KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1991-1999
PRZYWÓDCZYNIE PARTII 

Louisa Hanoune

Urodziła się 07.IV.1954 r. w Dżijel w rodzinie robotniczej w mieście Annaba. Była pierwszą kobietą w swej rodzinie, która chodziła do szkoły. W 1975 r. zdała egzamin bakalaureacki, a potem studiowała prawo. W tym czasie utrzymywała się z pracy na lokalnym lotnisku. W roku 1979 przyłączyła się do pierwszych niezależnych grup kobiecych, które powstawały w tym czasie. Ale czuła się stłamszona w dusznej atmosferze prowincjonalnej Annaby. Czuła, że wybuchnie. W 1980 r., po ukończeniu studiów prawniczych, przeniosła się do stolicy - Algieru. Wkrótce dołączyła do grupy kobiet walczących przeciwko Algierskiemu Kodeksowi Rodzinnemu za jego rażące lekceważenie praw obywatelskich kobiet. W 1981 r. została członkinią Trockistowskiej Organizacji Pracowników Społecznych (the Trotskyist Social Workers' Organisation). Była to nielegalna partia i wkrótce potem policja aresztowała ją i 3 innych działaczy. Została oskarżona przed specjalnym sądem o szkodzenie bezpieczeństwu państwa i konspirację. Po zwolnieniu w V.1984 r. na nowo podjęła działalność polityczną, tym razem publicznie. W 1984 r. pomagała zakładać Stowarzyszenie na rzecz Równości Mężczyzn i Kobiet Wobec Prawa. Została sekretarzem generalnym tej organizacji, podczas gdy w tym samym czasie jej przewodniczącą była inna działaczka na rzecz praw kobiet, Khalida Messaoudi. Została ponownie aresztowana przez służbę wywiadowczą podczas krwawych buntów, jakie przetoczyły się przez Algierię w X.1988 r. Ale to właśnie te niepokoje doprowadziły do wprowadzenia w kraju wielopartyjności i OST mógł wypłynąć na światło dzienne i przekształcić się w 1989 r. w Partię Pracujących (PT). Jako jej rzeczniczka (przewodnicząca?) tylko przez kilka miesięcy była jednym z głównych graczy na politycznej scenie Algierii. Jej stanowisko było niekonsekwentne: nawoływała do bojkotu pierwszej rundy wyborów parlamentarnych w XII.1991 r., by potem sprzeciwiać się anulowaniu wyników drugiej rundy. Gdy Algieria coraz głębiej zanurzała się w krwawym zgiełku wzywała do "wszechstronnego dialogu, który włączałby również FIS (Muzułmański Front Ocalenia)". Żądała także zwolnienia liderów islamistów przetrzymywanych w więzieniu od VI.1991 r. 13.I.1995 r. była sygnatariuszką Platformy Algierskiej zorganizowanej przez katolicką Wspólnotę świętego Idziego. Jej celem było zakończenie toczącej się od 1992 r. wojny domowej. Podpisali ją przywódcy głównych partii politycznych w Algierii. Chociaż wypracowany dokument nie został przyjęty przez rząd algierski, to jednak Platforma pozostała cywilną ugodą. Do dziś jest jedynym dokumentem tak szeroko konsultowanym i sformułowanym przez wszystkie główne siły polityczne tego kraju. Algieria stale odnosi się z uznaniem do ducha i metody Platformy, traktując ją jako model dla przyszłego rozwoju. Od 1997 r. jest posłanką w Narodowym Zgromadzeniu Ludowym (parlamencie). 23.I.1999 r. zapowiedziała, że wystartuje w wyborach prezydenckich w kwietniu tego roku. Podobnie jak wszyscy kandydaci (oprócz tego, który wygrał) 14.IV.1999 r. (dzień przed wyborami) wycofała swą kandydaturę. W wyborach prezydenckich z 08.IV.2004 r. ponownie ubiegała się o najwyższy urząd w państwie. Zajęła wtedy przedostatnie (piąte) miejsce z 1% głosów. W IV.2009 r. ponownie była kandydatką swej partii na prezydenta Algierii.