KOBIETY-PREZYDENCI
KOBIETY-WICEPREZYDENCI 
MINISTROWIE SPRAW ZAGRANICZNYCH 
MINISTROWIE OBRONY 
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 2004-
KANDYDATKI NA WICEPREZYDENTA

Maria Gloria Macaraeg Macapagal-Arroyo

Urodziła się 05.IV.1947 r. jako córka byłego prezydenta Diosdado Macapagala (w latach 1961-65) i dr Evangeliny Macaraeg-Macapagal. Ukończyła szkołę średnią w Klasztorze Wniebowzięcia. Potem studiowała na Uniwersytecie Georgtown w Waszyngtonie, gdzie poznała Billa Clintona, byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Do dzisiaj nazywa go swoim przyjacielem i odwiedzają się za każdym razem, gdy jedno z nich odwiedza kraj drugiego. Stopień magistra ekonomii uzyskała na Uniwersytecie Ateneo de Manila, a doktoryzowała się na Uniwersytecie Filipińskim. Swoją karierę zawodową zaczynała jako nauczycielka w College'u Wniebowzięcia. Potem została asystentką profesora na  Uniwersytecie Ateneo de Manila, a następnie wykładowcą na wydziale ekonomii  Uniwersytetu Filipińskiego.

W skład rządu powołała ją  prezydent Corazon Aquino w 1987 r. na stanowisko doradcy sekretarza handlu i przemysłu. W 1989 r.  została podsekretarzem stanu w Ministerstwie Handlu i Przemysłu. Funkcję tę sprawowała do 1992 r. Zasiadała również w Senacie w latach 1992-98. W wyborach z 1995 r. zdobyła prawie 16 milionów głosów - rekordowa liczba w historii Filipin. Była wtedy autorką 55 ustaw dotyczących gospodarki i reform społecznych. W okresie 30.VI.1998-20.I.2001 była wiceprezydentem kraju. Prezydent Joseph Estrada powierzył jej w 1998 r. roku urząd sekretarza (ministra) opieki społecznej i rozwoju. Funkcję tę sprawowała do 12.X.2000 r. Oprócz tego obciążył ją obowiązkiem przewodzenia na spotkaniach gabinetu. Jako głęboko wierząca katoliczka nie miała dobrego zdania o prezydencie Estradzie, ze względu na jego rozwiązły tryb życia. Prezydent również nie przepadał za nią i wyśmiewał się z jej niskiego wzrostu (155 cm). Do otwartej walki z nim stanęła w X.2000 r., opuszczając jego gabinet, gdy okazało się, że Estrada jest zamieszany w wielki skandal korupcyjny.

20.I.2001 r., jako druga kobieta w historii kraju, została zaprzysiężona na prezydenta. W okresie 15-30.VII.2002 r. po raz pierwszy pełniła obowiązki sekretarza (ministra) spraw zagranicznych. W przeciwieństwie do swych poprzedników nie jest zwolenniczką rządów silnej ręki i wprowadzania stanów wyjątkowych. Na początku I.2003 r. zapowiedziała, że nie wystartuje w następnych wyborach prezydenckich w połowie 2004 r., ponieważ pragnie skupić się naprawie gospodarki. W nocy z 26 na 27.VII.2003 r. około 300 sfrustrowanych oficerów i żołnierzy opanowali centrum biznesowe Manili "Glorietta", obwieszczając, że w kilku miejscach zostały podłożone ładunki wybuchowe. Domagali się dymisji pani prezydent i całego rządu. Jako zakładników wzięli kilku obywateli obcych państw, w tym ambasadora Australii i dwóch Amerykanów. Potem ich zwolnili. Oznajmili, że nie chcą przejmować władzy w kraju tylko wyrazić sprzeciw wobec polityki rządu i przedstawić zarzuty wobec władz wojskowych. Oskarżali rząd o tolerowanie korupcji w wojsku, inscenizowanie zamachów terrorystycznych, dostarczanie broni ugrupowaniom zbrojnym dla zdobycia poparcia społecznego i amerykańskiej pomocy. Samej pani Arroyo zarzucili, że zamierza w sierpniu wprowadzić stan wyjątkowy pod pozorem zagrożenia państwa i zacząć rządzić bez mandatu wyborców.  Prezydent wydała nakaz aresztowania ich. Dwukrotnie przedłużała czas ultimatum postawionego zbuntowanym żołnierzom, aby uniknąć przelewu krwi. Po siedemnastu godzinach osiągnięto porozumienie i buntownicy zgodzili się wrócić do koszar. Gloria Arroyo przystała na powołanie specjalnej komisji, która zbada zarzuty o sprzedawanie broni przez wojsko terrorystom. Zapowiedziała odnalezienie i ukaranie inspiratorów. Władze podejrzewają, że w ten spisek jest zamieszany były prezydent Joseph Estrada. Niedawno pani prezydent potwierdziła, że w 2004 r. nie będzie się ubiegać o reelekcję. Atmosferę polityczną w swym kraju określiła jako "zatrutą".  Także jako ekonomistka nie znalazła uznania wśród ubogich Filipińczyków dla swych decyzji uzdrawiających gospodarkę. Ostatnio jej popularność społeczna znacznie spadła. 29.VIII.2003 r., po rezygnacji Angelo Reyesa, objęła tekę sekretarza (ministra) obrony. 23.IX.2003 r. funkcję tę powierzyła Eduardowi Ermita. 14.XII.2003 r. zmarł sekretarz spraw zagranicznych Blas Ople. Jego obowiązki przejął Franklin Ebdalin. 17.XII.2003 r. tekę tę tymczasowo objęła sama pani prezydent. 22.XII.2003 r. mianowała na to stanowisko pierwszą kobietę, Delię Domingo-Albert. 04.X.2003 r. oświadczyła, że będzie się jednak ubiegać o drugą kadencję prezydencką w wyborach, które odbyły się 10.V.2004 r. Pani prezydent, jako kandydatka Koalicji Prawdy i Doświadczeń na rzecz Jutra, wygrała je. Zdobyła 45,25% głosów.

W czerwcu 2005 r. filipiński parlament zapoczątkował procedurę, która miała doprowadzić do usunięcia Glorii Arroyo z urzędu szefa państwa. Pani prezydent jest oskarżana o sfałszowanie wyborów w celu zapewnienia sobie zwycięstwa. Skandal wybuchł po tym, jak ujawnieniono treść podsłuchanej rozmowy telefonicznej z maja 2004 r. Gloria Arroyo, która ubiegała się wówczas o wybór na drugą kadencję, miała prosić jednego z szefów komisji wyborczej, by podczas liczenia głosów zapewnił jej przewagę. Pani Arroyo przeprosiła Filipińczyków za "błąd", ale nie podała się do dymisji. Na czele opozycji przeciwko niej stała wdowa po jej największym konkurencie z 2004 r., Susan Roces. W lipcu 2005 r. Gloria Arroyo przyznała się do popełnienia oszustw wyborczych. Wniosek o jej usunięcie z urzędu podpisało 40 posłów. Następnie musiałaby go przyjąć Izba Reprezentantów co najmniej jedną trzecią głosów (79 na 236). Dopiero potem Senat rozpocząłby właściwą długą procedurę impeachmentu. W orędziu pani prezydent Arroyo wezwała do zasadniczej reformy filipińskiego systemu politycznego. Zaproponowała, by zmienić go z prezydenckiego na parlamentarny. W komisji śledczej leżały trzy wnioski o usunięcie pani prezydent z urzędu. 30.VIII.2005 r. jej przewodniczący i zwolennik Arroyo tak działał by został przyjęty został wniosek najłatwiejszy do obalenia. Następnego dnia parlamentarna komisja śledcza zdominowana przez zwolenników prezydent Arroyo odrzuciła w środę wszystkie trzy wnioski o usunięcie głowy państwa z urzędu.

30.XI.2006 r. ponownie tymczasowo objęła funkcję sekretarza obrony. Pełniła ją do 31.I.2007 r.  10.V.2010 r. wybrano ją w skład Izby Reprezentantów z okręgu Pampanga. 16.V.2010 r. stanęła na czele frakcji parlamentarnej Lakas-Kampi-CMD. 30.VI.2010 r. przestała być głową państwa i została zaprzysiężona jako członkini Izby Reprezentantów.  Jest członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. Jej mężem jest prawnik i biznesmen Jose Miguel Tuason Arroyo. Są rodzicami trojga dzieci:  Mikey'a, Luli, i Dato (2 synów i córki). Jest mistrzynią tańca towarzyskiego i w czasie kampanii wyborczej w roku 1995 przyciągała tłumy tańcząc boogie-woogie.