów, który zbiegł się z "drugą falą" feminizmu. Kobiety w tym czasie stanowiły zdecydowaną mniejszość wśród studentów prawa. Została w połowie lat 70-ych jedną z przywódczyń "feminizmu systemowego", tzn. tego skrzydła ruchu kobiecego, które skupiało się na kwestiach społecznych, polityki antynuklearnej i działało na rzecz Karty Kobiet Pracujących (Working Women’s Charter).
1984-1987 przewodnicząca Partii
Pracy (LP),
VIII.1989-IX.1990 główna doradczyni premiera Geoffrey'a Palmera,
1999-08.XII.2008 członkini Izby Reprezentantów z ramienia LP,
1999-2002
10.XII.1999-28.II.2005 prokurator generalny, minister ds. negocjacji traktatowych
(Minister in charge of Treaty of Waitangi Negotiations),
10.XII.1999-21.XII.2004 wiceminister
sprawiedliwości (Associate Minister of Justice),
10.XII1999-26.II.2004 minister pracy,
13.XI.2000-15.VIII.2002 wiceminister ds. służb państwowych (Associate Minister
of State Services),
05.VI.2001-15.VIII.2002 minister odpowiedzialna za Komisję Prawną,
15.VIII.2002-19.V.2003 minister ds. sądów,
19.V.2003-21.XII.2004 wiceminister ds. sądów (Associate Minister for Courts),
26.II-21.XII.2004 minister handlu,
20-26.II.2004 p.o. ministra odpowiedzialnego za Komisję Prawną,
01.XI.2004-21.XII.2004 minister budownictwa,
03.III.2005-08.XII.2008 pierwsza w historii Nowej
Zelandii kobieta-spiker Izby Reprezentantów (ponownie wybrana na to stanowisko
08.XI.2005 r.). Od tego czasu na wszystkich najwyższych
stanowiskach politycznych Nowej Zelandii były kobiety: głowa państwa - królowa
Elżbieta II, gubernator generalny (jej reprezentantka) - Silvia Cartwright,
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego i zastępczyni gubernator generalnej - Sian
Elias, premier - Helen Clark i spiker Izby Reprezentantów - Margaret Wilson.
04.III.2004 r. Silvia Cartwright zatwierdziła (po raz pierwszy) jej wybór na przewodniczącą
parlamentu. Do 08.XI.2005 r. zastępczynią pani Wilson była Ann Hartley.