PRZEWODNICZĄCE PARLAMENTÓW 1730-1980
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Annemarie Renger

Urodziła się 07.X.1919 r. jako Annemarie Wildung w Lipsku w rodzinie z socjaldemokratycznymi tradycjami. Jej ojciec był czasami radnym miejskim w Lipsku i redaktorem naczelnym  "Arbeiter-Turnzeitung". W 1924 r. rodzina przeprowadziła się do Berlina, gdzie ojciec został kierownikiem centralnej komisji ds. sportu robotniczego i higieny osobistej. 

Annemarie zdała egzamin na pomoc sprzedawcy i pracowała później jako pracownik umysłowy. W 1938 r. wyszła za mąż za szefa działu reklamy, Emila Rengera. Z tego małżeństwa pochodzi jeden syn. Jej mąż zginął podczas drugiej wojny światowej w 1944 r. Od 1945 r. pracowała w biurze przewodniczącego Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), Kurta Schumachera, w Hannowerze. Schumacher przyczynił się do odrodzenia SPD w Niemczech. Renger została jego sekretarką, towarzyszką podróży, pielęgniarką, a wkrótce powierniczką. Do jego śmierci w 1952 r. prowadziła mu gospodarstwo domowe. W latach 1953-1990 zasiadała jako posłanka w Bundestagu. Była członkinią m.in. komisji spraw wewnętrznych, komisji spraw zagranicznych, specjalnej komisji reformy prawa karnego i komisji wspólnej. W latach 1959-1966 była członkinią Europejskiego Zgromadzenia Doradczego i Unii Zachodnioeuropejskiej. Od 1961 do 1973 r. zasiadała w zarządzie SPD. W latach 1965-1973 była żoną ekonomisty Aleksandra Loncarevica (zmarł w 1973 r.). 

Od 1966 do 1973 r. przewodziła komisji kobiet SPD w Bundestagu. W latach  1969-1972 stała na czele parlamentarnej frakcji SPD w Bundestagu. Odpowiadała za finanse, sprawy personalne, obsadę komisji i obecność we frakcji. Potem, w latach 1970-73, była członkinią prezydium SPD. 13.XII.1972 r., jako pierwsza kobieta i pierwsza socjaldemokratka w historii Niemiec, została przewodniczącą Bundestagu (do 14.XII.1976 r.). W roku 1973 przewodziła pierwszej delegacji parlamentarnej do ZSRR. Rok później otrzymała Wielki Krzyż Zasługi. W okresie 1976-1983 przewodniczyła niemiecko-izraelskiej grupie parlamentarnej. W 1976 r., po wyborze Karla Carstensa na nowego przewodniczącego Bundestagu, została wiceprzewodniczącą tej izby (do 1990 r.). SPD wysunęła jej kandydaturę na prezydenta RFN w 1979 r. W 1981 r. Renger poparła kontrowersyjną akcję podpisów związaną z "Tezami o tożsamości socjaldemokracji" politologa SPD Richarda Löwenthala (1908-1991). Potem, wbrew integracyjnej polityce Willy Brandta, ściśle odgrodzono partię od "grup marginesu". Rok później Renger wezwała SPD do powrotu do tradycyjnych cnót socjaldemokratycznych. 

Od 1985 r. stała na czele Towarzystwa Kurta Schumachera. Nie kandydowała już w wyborach parlamentarnych z XII.1990 r.  Została wtedy przewodniczącą Niemieckiej Rady Ruchu Europejskiego. W XI.1991 r. objęła funkcję przewodniczącej Stowarzyszenia Byłych Członków Bundestagu i Parlamentu Europejskiego. Annemarie Renger była również prezydentem Arbeiter-Samariter-Bund (ASB) Deutschland e.V. (Robotnicza Federacja Samarytan) z główną siedzibą w Kolonii. W 1993 r. ukazały się jej wspomnienia pod tytułem "Polityczne życie". Zmarła 03.III.2008 r. w Remagen-Oberwinter. Była jedną z najwybitniejszych polityków powojennych Niemiec.