Joanna z Nawarry
Urodziła się w 1370 r. Była córką króla Nawarry Karola II Złego i Joanny, córki króla Francji Jana II. 02.X.1386 r. poślubiła księcia Bretanii Jana V. Ich dziećmi byli: Joanna Bretońska, nieznana z imienia córka zmarła w niemowlęctwie, Jan VI, Maria Bretońska, Małgorzata Bretońska, Artur III, Ryszard Bretoński i Blanka Bretońska. Mąż Joanny zmarł 01.XI.1399 r. Do 1401 r. rządziła ona Bretanią jako regentka w imieniu syna Jana VI Mądrego. 07.II.1403 r. wyszła za mąż za króla Anglii Henryka IV. Ten związek był bezdzietny. Joanna opiekowała się dziećmi Henryka z jego pierwszego małżeństwa - podczas sprzeczek Henryka z synem, zawsze brała stronę przyszłego króla Henryka V. Królowa szybko stała się bardzo popularna wśród ludu. Joanna owdowiała po raz drugi 20.III.1413 r. W 1419 r., za panowania Henryka V, została fałszywie oskarżona o czary, nekromancję i próbę otrucia pasierba. Jej sytuację pogarszał fakt, że jej syn, książę Bretanii, był wrogiem Anglii. Więziono ją przez cztery lata w zamku Pevensey w Sussex. Po uwolnieniu żyła dalej w ciszy i spokoju, przeżyła krótkie panowanie Henryka V i żyła podczas panowania jego syna - Henryka VI. Zmarła 10.VI.1437 r. lub 09.VII.1437 r. Pochowano ją w katedrze w Canterbury.