Barbara Cylejska
Urodziła się około 1392 r. jako córka Hermana II, hrabiego Celje, i Anny von Schaunberg. W 1408 r. poślubiła króla Węgier Zygmunta Luksemburskiego. Ich jedynym dzieckiem była Elżbieta. Zygmunt był niezwykle czuły na kobiece wdzięki i wkrótce po ślubie zaczął spotykać się ze swoimi kochankami. Barbara nie pozostawała mu dłużna i także miała liczne romanse. Cieszyła się życiem i nie wierzyła w życie pozagrobowe. Uchodziła za urodziwą i inteligentną kobietę. Mówiła po słoweńsku, niemiecku i łacinie. Wspócześni nazwali ją "niemiecką Messaliną". 28.VII.1410 r. Zygmunt został królem Czech, a 21.VII.1411 r. - królem Niemiec. 25.XI.1431 r. w Mediolanie na jego skroniach spoczęła korona króla Włoch. 31.V.1433 r. Zygmunt i Barbara zostali ukoronowani w Rzymie na cesarza i cesarzową. 08.XI.1414 r. w Akwizgranie Barbara została koronowana na królową Niemiec. Jej koronacja na królową Czech odbyła się 11.II.1437 r.
W latach 1412-1414, 1416-1418 i 1431-1433 rządziła Węgrami i Chorwacją jako regentka w imieniu męża, który przebywał we Włoszech. W latach 20. XV w. Zymunt słuchał rad swojej małżonki w sprawach państwa. W 1437 r., po swej koronacji na królową Czech, rządziła tym krajem przez kilka miesięcy jako regentka. W tym samym roku ogłosiła, że gotowa jest zdetronizować Zygmunta, poślubić króla polskiego Władysława III i wraz z nim rządzić na Węgrzech, w Czechach, Polsce i Chorwacji.
Zygmunt dowiedział się o zamierzeniach Barbary i uwięził ją 05.XII.1437 r. Zmarł cztery dni później. Nowymi władcami Czech i Węgier zostali ich córka i zięć, Elżbieta i Albrecht II Habsburg. Wypędzili oni cesarzową-wdowę "ze wszystkich (...) zamków, miast i posiadłości, które na Węgrzech w posagu lub jakimkolwiek innym prawem dzierżyła, i pozbawiona prawie wszystkich skarbów i klejnotów, przez długie lata zbieranych". Barbara udała się do Polski, gdzie przyjęto ją bardzo ciepło. Otrzymała zamek, miasto i ziemię sandomierską we władanie.
Wróciła do Czech pod koniec VII.1441 r. Swoje ostatnie lata spędziła w Mělníku otoczona kochankami. Interesowała się okultyzmem i alchemią. W latach 1437-1451 była panią 28 opraw wdowich w Czechach i na Węgrzech. W 1448 r. postarała się o prawo używania przenośnego ołtarza i posiadania własnego spowiednika. 11.VII.1451 r. umarła na zarazę w Mělníku i została pochowana w kaplicy świętego Marcina (dziś świętego Andrzeja) w katedrze świętego Wita w Pradze.