Kunegunda
Urodziła się ok. 980 r. w Lëtzebuergu. Była córką grafa Zygfryda I Luksemburskiego i Jadwigi z Nordgau. Około 998/1000 r. wyszła za mąż za księcia bawarskiego Henryka IV, który w 1002 r. został królem Niemiec, a w 1014 r. - cesarzem. Byli bezdzietni. W dzień ślubu przyrzekli sobie dozgonną czystość, chcąc naśladować Najświętszą Maryję Pannę i świętego Józefa. Bardzo szybko zdobyła olbrzymi wpływ na sprawy państwa. Mąż ustanowił ją "consors regnii" - równoprawną uczestniczką władzy. Brała udział w radzie cesarskiej i w 1007 r. uczestniczyła w synodzie we Frankfurcie. W 1012 r. dowodziła armią i pokonała Polaków. W 1018 r. oficjalnie intronizowała swego brata Henryka na księcia Bawarii. W 1021 r. przewodziła posiedzeniu Sądu Królewskiego w Regensburgu. Współuczestniczyła przy obsadzaniu lenn, przy darowiznach i innych sprawach rządowych. Podczas gdy Henryk prowadził liczne wojny, ona rządziła państwem (m.in. w latach 1012 i 1016), zwoływała zgromadzenia i powoływała wojsko pod broń. Po śmierci męża, która nastąpiła 13.VII.1024 r., zatrzymała insygnia królewskie i do IX.1024 r. sprawowała regencję w Niemczech wraz z swymi braćmi, biskupem Dietrichem z Metzu i księciem Bawarii Henrykiem. Potem oddała insygnia nowo wybranemu królowi Niemiec Konradowi II. W 1025 r. wycofała się do założonego przez siebie klasztoru benedyktynek w Kaufungen. Zmarła tam 03.III.1033 lub 1039 r. Została kanonizowana 29.III.1200 r. przez papieża Innocentego III.