WŁADCZYNIE 1-500

Aelia Weryna

Urodziła się ok. 430 r. w Tracji w rodzinie o rzymskich tradycjach wojskowych. Była żoną bizantyńskiego cesarza Leona I, który panował w latach 457-475. Ślub zawarli przed wstąpieniem Leona na tron. Mieli troje dzieci: Aelię Ariadnę (urodzoną przed 457 r. późniejszą żonę dwóch cesarzy - Zenona i Anastazjusza), Leoncję (urodzoną już podczas panowania ojca, późniejszą żonę Marcjana, syna cesarza zachodniorzymskiego Antemiusza) oraz nieznanego z imienia syna, który zmarł w wieku pięciu miesięcy. Za panowania swego męża była wpływową politycznie postacią. Po śmierci Leona władzę objął razem syn Ariadny i Zenona, Leon II. Chłopiec po trzech tygodniach za swego współwładcę uznał swego ojca. Działo się to za poparciem cesarzowej Weryny. Leon II zmarł jednak w tym samym roku i Zenon został jedynym władcą. Żądna władzy i ambitna Weryna pragnęła osadzić na tronie swego kochanka Patrycjusza, naczelnika urzędów pałacowych, i ponownie zostać panią imperium. Do spisku wciągnęła swego brata Bazyliskosa, niejakiego Illusa (przyjaciela cesarza Zenona), swego siostrzeńca Armatusa i ostrogockiego wodza Teodoryka Strabona. Zapewniła sobie także poparcie dowódców wojsk w krainach sąsiadujących z Konstantynopolem. 09.I.475 r. cesarz musiał uciekać. Cesarzem jednak ogłosił się Bazyliskos i kazał stracić Patrycjusza. Tym samym zaskarbił sobie nienawiść swej siostry. Ponownie zaczęła knuć intrygi, aby przywrócić na tron Zenona. Zostały one odkryte i Weryna swe ocalenie zawdzięczała jedynie wstawiennictwu siostrzeńca Armatusa. W 476 r., dzięki finansowej pomocy Weryny, wrócił do władzy Zenon. Weryna stała się jedną z najważniejszych osobistości na dworze. Miała wpływ na cesarza i uczestniczyła w kreowaniu polityki Bizancjum wobec Odoakra, barbarzyńskiego wodza, który w 476 r. obalił ostatniego cesarza Zachodu Romulusa Augustulusa i jego konkurenta Juliusza Neposa (powiązanego rodzinnie z Weryną). Walkę o wpływy na jego dworze toczyły dwa stronnictwa: Weryny i Ariadny oraz Illusa. W miarę upływu czasu jej sytuacja stawała się coraz trudniejsza i w 478 r. Weryna usiłowała dokonać nieudanego zamachu na życie swego rywala. W tym roku cesarzowa znalazła się u szczytu swej potęgi. Przykładem tego może być wypędzenie z jej inicjatywy z Konstantynopola protegowanego Illusa, pogańskiego retora i wieszczka Pamprepiosa. Szybko wyszła na jaw jej rola w spisku i została ona zesłana do Izaurii, gdzie była honorowym gościem i zakładniczką Illusa. Na dworze bizantyńskim na rzecz uwolnienia Weryny cały czas działała jej córka Ariadna. W 481 r. po raz kolejny poprosiła męża o to. Ten odparł, aby udała się z tą prośbą do Illusa. Ten okazał się jednak nieprzejednany pod tym względem. Upokorzona Ariadna wróciła do Zenona i postawiła go przed wyborem - albo ona, albo Illus. Cesarz opowiedział się po stronie żony. Cesarzowa, z poparciem męża, zorganizowała kolejny nieudany zamach na życie Illusa. Ten zrozumiał, co to znaczy i poprosił cesarza o zgodę na wyjazd z Konstantynopola. Został naczelnikiem wojsk w prefekturze Wschodu i osiadł w syryjskiej Antiochii. Wszedł znów w porozumienie z Weryną. Sprowadził ją do Tarsu w Cylicji, gdzie 19.VII.484 r. uroczyście koronowała na cesarza Leoncjusza, protegowanego Illusa. Rozesłała także po prowincjach manifest, w którym napisała, że cesarstwo należy do niej, dała diadem Zenonowi, który zrujnował je i teraz ma prawo przekazać władzę Leoncjuszowi. Wkrótce przeniosła się z Illusem i Leoncjuszem do Antiochii. We IX.484 r. doszło do bitwy z wojskami Zenona w pobliżu Antiochii. Wojska samozwańczego cesarza Leoncjusza poniosły zupełną klęskę. On, Illus i Weryna schronili się w twierdzy Papyrion w górach Izaurii. W tym samym roku Weryna zmarła.