Julia Agryppina Młodsza
Urodziła się 06.XI.15 r. n.e. w Oppidium Ubiorum (mieście Ubiów), które w 50 r. nazwano na jej cześć Colonia Agryppinensis (dzisiejsza Kolonia w Niemczech) jako córka Germanika i Agryppiny Starszej. Gdy miała 12 lat wydano ją za mąż za Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa, z którym miała syna Nerona (urodzonego w 37 r. n.e.). Oskarżano ją i jej siostry (Julię Liwillę i Julię Druzyllę) o kazirodcze stosunki z bratem, cesarzem Kaligulą. Najukochańsza była dla niego Druzylla. Po jej śmierci cesarz zerwał kontakty z pozostałymi siostrami. W 90 r. cesarz stracił zaufanie do męża Druzylli, Marka Emiliusza Lepidusa i oskarżył go oraz Agryppinę i Liwillę o udział w spisku mający na celu pozbawienie go władzy i życia. Skazano ich na wygnanie na wyspy pontyjskie. Z wygnania odwołał ją w 41 r. jej wuj, cesarz Klaudiusz. W związku z tym, że Ahenobarbus już nie żył, Agryppina powtórnie wyszła za mąż za Gajusza Pasjena Krispusa. Ten ożenek nie odpowiadał jednak jej ambicjom. Czekała cierpliwie na upadek Messaliny, żony Klaudiusza i zwerbowała na swoją stronę Pallasa, bardzo wpływowego wyzwoleńca cesarza. Za pomocą trucizny pozbyła się drugiego męża, dzięki czemu zyskała wolność i znaczny spadek po nim. W 49 r., po straceniu cesarzowej Messaliny, została żoną cesarza Klaudiusza. Szybko doprowadziła do zaręczyn córki Klaudiusza i Messaliny, Oktawii, z Neronem. Dzięki temu pozycja jej syna wzrosła na dworze. Szybko usunęła z dworu ludzi bliskich Messalinie i osadziła swoich. Doprowadziła do odwołania z wygnania filozofa Seneki i powierzyła mu pieczę nad edukacją Nerona. Z funkcją prefektów gwardii pretoriańskiej musieli pożegnać się dwaj dawni zwolennicy Messaliny, a jedynym prefektem został jej człowiek - Afraniusz Burrus. Odeszły także dwie ulubione nałożnice Klaudiusza, które przyczyniły się do upadku poprzedniej cesarzowej. 02.II.50 r. doprowadziła do adopcji Nerona przez Klaudiusza i zrównania jego pozycji z Brytanikiem, naturalnym synem Klaudiusza i Messaliny. Niezmordowanie dążyła do osłabienia pozycji tego ostatniego i przyznania tronu jej synowi. W 51 r. otrzymała tytuł Augusty, po raz drugi przyznany cesarzowej za życia, a po raz pierwszy za życia męża. Uporządkowała finanse państwa i skorygowała cesarski budżet. Nosiła laurowy wieniec i diadem, posiadała własny pojazd (którym poruszała się po Rzymie), przyjmowała cudzoziemskich książąt, a jej audiencje były zapisywane w aktach dworu cesarskiego. Oddawano jej cześć boską w niektórych miastach Wschodu (np. Mitylena, Efez). Miała także wrogów na dworze. Jeden z wyzwoleńców, Narcyz, doprowadził do zbliżenia Klaudiusza z Brytanikiem i ochłodzenia stosunków z żoną. Agryppina musiała działać szybko i 13.X.54 r. otruła cesarza potrawą z grzybów oraz osadziła na tronie swego syna Nerona. Usunęła także Brytanika. W pierwszym okresie panowania syna sprawowała faktyczną władzę przy współpracy Burrusa i Pallasa. Neron nazwał ją nawet optima mater - najlepszą z matek. Z czasem jednak ich stosunki pogarszały się. Neron odebrał matce prawo bicia monet, jej gwardię przyboczną i pałac. Po wycofaniu się z życia publicznego Agryppina napisała historię swego rodu. Gdy Neron chciał się rozwieść z Oktawią, doszło do ostatecznego zerwania z matką. W końcu na jego zlecenie Agryppina została zamordowana w marcu 59 r.