Ermengarda
Urodziła się w 1127 lub 1129 r. Była córką Aymérie II (1105-1134), wicehrabiego Narbonne, i Ermengardy - jego pierwszej żony. Jej ojciec zginął 17.VII.1134 r. w bitwie pod Fragą. Wraz z Alfonsem I aragońskim walczył wtedy z muzułmańskimi Almorawidami. Jako dziedziczki zostawił dwie córki: Ermengardę i jej przyrodnią siostrę Ermessindę (pochodzącą z drugiego małżeństwa z Ermessindą). Prawa do regencji nad Narbonne zażądał hrabia Tuluzy Alfons I. Jeszcze w 1134 r. najechał Narbonne. Ermengarda i jej siostra schroniły się na dworze kuzyna, Rajmunda Berengara IV, hrabiego Barcelony. W 1142 r., Alfons, po śmierci żony, zapragnął poślubić Ermengardę. Ten projekt mógł zachwiać równowagę polityczną, więc Roger II z Béziers, wicehrabia Carcassonne, Béziers, Albi i Razès, sformował koalicję przeciw hrabiemu Tuluzy. W 1143 r. mężem Ermengardy został Bernard z Anduze, wasal Rogera. W tym samym roku Alfons I został pokonany i Ermengarda samodzielnie objęła władzę w Narbonne. W 1177 r. wicehrabina przyłączyła się do koalicji przeciwko Rajmundowi VI z Tuluzy, którego władza nadmiernie wzrosła po tym, gdy odziedziczył po swej żonie Ermesindzie, hrabstwo Melgueil. Mąż nie uczestniczył w sprawowaniu władzy przez Ermengardę. W 1192 r. oddała władzę swemu krewnemu Piotrowi z Lara. Hrabina Ermengarda zmarła w 1196 lub 1197 r.