Izabela
Urodziła się w 1337 r. jako córka Jakuba III, króla Majorki, pana Montpellier oraz tytularnego hrabiego Roussillon i Cerdagne, i Konstancji Aragońskiej, jego pierwszej żony. W 1342 r. król Aragonii Piotr IV Ceremonialny zorganizował zmanipulowany proces, w wyniku którego ojciec Izabeli został zaocznie osądzony za felonię (złamanie zobowiązań przez wasala lub seniora. Karą za niewywiązanie się z umowy była utrata lenna lub zwierzchnictwa lennego) i pozbawiony większości posiadłości. Rok później Piotr IV najechał na Majorkę i obalił Jakuba III. Ten ostatni uciekł na kontynent. Chcąc odzyskać koronę zadeklarował chęć poddania się woli Aragonii. Zgodził się na wydzierżawienie Piotrowi IV hrabstw Roussillon i Cerdagne. Do ugody nie doszło, ponieważ Aragończycy chcieli zapłacić bardzo niewielką rekompensatę finansową i przyłączyli Baleary do księstwa Katalonii. Jakub uciekł do Francji. Tam bez skutku usiłował odzyskać zbrojnie hrabstwo Cerdanyi. Zawarł tymczasowy sojusz z Anglią i po jej stronie walczył w 1346 r. w bitwie pod Crecy. W tym samym roku zmarła matka Izabeli. Królowa Konstancja była rodzoną siostrą Piotra IV. W 1347 r. Jakub ożenił się z Jolantą de Vilaragut. 3 lata później sprzedał Montpellier królowi Francji Filipowi VI. Za uzyskane pieniądze sformował wojsko, uzyskał poparcie papieża, i ruszył przeciwko Aragonii. Zginął 25.X.1349 r. w bitwie z Aragończykami pod Llucmajor.
Jego następcą został syn, Jakub IV. Piotr IV pojmał dzieci wraz z ich macochą. Izabela i Jolanta zostały umieszczone w klasztorze klarysek w Walencji. Jolanta zbiegła lub została zwolniona stamtąd w 1352 r. i w 1358/1359 r. doprowadziła do uwolnienia swej pasierbicy. Warunek był jeden - królewna musiała zrzec się swych praw do Majorki. 04.IX.1358 r. została drugą żoną markiza Montferratu Jana II Paleologa. Z tego związku pochodzili: Otto III, Jan III, Teodor II, Wilhelm i Małgorzata. Izabela owdowiała 19.III.1372 r. W 1375/1376 r. w sekrecie wyszła za mąż za barona Konrada von Reischach zu Jungnau, z którym miała syna Michała. Małżeństwo to nie było udane i doszło do separacji.
Brat Izabeli, Jakub IV, był więziony w latach 1349-1362 przez swego wuja, króla Aragonii Piotra IV Ceremonialnego. Zbiegł do Włoch w 1362 r. Poślubił Joannę I, królową Neapolu, po namowach papieża Urbana V 14.XII.1363 r. w Castel-Nuovo w Neapolu. Szybko wyszło na jaw, że Jakub jest nadpobudliwy nerwowo, zamierza współrządzić Neapolem i użyć jego sił do zdobycia Majorki. Joanna nie zamierzała do tego dopuścić. Z Jakubem nie wiązały jej żadne uczucia - był to związek czysto polityczny. Doszło do separacji obojga małżonków. Jakub w 1366 r. otrzymał księstwo Kalabrii i opuścił Neapol. Na początku lata tego roku Joanna poroniła i zrezygnowała wtedy z urodzenia dziedzica. Jakub brał udział w wojnie domowej w Kastylii po stronie Piotra I Sprawiedliwego. Dostał się do niewoli jego rywala, Henryka z Trastamary. Joanna, wskutek nalegań papieża, wykupiła go z niej. Tytularny król Majorki nadal chciał odzyskać ojcowiznę. Wspierali go w tym Henryk z Trastamary i król Francji. W 1374 r. Jakub podporządkował sobie hrabstwa Roussilon i Cerdagne oraz przeprawił się z swoimi najemnikami przez Pireneje. Zmarł 16.I.1375 r. prawdopodobnie otruty przez swego stryja Piotra IV Ceremonialnego, króla Aragonii.
Izabela została tytularną królową Majorki i hrabiną Roussilon i Cerdagne. W 1378/1379 r. sprzedała swe prawa do Majorki, Roussilon, Cerdagne, Klarentzy i księstwa Achai księciu Andegawenii Ludwikowi. Tytuł królowej Majorki zachowała do śmierci. Dostała też od niego kasztelanię Gaillargues (Gallargues) we Francji i roczną pensję. Zmarła po 1403 r. na zamku Gaillargues (Gallargues).