Jolanta Flandryjska
Urodziła się w 1331 r. jako córka Roberta de Dampierre, pana Cassel, Marle, Nogent, Bourbourg, Montmirail i Allauye, oraz Joanny Bretońskiej. W latach 1331-1395, po śmierci ojca, była panią Cassel, Marle, Nogent, Bourbourg, Montmirail i Allauye. W 1338 r. poślubiła Henryka IV, hrabiego Baru. Ich synami byli Edward II (1339-1352) i Robert I (1344-1411). Henryk IV zmarł 24.XII.1344 r. Do 1352 r. rządziła po raz pierwszy Barem jako regentka. W 1347 r. i 08.XI.1348 r. podpisywała traktaty pokojowe z księżną-regentką Górnej Lotaryngii, Marią z Blois. W 1350 r. doszło między nimi do wojny, do której wmieszali się biskup Metzu oraz Jan, hrabia de Salm et Waléran i Deux-Ponts (po stronie Marii). Maria i Jan zniszczyli Barrois. W odwecie Jolanta i Adhémar de Monteil napadli na obrzeża Nancy. Pokój zawarto dzięki mediacji papieża Klemensa VI 14.VIII.1351 r. Hrabia Edward II zmarł w V.1352 r. Jego następcą został brat, 8-letni Robert I. W 1352 r. wyszła po raz drugi za mąż za Filipa z Evreux, hrabiego Longueville. Nadal chciała sprawować władzę w imieniu młodszego syna. Ale tym razem parlament paryski, dekretem z 05.VI.1352 r., uznał, że hrabstwo znajduje się "w rękach" króla Francji Jana II Dobrego. Ten zaś 27.VII.1352 r. przyznał regencję Joannie, jej szwagierce. Jolanta na początku pogodziła się z tą decyzją, ale potem zmieniła zdanie i zebrała wojsko do walki z szwagierką. Jan II Dobry musiał interweniować i 02.VII.1353 r. Jolanta została zmuszona do rezygnacji. 19.IX.1356 r., w bitwie pod Poitiers, król Jan dostał się do angielskiej niewoli i Joanna straciła tym samym protektora. W XII.1356 r. Jolanta odzyskała władzę regencyjną nad Barem, którą sprawowała do XI.1359 r. Zmarła 12.XII.1395 r.