Urraka I Kastylijska
Urodziła się w IV.1079 r. Była córką króla Alfonsa VI Kastylijskiego z dynastii Jimena (Sanchez) i Konstancji Burgundzkiej. W 1087 r. wyszła za mąż za hrabiego Rajmunda Burgundzkiego z Amous. Wniosła w posagu hrabstwo Galicji Para ta miała dwoje dzieci: : infanta Alfonso Raimúndeza (urodzonego w 1104 r. przyszłego Alfonsa VII Dobrego) oraz urodzoną przed 1095 r. infantkę Sanchę. Rajmund zmarł we IX.1107 r. Urraka objęła wtedy władzę w swej oprawie wdowiej, która obejmowała Galicję i Zamorę. Zgodnie z prawami Wizygotów miała sprawować władzę tylko do momentu ponownego zamążpójścia lub do osiągnięcia dojrzałości przez syna. W 1108 r., w bitwie pod Ucles, zginął jej jedyny brat. Urraka stała się jedyną następczynią tronu swego ojca, który wybrał dla niej następnego męża. W X.1109 r. w Monzón wyszła za mąż za Alfonsa I Aragońskiego, króla Aragonii i Nawarry i mimo tego pozostała u władzy w Galicji. Alfons I być obrońcą Kastylii i Leónu. Był znany jako wielki wojownik. Kronikarz arabski Ibn al-Athir opisywał go jako "prawdziwego żołnierza, żyjącego z mężczyznami, a nie z kobietami". Oboje małżonkowie byli spokrewnieni, w takim stopniu, który uniemożliwiał małżeństwo. Sprzeciwiał się mu z tego powodu Bernard, arcybiskup Toledo. Wkrótce Urraka oskarżyła męża o to, że jest dla niej "fizycznie obelżywy". Ich niezdolność do spłodzenia dziecka doprowadziła do dalszego rozpadu pożycia między parą królewską. W 1111 r. doszło do separacji, a w 1114 r. małżeństwo zostało anulowane. Urraka nigdy już nie wyszła za mąż, choć miała jeszcze kochanków. W latach 1111-1120 jej morganatycznym małżonkiem był hrabia Pedro Gonzalèsa de Lara. Miała z nim syna, który nazywał się Fernando Perez Furtado. Urraka uznała go w 1123 r. 30.VI.1109 r. zmarł jej ojciec i Urraka została królową Kastylii i Leónu. W 1111 r. swym nominalnym współwładcą uczyniła prawowitego syna. W owym czasie władała także Galicją. Kilka miesięcy później oponenci królowej i jej ówczesnego męża Alfonsa I Aragońskiego doprowadzili do koronacji chłopca na króla Galicji. Nie doszło jednak do złożenia mu hołdu przez szlachtę kastylijską. Władczyni nie przekazała mu władzy (wbrew pierwotnym ustaleniom) i odrzuciła wezwania papieża Kaliksta II (brata jej pierwszego męża) i biskupa Diego Gelmireza (regenta w imieniu Alfonsa VII). W 1116 r. oddała temu synowi władzę w Toledo i Estremadurze. W 1118 r. młody władca przybrał tytuł cesarza i rozpoczął wojnę domową przeciwko matce. Zajął hrabstwo Lary i część zamków w Kastylii (m.in. Burgos). Panowanie Urraki zakłócały też inne walki możnych notabli. Szczególnie uciążliwe były tutaj stałe działania wojenne z jej byłym mężem Alfonsem I Aragońskim, który zajął jej ziemię. Innym powodem zmartwień władczyni była jej przyrodnia siostra Teresa z Leónu i jej mąż Henryk. Zgłaszała ona pretensje do udziału w dziedzictwie ich ojca, króla Alfonsa VI Kastylijskiego. Henryk najechał León, aby przyłączyć go do swych ziem. Gdy zmarł w 1112 r., Teresa objęła regencję w imieniu nieletniego syna, Alfonsa I Zdobywcy. W latach 1116 i 1120 walczyła z królową Urraką I Kastylijską, o powiększenie swych ziem. W 1121 r. została pokonana i schwytana w Lanhoso. Pomagał w tym Urrace jej syn, przyszły Alfons VII Dobry. Arcybiskup Santiago de Compostela i Bragi wynegocjował traktat pokojowy. Zgodnie z jego postanowieniami Teresa odzyskała wolność, ale Portugalia (którą władała Teresa) została lennem (fief) Kastylii i Leónu. Od tej pory Urraka rządziła z sukcesami przez wiele lat. Zmarła 08.III.1126 r. w czasie połogu (ojcem dziecka był hrabia de Lara). Jej następcą w Kastylii i Leónie został Alfons VII Dobry.