Zofia
Była córką Komito, siostry cesarzowej Teodory i generała Sittasa. Urodziła się ok. 529 r. Jeszcze przed śmiercią wielkiej ciotki w 548 r. wyszła za mąż za Justyna, siostrzeńca cesarza Justyniana I. Za życia Teodory została monofizytką i była nią do lat 60-ych VI wieku. Przeszła na ortodoksję po to, aby nie umniejszać szans męża na koronę cesarską. Justynian I zmarł w nocy z 14 na 15.XI.565 r. Mąż Zofii wstąpił na tron jako Justyn II, a ona sama stała się drugą najważniejszą osobą w państwie. Stała się współwładczynią cesarstwa. Starała się uporządkować finanse państwa. Decydowała o obsadzie urzędów państwowych i miała wpływ na politykę kościelną. Po 571 r. prześladowała monofizytów. Jako cesarzowa kontynuowała profeministyczną działalność Teodory. W 572 (lub 573) r. cesarz popadł w chorobę psychiczną. Był całkowicie bezwolny i jedynie czasami odzyskiwał jasność myślenia. Samodzielną władczynią stała się wtedy Zofia. Doprowadziła do przerwania wojny z Persją. Poprosiła króla Persji Chosroesa o rozejm. Otrzymała go na trzy lata za cenę 45 000 sztuk złota. W 574 r. skłoniła męża do mianowania cezarem Tyberiusza, dotychczasowego komesa ekskubitów (dowódcę jednej z gwardii pałacowych). Ten układ funkcjonował przez następne 4 lata. Formalnie najwyższym władcą był Justyn, ale realna władza spoczywała w rękach Zofii i Tyberiusza. Skończyło się to w 578 r. wraz z śmiercią tego pierwszego. Na łożu śmierci Justyn mianował Tyberiusza augustem i tym samym rozstrzygnął kwestię następstwa tronu. Wszystko to działo się dzięki poparciu Zofii, która liczyła na małżeństwo z nowym władcą i dalszy wpływ na sprawy państwa. Jednak cesarz był już żonaty i miał dwie córki. Zofia musiała pogodzić się ze statusem cesarzowej-wdowy. Wkrótce zorganizowała spisek mający na celu wyniesienie na tron Justyniana, młodszego syna Germanusa. Został on szybko odkryty. Za to Tyberiusz pozbawił Zofię majątku i pozostawił skromne środki utrzymania, oddalił służbę i przydzielił do jej świty wiernych sobie ludzi. Niedoszły pretendent do tronu został jego przyjacielem. Pod koniec panowania Tyberiusza Zofia jednak nadal cieszyła się szacunkiem i poważaniem. Cesarz zasięgał jej rady w sprawie sukcesji. Zofia wskazała na Maurycjusza, wybitnego wodza pochodzenia armeńskiego. Wraz z dojściem do władzy tego ostatniego ostatecznie wycofała się z życia publicznego. Żyła jeszcze około 600 r. Data jej śmierci jest nieznana.