KANDYDATKI NA PREZYDENTA 2000-2010

Carol Moseley Braun

Urodziła się 16.VIII.1947 r. w Chicago w stanie Illinois. Jej matka, Edna, była technikiem medycznym, a ojciec, Joseph Moseley, oficerem policji w Chicago. Joseph był prawdziwym człowiekiem renesansu: grał na kilku instrumentach muzycznych i mówił kilkoma językami. Obydwoje rodzice kładli wielki nacisk na kształcenie dzieci i zachęcali je do tego, aby realizowały swoje marzenia.  Carol ukończyła Chicago Public Schools. Jako kilkunastoletnia dziewczyna pracowała na poczcie i jako ekspedientka w sklepie, aby opłacić naukę w college'u, a później studia. Na University of Illinois w 1969 r. zdobyła tytuł bakałarza nauk humanistycznych, a 3 lata później ukończyła prawo na University of Chicago. W 1973 r., w Chicago, rozpoczęła pracę w urzędzie Prokuratora Generalnego Stanów Zjednoczonych. W tym samym roku została przyjęta w skład palestry Illinois. Jako asystentka Prokuratora Generalnego zajmowała się głównie prawem cywilnym i apelacyjnym, środowiska, mieszkalnictwem i polityką zdrowotną. Za swą pracę otrzymała Nagrodę Prokuratora Generalnego za Szczególne Osiągnięcia. W 1977 r. odeszła z pracy po urodzeniu syna, Matthew. Jeszcze podczas studiów prawniczych wyszła za mąż za Michaela Brauna, kolegę z roku.  Również jako gospodyni domowa udzielała się na rzecz środowiska lokalnego. Sąsiedzi namawiali ją do tego, aby ubiegała się o urząd publiczny. W 1978 r. została członkinią stanowego parlamentu, Izby Reprezentantów Illinois. Zajmowała się tam edukacją, reformami rządowymi i prawem cywilnym. Szybko zapracowała tam na opinię bezkompromisowej działaczki państwowej. Budowała ponadrasowe koalicje działające na rzecz umacniania stabilności społecznej. W 1984 r. zaproponowała wprowadzenie moratorium na karę śmierci. W roku 1985 została główną sponsorką dekretu Urban School Improvement Act, który miał poprawić sytuację w szkolnictwie miejskim. Na jego podstawie podwyższono pensje nauczycielom i powołano komitety rodzicielskie we wszystkich szkołach stanu Illinois. Za swą pracę została uhonorowana nagrodą dla najlepszego legislatora, ufundowaną przez Stowarzyszenie Niezależnych Wyborców Stanu Illinois. Wkrótce potem została pierwszą w historii parlamentaryzmu stanu Illinois kobietą i zarazem pierwszą Afroamerykanką na stanowisku asystenta lidera większości. W 1987 r. odeszła z parlamentu, a jej koledzy nazwali ją "sumieniem Izby". W latach 1988-1992 piastowała urząd Recorder of Deeds w hrabstwie Cook. W XI.1992 r. wygrała wybory do Senatu Stanów Zjednoczonych, stając się: pierwszą senatorką ze stanu Illinois, pierwszą czarną senatorką w historii Senatu Stanów Zjednoczonych i pierwszą demokratyczną Afroamerykanką w tej izbie. Jej kadencja zaczęła się 03.I.1993 r. W Senacie zajmowała się m.in. sprawami edukacji, mniejszości i kobiet. Była pierwszą kobietą-członkinią wpływowej Komisji Finansów Senatu. Zasiadała także w komisjach: sprawiedliwości, bankowości, budownictwa i spraw miejskich, małego biznesu oraz ds. ludzi starszych. Wśród jej inicjatyw ustawodawczych znalazły się m.in. Ustawa o Infrastrukturze Edukacyjnej oraz Ustawa o Równych Płacach dla Kobiet. W XI.1998 r. przegrała walkę o reelekcję, a jej kadencja skończyła się 03.I.1999 r. Jeszcze w 1998 r. prezydent Clinton mianował ją specjalnym konsultantem ds. budowy szkół w Departamencie Edukacji. Od 15.XII.1999 r. do 2001 r. była ambasadorem Stanów Zjednoczonych w Nowej Zelandii, Samoa, Wyspach Cooka i Antarktyce. Od 2001 r. wykłada prawo i nauki polityczne na Morris Brown College i DePaul University. Prowadzi także własną praktykę prawniczą w Chicago. W II.2003 r. oznajmiła, że będzie się ubiegać o nominację prezydencką Partii Demokratycznej. 22.IX.2003 r. oficjalnie zainicjowała swoją kampanię prezydencką. "Mam wyjątkowe kwalifikacje do pracy na stanowisku prezydenta i oferuję najczystszą alternatywę dla obecnej administracji, której jedynymi nowymi pomysłami były wojna prewencyjna i ogromna biurokracja" (cytat za "Rzeczpospolita" nr 223 (6603) z 24.IX.2003 r., s.A2). 15.I.2004 r. zrezygnowała z ubiegania się o nominację prezydencką Partii Demokratycznej i poparła prowadzącego w sondażach Howarda Deana. Nie udało jej się zebrać wystarczających funduszy na kampanię wyborczą.