WŁADCZYNIE 1350

Katarzyna ze Sieny
Urodziła się 25.III.1347 r. w
Sienie jako Katarzyna Benincasa. Była 24., najmłodszym, dzieckiem Lapy i
Jakuba Benincasa, farbiarza ze Sieny. Już w dzieciństwie ukazywał się jej
Jezus Chrystus, któremu przyrzekła, że będzie należeć tylko do Niego. W
1354 r. ślubowała dziewictwo. 9. lat później, wbrew woli rodziców, została
członkinią zakonu Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich).
Po złożeniu ślubów wieczystych prowadziła tam klasztorne życie, pomagając
trędowatym. W 1370 r., uzasadniając to wolą Chrystusa przekazaną w trakcie
widzenia, rozpoczęła życie apostolskie. W 1374 roku została wezwana przed
trybunał inkwizycji we Florencji, który zbadał jej pisma i nauczanie, gdyż
zrodziły się wątpliwości, czy kobieta ma prawo pouczać papieży i królów.
Jednak proces wykazał jej niewinność i Katarzyna mogła bez przeszkód
prowadzić swą dotychczasową misję.
Polegała ona na pisaniu listów do możnych tego świata – do papieży,
kardynałów i biskupów, królów (m.in. Węgier) i królowych (także do Elżbiety
Łokietkówny), do kondotierów i złotników, ale także „do pewnej nierządnicy
z Perugii, na prośbę jej brata”. Pisała zaś w imieniu swojego Oblubieńca,
nawoływała do pokuty i nawrócenia, do słuchania Boga, a nie ludzi. Czuła się
do tego upoważniona, gdyż pod koniec karnawału 1367 roku, gdy cała Siena
wspaniale się bawiła, a „mała pustelnica” oddawała się pokucie, przeżyła
mistyczne zaślubiny z Jezusem Chrystusem, swoim Oblubieńcem. Odtąd miała świadomość
Jego stałej obecności w swym sercu, a na serdecznym palcu pierścień, który
jej ofiarował na znak zaślubin. Nieuczona i niepiśmienna córka farbiarza, która
dyktowała wykształconym zakonnikom swe listy, nawoływała papieży, aby powrócili
z Awinionu do Rzymu i zakończyli okres gorszącej, trwającej od 1309 roku
niewoli i zależności od królów francuskich. Była w tych listach zdecydowana
i gorliwa, perswadowała, udzielała rad i wskazówek. Gdy jednak jej gorliwe
upomnienia nie odniosły pożądanego skutku, udała się do Awinionu, aby osobiście
spotkać się z papieżem. Jak zawsze, tak i teraz, córka farbiarza nie traciła
pewności – kategorycznie i bardzo pokornie żądała od głowy Kościoła,
aby udał się tam, gdzie wskazuje sam Chrystus.
Gdy Grzegorz XI w 1377 roku ostatecznie zdecydował się na powrót, współcześni,
a także późniejsi historycy i badacze uznali, że jest to zasługa św.
Katarzyny. Po jego śmierci, która nastąpiła rok po powrocie do Rzymu,
kardynałowie wybrali na jego następcę arcybiskupa Bari, który wybrał imię
Urbana VI, ale jego surowość zraziła kardynałów. Wybrali więc
„konkurencyjnego” papieża – Klemensa VII. Był to początek rozłamu Kościele
zachodnim, trwającego 39 lat. Święta sienenka nie doczekała powrotu Kościoła
do jedności, jednak robiła wszystko, aby utwierdzić autorytet prawowitego
następcy św. Piotra. Nawoływała do postu i modlitwy w intencji Urbana VI,
popierała reformy, które wdrażał. Na jego prośbę przeniosła się do
Rzymu. Tu, wyczerpana i osłabiona, zmarła 29 kwietnia 1380 roku. Lud rzymski tłumnie
uczestniczył w jej pogrzebie i – jak pisze bł. Rajmund z Kapui, jej
spowiednik i pierwszy biograf – wielu uczestników doznało na grobie sienenki
cudu uzdrowienia. Relikwie świętej, bez znajdującej się w Sienie głowy,
spoczywają w rzymskim kościele ojców dominikanów Santa Maria della Minerva.
Św. Katarzyna została kanonizowana 26 czerwca 1461 roku przez papieża Piusa
II. W 1866 roku Pius IX ogłosił ją patronką Rzymu, a Pius XI w 1939 roku
patronką Włoch (obok św. Franciszka z Asyżu). 4 października 1970 roku Paweł
VI ogłosił św. Katarzynę doktorem Kościoła. Wraz ze św. Teresą z Avili i
św. Teresą z Lisieux jest ona jedną z trzech kobiet, które są
zatwierdzonymi przez Kościół mistrzyniami życia chrześcijańskiego. Papież
Jan Paweł II ogłosił ją 1 października 1999 r. współpatronką Europy.