KOBIETY-PREMIERZY
PRZYWÓDCZYNIE
PARTII
MINISTROWIE
OBRONY
Kim Campbell
Urodzona 10.III.1947 r. w Port Alberni jako Avril Phaedra Campbell. Kim Campbell ukończyła w 1983 studia w dziedzinie politologii na University of British Columbia. Potem kontynuowała edukację na London School of Economics w dziedzinie sowietologii. Była dwukrotnie zamężna i dwukrotnie rozwiedziona. Ma córkę. W latach 1975 - 1988 zajmowała stanowiska profesora na uniwersytetach University of British Columbia oraz uniwersytecie Harvarda i Vancouver Community College. W 1980 r. po raz pierwszy objęła wybieralny urząd publiczny, zostając powierniczką Vancouver School Board (Zarządu Szkolnego Vancouver). W 1983 r. została jego przewodniczącą, a rok później wiceprzewodniczącą. W tym też roku zakończyła zdobywanie stopni prawniczych na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej. Po tym, jak w 1983 r. wystartowała bez sukcesu w wyborach do parlamentu prowincji Kolumbia Brytyjska z ramienia Partii Social Credit, pracowała w urzędzie premiera Billa Benneta. W roku 1986 ponownie ubiegała się o miejsce w legislaturze prowincji (z okręgu Vancouver-Point Grey)- tym razem z powodzeniem. W 1988 r. przyjęła ofertę Partii Postępowo-Konserwatywnej i z jej list ubiegała się o miejsce w federalnej Izbie Gmin (z okręgu Vancouver Centre). W rządzie Briana Mulroneya sprawowała następujące funkcje: ministra stanu ds. Indian i rozwoju Północy (30.I.1989-22.II.1990), ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego (23.II.1990-4.I.1993), ministra obrony narodowej i ds. weteranów (4.I.-24.VI.1993). Dwie ostatnie funkcje sprawowała jako pierwsza kobieta. W uznaniu jej zasług jako ministra sprawiedliwości Law Society of Upper Canada nagrodziło ją w 1992 r. honorowym stopniem doktora praw. 14.VI.1993 r. została pierwszą kobietą-przywódczynią Partii Postępowo-Konserwatywnej. Jej kandydaturę przedstawiała Ellen Fairclough, pierwsza w historii Kanady kobieta-p.o. premiera. 25.VI. tego samego roku pani Campbell została pierwszą kobietą-premierem w historii Kanady. Trzeba przy tym zaznaczyć, że, zgodnie z konstytucją, premier Kanady posiada bardzo szerokie uprawnienia polityczne i administracyjne i sprawuje władze niemal dyktatorską. Równocześnie objęła tekę ministra odpowiedzialnego za relacje federalno-prowincjonalne. Tak mówiła o swojej drodze na szczyt: "To dla mnie wielki zaszczyt i satysfakcja, że to właśnie mnie przypadło rozbicie tego konkretnego 'szklanego sufitu'". Swój styl nazywała "stylem włączania" i otwarcie mówiła, co myśli o takich kwestiach, jak aborcja i wolny handel. Jako minister sprawiedliwości wprowadziła ograniczenia w handlu bronią i korzystne dla kobiet zmiany w ustawodawstwie dotyczącym gwałtu i molestowania seksualnego. W polityce zagranicznej uczestniczyła w większości spotkań, włączając NATO, Wspólnotę Brytyjską i G-7. Głównym zamierzeniem Kim Campell było poprawienie wizerunku Partii Konserwatywnej nadszarpniętego u schyłku rządów jej poprzednika. Początkowo próby były bardzo udane. Fakt, że Campbell byłą pierwszą kobietą premierem oraz jej zdecydowanie i energia, przysporzyły jej wiele popularności. W czasie intensywnej kampanii przedwyborczej, zaczęła jednak tracić poparcie. Wynikało to z braku zdolności medialnych i licznych gaf. Jednak najgorsze było publiczne naśmiewanie się z niepełnosprawności swojego oponenta Jean Chrétiena, cierpiącego na częściowy paraliż twarzy. W efekcie doszło do bezprecedensowej klęski wyborczej podczas wyborów parlamentarnych z XI.1993 r. Partii Konserwatywnej udało się uzyskać zaledwie dwa mandaty w 35tym Parlamencie Kanady. Pani premier również straciła swoje miejsce w Izbie Gmin i musiała udać się na polityczną emeryturę. 05.XI.1993 r. odeszła ze stanowiska szefa rządu, a 14.XII tego samego roku zrezygnowała z funkcji przewodniczącej swojej partii. Wróciła w 1994 do nauczania na Uniwersytecie Harvarda - jako członkini John F. Kennedy School of Government. Podczas wiosennego semestru była członkinią Instytutu Polityki, we wrześniu wróciła do Kennedy School jako członkini Joan Shorenstein Center on the Press, Politics, and Public Policy. Pani Campbell należy do Committee to Visit the Center for International Affairs na Uniwersytecie Harvarda. Była współprzewodniczącą jej dorocznej konferencji w Talloires we Francji w dniach 22-24.VI.1995 r, a przemawiała na konferencjach w 1996 i 1997 r. Została mianowana "Królewskim Wykładowcą" na Uniwersytecie Kalifornia w Irvine, gdzie przez dwa tygodnie była wizytującym naukowcem i wykładowcą w 1996 r. 16.IX.1996 r. została konsulem generalnym Kanady w Los Angeles (USA). W XII.1993 została honorowym członkiem London School of Economics. Funkcję konsula sprawowała do 2000 r. W 1997 r., wraz z mężem Hershey'em Felderem, współuczestniczyła w produkcji musicalu "Arka Noego" w Los Angeles. W 2002 r. została wykładowczynią w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. W latach 2000-2003 była także przewodniczącą Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji powstałej w wyżej wymienionej uczelni. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. W 2002 r., razem z Laurą Liswood, założyła Międzynarodowe Zgromadzenie Kobiet Ministrów.