WŁADCZYNIE 500-750

Jitō (645-703)

Imię książęce Unanosasara. Była córką cesarza Tenji i siostrą cesarzowej-władczyni Gemmei. Pochodziła z ludu Yamoto, który prawdopodobnie do tamtej pory ciągle posiadał ustrój o charakterze matriarchalnym. Tron objęła w 686 r. po śmierci męża i wuja, cesarza Temmu. Sprawowała władzę regencyjną w imieniu jego syna. W 690 r. została oficjalnie intronizowana jako 41 władca Japonii. Wprowadziła ważne reformy administracyjne - w 689 r. ogłosiła przygotowywany jeszcze za życia jej męża kodeks "Asuka Kiyomihara", pierwszy japoński zbiór prawa administracyjnego i karnego. To nowe prawo zostało w dużej mierze przejęte z prawodawstwa chińskiego i utwierdzało dominację mężczyzn. Przyjęty do tej pory w Japonii podział władzy politycznej między cesarza a cesarzową nie został do niego wpisany. Stanowisko "naishi no tsukana" (sekretarki cesarza) od tej pory należało tylko do mężczyzn. Starała się również rozwijać rolnictwo. W 697 r. ustąpiła na rzecz swego wnuka, który panował jako cesarz Mommu. Faktyczną władzę w państwie sprawowała jednak do 703 r. nadal Jitō jako buddyjska mniszka. Jako pierwsza z byłych władców otrzymała tytuł Dajo-Tennō - byłej cesarzowej. Jitō jest sławna ze swej twórczości literackiej. Wzniosła pałac Fujiwara - kompleks budynków służących do prowadzenia spraw rządowych.