KANDYDATKI NA WICEPREZYDENTA
PRZYWÓDCZYNIE PARTII
WŁADCZYNIE 1900-1950
Eva Maria Duarte Perón
Urodziła się 07.V.1919 r. w
ubogiej wsi pod Buenos Aires. Była nieślubną córką Juany Ibarguren i jej
pracodawcy Juana Duarte. Miała czwórkę rodzeństwa. W wieku piętnastu lat,
marząc o sławie i aktorstwie, wyruszyła do Buenos Aires. Po przyjeździe do
miasta zdobyła kilka nieznaczących angaży, zagrała w paru kiepskich sztukach
teatralnych i w dwóch nieudanych filmach. Wynajmowała pokoje w obskurnych
hotelach, utrzymując się z podejrzanych zajęć w nocnych klubach. Potem
prowadziła w radiu audycje, które z czasem zaczęły cieszyć się coraz większym
zainteresowaniem słuchaczy. Spotykała się z takimi mężczyznami, którzy
mieli wpływy i mogli zapewnić jej lepsze życie. W 1944 r. poznała Juana Peróna,
który od czerwca tego roku roku pełnił funkcję wiceprezydenta Argentyny oraz
ministra wojny i pracy. Wkrótce zostali kochankami. Już w pierwszych
tygodniach znajomości Evita z niezwykłym entuzjazmem zaangażowała się w
polityczny program Juana. Wykorzystała do tego prowadzone przez siebie audycje
radiowe. Jej programy cieszyły się ogromnym zainteresowaniem – szczególnie
u tzw. prostych ludzi. Evita zawsze podkreślała, że pochodzi z ludu. Mówiła
też, że los ubogich szczególnie leży jej na sercu. W 1945 roku wybuchł
pucz, zorganizowany przez politycznych przeciwników Peróna. W jego wyniku Juan
został aresztowany. Evita zorganizowała marsz protestu, w którym uczestniczyło
dwieście tysięcy osób. Obawiający się rozruchów puczyści uwolnili Peróna.
10.XII.1945 r. poślubił on Evę Duarte. Sześć miesięcy później został
prezydentem Argentyny. Pierwsza dama nie cieszyła się zaufaniem świetnego
towarzystwa Buenos Aires, które wytykało jej pochodzenie i upodobanie luksusu.
Jej mąż miał absolutną władzę, a ona – mimo, że nigdy oficjalnie nie pełniła
jakiejkolwiek funkcji, angażowała się w politykę i wpływała na decyzje męża.
Stała się współtwórczynią i charyzmatyczną przywódczynią peronizmu.
Odpowiadała za politykę socjalną, współdziałała ze związkami zawodowymi
i organizacją kobiecą. W 1947 roku dzięki jej działaniom uchwalono w
Argentynie prawo wyborcze dla kobiet. Interesowała się także problemami społecznymi.
Mimo, że prezydencka para wielokrotnie wygłaszała prospołeczne przemówienia,
w kraju niezwykle okrutnie rozprawiano się z politycznymi przeciwnikami, których
siła rosła z roku na rok.