KOBIETY-PREZYDENCI 
PRZEWODNICZĄCE PARLAMENTÓW 1730-1980

Jandżima Nemendijn Suchbaataryn (1894-1962)

Była wdową po wielkim bohaterze narodowym Suche Batorze (1893-1923). W 1911 r. urodziła syna Gałsana. Potem jego rodzice oddali go na wychowanie staruszce Bałdżig. Żyli w biedzie w Majmaczenie (dzisiaj Amgałan-Bator). W 1913 r. Jandżima przeniosła się do męża do Chadżirbułanu. Doiła tam krowy trzymane przez rosyjskich instruktorów (jej mąż walczył o wprowadzenie ustroju socjalistycznego w Mongolii) i prowadziła dom. W czasie gdy jej małżonek walczył ona zbierała materiały informacyjne i przekazywała je jemu wszelkimi możliwymi sposobami. Trudy takiego życia spowodowały u niej ciężką chorobę. Pozostawała wtedy w Urdze, ówczesnej stolicy Mongolii. W roku 1919 jej mąż był jednym z głównych organizatorów mongolskiej armii ludowej, przyczynił się do wyparcia wojsk białogwardyjskich z Mongolii. W 1921 r. został ministrem wojny, który podpisał układ o przyjaźni z Rosją Radziecką, prowadzący do całkowitego podporządkowania Mongolii władzom moskiewskim. Zimą 1921 r. Jandżima dotarła do Troickosawska, gdzie spotkała się z mężem i przekazała mu ważne wiadomości z zajętej przez barona Romana Fiodorowicza Ungerna von Sternberga (faktycznego władcę Mongolii w latach 1920-21) stolicy. Włączyła się potem w organizowanie pierwszego zakładu krawieckiego armii mongolskiej, w którym kilka kobiet zajmowało się najpierw reperowaniem ubrań partyzanckich, a później szyciem nowych mundurów. Również w 1921 r. zaczęła aktywnie działać w Mongolskim Rewolucyjnym Związku Młodzieży. Propagowała działalność Mongolskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej (MPLR) i zachęcała młodych ludzi do wstępowania w jej szeregi. Sama zaczęła się kształcić, dużo czytała. W 1922 r. została członkinią MPLR. Od 1924 r. kierowała wydziałem kobiet w Komitecie Centralnym partii. Od 1927 do 1930 r. była słuchaczką Komunistycznego Uniwersytetu Pracujących Wschodu w Moskwie. W okresie 1924-26 i 1940-47 wchodziła w skład Prezydium Komitetu Centralnego MPLR. Była sekretarzem Komitetu Centralnego MPLR w okresie 1941-47. Od 1928 do 1950, jako członkini prezydium Małego Churału, była zastępczynią jego przewodniczącego. W latach 1940-1954 wchodziła w skład Biura Politycznego Mongolskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej. Zasiadała w prezydium Wielkiego Churału Ludowego  (parlamentu) w latach 1950-62. Od 23.IX.1953 r. do 07.VII.1954 r. sprawowała urząd głowy państwa i przewodniczącej Wielkiego Churału. Była także długoletnią przewodniczącą Komitetu Kobiet Mongolskiej Republiki Ludowej.