Małgorzata Andegaweńska
Urodziła się 28.VII.1347 r. jako córka Marii Andegaweńskiej, hrabiny Alby, i Karola, książę Durazzo. Maria i Karol stali na czele stronnictwa opozycyjnego wobec starszej siostry Marii, królowej Neapolu Joanny I. 15.I.1348 r. Karol został gubernatorem Królestwa Neapolu. Korzystając z inwazji króla Węgier Ludwika I Wielkiego wysunął swe pretensje do tronu Neapolu na mocy "de jure uxoris". Kilka dni później został schwytany przez węgierskiego władcę. 23.I.1348 r. ścięto go w San Pietro a Maiella.
W II.1369 r. królowa Joanna I wydała Małgorzatę za jej kuzyna Karola III z Durazzo (jego ojciec, Ludwik z Durazzo i jej ojciec, Karol, byli braćmi). Dziećmi tej pary byli: Maria, Władysław z Durazzo i Joanna II. Ze względu na brak potomstwa w 1369 r. Joanna I adoptowała Karola i uczyniła go swoim następcą. W 1380 r. monarchini wydziedziczyła go i adoptowała księcia Ludwika Andegaweńskiego, brata króla Francji Karola V i protegowanego antypapieża Klemensa VII. Tym samym uczyniła Ludwika swym następcą. Po stronie Karola opowiedziała się część neapolitańskich arystokratów. W 1381 r. Urban VI nadał mu inwestyturę na Królestwo Neapolu. Wcześniej mianował go rzymskim senatorem. Karol z Durazzo, już jako Karol III, pod Anagni pobił wojska Ottona Brunszwickiego, męża królowej, i 16.VII.1381 r. wkroczył do Neapolu. Joanna zamknęła się w zamku Castel Nuovo. 25.VIII.1381 r. wojska Joanny, którymi dowodził jej małżonek, poniosły klęskę. Otto został potem uwięziony w klatce w Altamurze. Królowa została zmuszona do poddania się i uwięziona w zamku Muro Lucano. 12.V.1382 r. oskarżono ją o spiskowanie na rzecz Walezjuszów. Z rozkazu Karola uduszono ją 12.V.1382 r. (w zamku Muro Lucano) lub 22.V.1382 r. (w zamku Muro Lucano) lub 27.VII.1382 r. (w zamku San Fele).
Potem Karol koronował się na króla Neapolu. W tym samym czasie pretensje do tronu wysunął uczyniony przez Joannę I następcą Ludwik, który na znak protestu począł tytułować się królem Neapolu. Aż do śmierci Walezjusza (20.IX.1384 r.) Karol III z Durazzo musiał odpierać ataki jego wojsk. Królowa Małgorzata była bardzo wpływową politycznie postacią w trakcie jego panowania. W 1382 r. zmarł król Węgier i Polski Ludwik I Wielki. Swymi dziedziczkami uczynił swe córki: Marię - na Węgrzech, i Jadwigę - w Polsce. Elżbieta Bośniaczka, wdowa po zmarłym, postanowiła, że jej córki otrzymają inne trony, niż to zarządził ich ojciec. Maria została królową Węgier, a Jadwiga - Polski. Elżbieta, przy pomocy palatyna Miklósa Garaia, objęła na Węgrzech władzę regencyjną w imieniu starszej córki. Panowie małopolscy nie zgodzili się na to, by regentem Królestwa Polskiego został Zygmunt, przyszły mąż Marii. Spowodowało to formalne zerwanie unii personalnej z Węgrami. Elżbieta Bośniaczka chciała unieważnić zaręczyny córki z Zygmuntem i doprowadzić do jej małżeństwa z królewiczem francuskim Ludwikiem Orleańskim. Wiosną 1385 r. zmusiła Zygmunta do powrotu do jego dziedzicznej Brandenburgii.
W owym czasie na Węgrzech istniało kilka stronnictw niechętnych regentce. Magnaci z południowych Węgier chcieli by następnym władcą węgierskim został Karol III z Durazzo, król Neapolu. Na ich czele stał nienawidzący Elżbiety Janos Horwat. Druga opozycyjna wobec niej grupa była szczególnie wpływowa na północnym Zachodzie. Oni z kolei chcieli osadzić na tronie Zygmunta Luksemburskiego jako współwładcę u boku Marii. Innymi wrogami Elżbiety była rodzina Lockfich w Siedmiogrodzie. Wszystkie te grupy były coraz bardziej aktywne i doprowadziły do anarchii w kraju. Królowa-regentka nie umiała poradzić sobie z nimi i poprosiła o pomoc Karola III z Durazzo. Ten został wezwany także przez członków opozycji z południowych Węgier i we IX.1385 r. przeprawił się do Dalmacji przyjąwszy tytuł zarządcy tego królestwa.
O swoje prawa postanowił walczyć Zygmunt Luksemburski. Uzyskał poparcie swego przyrodniego brata Wacława, króla Czech, zastawił część dziedzicznej Marchii Brandenburskiej, wynajął 10 000 wojska i w końcu VIII.1385 r. ruszył na Węgry. We IX.1385 r. obległ obie monarchinie w Bratysławie. Bośniaczka, mimo początkowych oporów, musiała ustąpić i 15.XI.1385 r. królowa Maria poślubiła Zygmunta. Jego pozycja była jednak słaba. Armia Zygmunta rozeszła się po kraju. Na wieść o tym, że wkrótce przybędzie wezwany przez Bośniaczkę na pomoc Karol III z Durazzo, Zygmunt uciekł opuszczony przez zwolenników.
Władca Neapolu przybył do Węgier jesienią 1385 r. Ogłosił, że tylko on - jedyny Andegawen - jest prawowitym królem Węgier. Wspierany przez grupę magnatów południowowęgierskich, zmusił Marię i i jej matkę, by przyznały mu tytuł regenta. 31.XII.1385 r. został ukoronowany na króla Węgier jako Karol II. Obie monarchinie były przy tym obecne. 24.II.1386 r. nowego monarchę zamordowano z rozkazu Elżbiety Bośniaczki. Na tronie Węgier zasiadła ponownie Maria. Jej matka jeszcze raz objęła w jej imieniu rządy regencyjne. Ich pozycja była jednak słaba. Zwolennicy zamordowanego króla wzniecili bunt w różnych rejonach kraju. 25.VII.1386 r., w pobliżu miasteczka Diakonova, Maria i jej matka zostały schwytane przez stronników Durazzów. Elżbieta przyznała Janosowi Horwatowi, że to ona i zamordowany palatyn zorganizowali zamach na życie Karola. Błagała o darowanie życia niewinnej córce. Potem zostały wydane Małgorzacie i osadzone na zamku Nowy Grod nad Adriatykiem. Elżbieta została tam zamordowana w 1387 r. Maria odzyskała wolność i tron wkrótce potem.
Po śmierci Karola III nowym władcą Neapolu został 9-letni Władysław z Durazzo. Do 1393 r. w jego imieniu rządziła matka. Chciała uzyskać dla niego inwestyturę papieża Urbana VI (skonfliktowanego wcześniej z Karolem III). Walczyła z roszczeniami księcia Ludwika II z młodszej linii dynastii Andegawenów. Otrzymał on inwestyturę na Neapol od antypapieża Klemensa VII. W 1387 r. Ludwik zajął Neapol na czele francuskiej armii. Małgorzata 13.VI.1387 r. wraz z synem uciekła do Gaety. W 1389 r. uzyskała dla syna inwestyturę od nowego papieża Bonifacego IX. 4 lata później Władysław objął samodzielne rządy. Królowa Małgorzata zmarła 06.VIII.1412 r. w Meli. Pochowano ją w katedrze w Salerno.