Elżbieta Kaliska
Urodziła się między 1261 a 1263
r. jako najstarsza córka księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego i królewny
węgierskiej błogosławionej Jolenty Heleny. O dzieciństwie i wczesnej młodości
Elżbiety nie wiadomo nic. Pomiędzy 1277 a 1279 r. została wydana przez ojca
za mąż za księcia jaworskiego Henryka V Brzuchatego. Od 1278 r. był on
samodzielnym księciem legnickim. W 1290 r. w wyniku
zamachu stanu zorganizowanym przeciwko legalnemu następcy Henrykowi III Głogowczykowi
został on dodatkowo księciem wrocławskim. Dziećmi Elżbiety i Henryka byli:
Bolesław III Rozrzutny, Henryk VI Dobry, Władysław Legnicki, Jadwiga, Eufemia,
Anna, Elżbieta i Helena. Henryk V zmarł 22.II.1296 r. Księstwo legnicko-wrocławskie,
księżna - wdowa, oraz jej dzieci znaleźli się wówczas pod opieką najpierw
brata Henryka - Bolka Jaworskiego (do 1301r.), następnie biskupa wrocławskiego
Henryka z Wierzbna (w latach 1301-1303), wreszcie króla czeskiego Wacława II.
Znaczenie Elżbiety wzrosło zwłaszcza za rządów namiestniczych tego
ostatniego, kiedy wraz z najstarszym synem Bolesławem III znalazła się na
dworze w Pradze. Doszło tam do małżeństwa Bolesława z córką Wacława II -
Małgorzatą. W zamian młody Henrykowic za zgodą matki zrzekł się na korzyść
władcy czeskiego praw do ziem należących ongiś do Henryka V, a zagarniętych
przez książąt głogowskich. Szczególną opieką księżnej cieszyły się
dominikanki i klaryski wrocławskie (w tym ostatnim klasztorze znalazły się
trzy córki Elżbiety).