Emma z Normandii
Urodziła się ok. 988 r. jako córka Ryszarda I Nieustraszonego, władcy Normandii, i jego drugiej żony Gunnory. Małżonka Etelreda II Bezradnego (w latach 1002-1016) oraz Kanuta Wielkiego (w latach 1017-1035), władców Anglii. Ten ostatni był także królem Danii i Norwegii. Matka Edwarda Wyznawcy, Alfreda, Hardekanuta i Gunhildy Kunegundy. Po najeździe Duńczyków na Anglię w 1013 r. zabrała Edwarda Wyznawcę i Alfreda (synów z Etelredem) do swej ojczystej Normandii. Do Anglii wróciła dopiero po śmierci pierwszego męża i jej pasierba Edmunda Żelaznobokiego, aby wyjść za mąż za Kanuta, nowego władcę tego kraju. Z oboma mężami współrządziła Anglią. Podczas częstych wypadów Kanuta do Danii pełniła w Anglii rolę zbliżoną do regentki. Około 1030 r. pod jej wpływem Kanut wydał prawo, które po raz pierwszy zabraniało sprzedawać kobietę lub wydawać ją za mąż wbrew jej woli. Po jego śmierci popierała Hardekanuta (zachowała kontrolę nad skarbcem i podatkami z jej oprawy w Winchester) w jego walce o tron Anglii z jego przyrodnim bratem Haroldem. W 1037 r. została skazana przez tego ostatniego na wygnanie do Flandrii i wróciła dopiero po jego śmierci w 1040 r. Wtedy to nowym królem Anglii (królem Danii był od 1035 r.) został Hardekanut. Emma znowu współrządziła Anglią. Hardekanut zmarł już w 1042 r. i na tron wstąpił jej starszy syn Edward Wyznawca. Matka jednak wsparła nie jego lecz Magnusa Dobrego. Dlatego też została przez syna odsunięta od wpływu na rządy. Głównym źródłem do jej dziejów jest Encomium Emmae Reginae, powstały na jej zamówienie w latach czterdziestych XI wieku. Zmarła 06.III.1052 r.