WŁADCZYNIE 1200

Małgorzata II Flandryjska

Urodziła się w 1202 r. jako córka młodsza córka hrabiego Flandrii Baldwina IX (w Hainaut rządził jako Baldwin VI, jako cesarz łaciński panował pod imieniem Baldwina I) i Marii Szampańskiej. W 1202 r. jej ojciec wyruszył na IV. wyprawę krzyżową. Dzięki poparciu Wenecji w V.1204 r. został łacińskim cesarzem Konstantynopola. W latach 1202-1204 regencję w Flandrii i Hainaut oraz opiekę nad Małgorzatą i jej starszą siostrą Joanną I z Konstantynopola sprawowała matka, Maria Szampańska. W 1204 r. ona także przybyła do Jerozolimy, gdzie zmarła wkrótce na zarazę. Ojciec dziewczynek w 1205 r. dostał się do bułgarskiej niewoli i zmarł w VII(?).1205 r. w bułgarskim więzieniu w Tyrnowie. Po jego śmierci mała Joanna została hrabiną Flandrii, Hainaut. Regencję do osiągnięcia przez nią pełnoletniości sprawował jej stryj, margrabia Filip z Namur. W 1208 r. przekazał on swe prawa do opieki nad hrabiankami królowi Francji Filipowi II Augustowi.

W 1212 r. Małgorzata została żoną wpływowego rycerza z Hainaut i swojego opiekuna, Boucharda IV d'Avesnes (1182–1244). Miała z nim trzech synów: Baldwina (zmarł około 1219 r.), Jana I (pana d'Avesnes) i Baldwina (pana de Beaumont). Małżeństwo Małgorzaty zostało zawarte z miłości i z początku jej siostra była mu przychylna. Wkrótce jednak poróżniły się w sprawie posagu młodszej siostry. Joanna starała się o unieważnienie małżeństwa siostry. Przekonywała do tego papieża Innocentego III. 19.I.1216 r. ekskomunikował on Małgorzatę i jej męża, ale nie unieważnił ich małżeństwa. Małżonkowie schronili się w Luksemburgu, ale Bouchard został złapany w 1219 r. Dwa lata później wyszedł na wolność w zamian za rozwiązanie małżeństwa z Małgorzatą.

Ta zaś, za radą siostry, w 1223 r. poślubiła szampańskiego rycerza Wilhelma II de Dampierre (1196–1231). Mieli razem trzech synów i córkę: Wilhelma III (hrabiego Flandrii i pana de Dampierre), Gwidona de Dampierre (hrabiego Flandrii i margrabiego Namur), Jana I (pana de Dampierre, wicehrabiego Troys, konetabla Szampanii) oraz Joannę. Mówiono później, że drugi związek małżeński Małgorzaty jest nieważny, a dzieci pochodzące z niego są bastardami i nie mają praw do tronu Flandrii i Hainaut.

05.XII.1244 r. zmarła hrabina Flandrii i Hainaut, Joanna I z Konstantynopola. Jej następczynią została właśnie Małgorzata. Flandrią rządziła jako Małgorzata II, a Hainaut - jako Małgorzata I. Natychmiast po jej wstąpieniu na tron rozpoczęła się wojna (tzw. I wojna sukcesyjna o Flandrię i Hainaut) pomiędzy synami hrabiny z pierwszego i drugiego małżeństwa – Janem d'Avesnes i Wilhelmem de Dampierre. W 1246 r. król Francji Ludwik IX Święty doprowadził do zawarcia pokoju.

Na jego mocy Hainaut miało przypaść potomkom Małgorzaty z domu Avesnes, a Flandria - potomkom hrabiny z domu Dampierre. Jan d'Avesnes ogłosił się hrabią Hainaut, ale zmarł w 1257 r. Jego syn, Jan, został hrabią Hainaut po śmierci babki w 1280 r. We Flandii w 1247 r. Małgorzata dopuściła do współrządów Wilhelma, ale ten zmarł w 1251 r.

W 1248 r. król Ludwik wyruszył na VI. wyprawę krzyżową. Małgorzata i jej młodszy syn Gwidon postanowili skorzystać z okazji i zmienić postanowienia traktatu pokojowego. Jan d'Avesnes nie pozostał im dłużny i sprzymierzył się z hrabią Holandii i królem Niemiec Wilhelmem, ponieważ chciał zachować status quo. 04.VII.1253 r. doszło do rozstrzygającej bitwy pod Westcapelle, gdzie Jan pokonał wojska Gwidona. Podział ziem dokonany przez Ludwika IX został zachowany.

Hrabina jednak działała dalej na rzecz Gwidona. Sprzymierzyła się z młodszym bratem króla Francji, Karolem Andegaweńskim. Ten poparł jej sprawę, ale nie pokonał Jana. Wprost przeciwnie - sam ledwo uszedł z życiem. Ludwik IX wrócił do Europy w 1254 r. i obydwu stronom narzucił przestrzeganie postanowień traktatu z 1246 r.

29.XII.1278 r. Małgorzata ustąpiła we Flandrii na rzecz Gwidona. Hrabiną Hainaut pozostała do swojej śmierci. Zmarła 10.II.1280 r.

Źródło:

1. Wikipedia.