Eleonora de Capraia
Urodziła się w 1347 r. w Oristano jako córka Marianusa IV Wielkiego, sędziego (władcy) Arborei i Gallury, oraz Timbory de Roccabertí. Rodzina Eleonory rządziła 1/3 Sardynii. Dziewczynka wzrastała w czasie pełnym szczęku broni i wojen. W 1376 r. ojciec wydał ją za mąż za Brancaleone Dorię, członka wpływowej rodziny z Genui. Para ta miała dwóch synów: Fryderyka i Marianusa.
W 1376 r. zmarł Marianus IV. Władzę po nim objął jego syn Hugon III. Narobił on sobie wrogów wśród możnych, którzy namówili biedotę do wzniecenia buntu. 03.III.1383 r. Hugon i Benedetta, jego córka i następczyni, zostali zamordowani w trakcie rewolty ludowej, która proklamowała republikę. Następnym sędzią Arborei i Gallury został 7-letni Fryderyk, syn Eleonory. Matka objęła rządy regencyjne w jego imieniu. W tym samym roku została hrabiną Goceano na Sardynii. Stłumiła bunt.
Przez następne 4 lata prowadziła wojnę z Aragonią, która chciała zagarnąć Sardynię. Na rzecz Eleonory Aragończycy stracili większość swojego terytorium na Sardynii. Podczas tej wojny prawie cała wyspa dostała się pod władzę Arborei. Sędzina-regentka wynegocjowała korzystny dla siebie traktat pokojowy podpisany 24.I.1388 r. Fryderyk zmarł w 1387 r. i został zastąpiony przez swego młodszego brata Marianusa V. Realna władza cały czas spoczywała w rękach Eleonory. Sprzymierzyła się z Genuą, co pozwoliło Arborei zachować niepodległość do 1410 r.
W 1392 r. ułożyła kodeks prawny zwany "Carta de Logu". Na Sardynii obowiązywał do IV.1827 r. Eleonora bardzo interesowała się ornitologią. Zmarła w 1404 r.