KOBIETY-PREZYDENCI
MINISTROWIE OBRONY 
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Violeta Barrios de Chamorro

Urodziła się 18.X.1929 r. w Rivas w rodzinie bogatego farmera i właściciela ziemskiego. Uczyła się w Stanach Zjednoczonych: na początku w  katolickiej szkole średniej dla dziewcząt w San Antonio w Teksasie, a potem w  Blackstone College w Southside w Virginii. Opuściła college po śmierci swego ojca. Od 1950 r. była żoną Pedro Joaquina Chamorro, syna wydawcy gazety. Jest matką czworga dzieci. Po śmierci ojca Pedro objął w 1952 kierownictwo nad ich gazetą "La Prensa" i uczynił z niej główny organ opozycji. W owym czasie Nikaraguą rządził dyktator Anastasio Somoza, którego rodzina zmonopolizowała gospodarkę i miażdżyła wszelką opozycję polityczną. Często więziony, w 1957 r. skazano go na wygnanie do odległego miasta na północy kraju. Cała rodzina przeniosła się wtedy do Kostaryki. Po powrocie w 1960 r. (po amnestii) nadal spotykał się z szykanami, ponieważ sprzeciwiał się rządom synów Somozy, Luisa i Anastasio Somoza Debayle. W latach 60-ych i 70-ych był wielokrotnie aresztowany i więziony. 10.I.1978 r.  został zamordowany przez zwolenników Somozów. Przyczyniło się to do poparcia przez warstwy wyższe Frontu Wyzwolenia Narodowego im. Sandino (FSLN). Po upadku Somozów w VII.1979 r. weszła, jako przedstawicielka obozu mieszczańskiego, w skład 5-osobowej sandinistowskiej "junty odbudowy narodowej" rządzącej Nikaraguą, ale w IV.1980 r. opuściła ją. Oficjalną przyczyną tej rezygnacji był zły stan zdrowia. W rzeczywistości sprzeciwiała się lewicowej (marksistowskiej) polityce junty.W latach 80-ych nadal toczyła się w Nikaragui wojna domowa pomiędzy rządem a partyzantami nazywanymi "contras" i popieranymi przez USA. W ramach swojej dysydenckiej działalności przeznaczała część pieniędzy na rzecz FSLN. Pod jej kierownictwem "La Prensa" stała się jedną z największych i najważniejszych gazet w kraju oraz jedynym organem prawicowej opozycji antysandinistowskiej. Popierało ją amerykańskie CIA, więc gazeta była często zamykana przez rząd lub poddawana coraz ostrzejszej cenzurze. W VI.1986 r. władze wydają zakaz ukazywania się, jednak po podpisaniu, również przez Nikaraguę, w VIII.1987 r. w Gwatemali planu pokojowego dla Ameryki Środkowej wycofały ten zakaz od X.1987 r. Zgodzono się na repatriację i rozbrojenie "contras", jeżeli sandiniści zgodzą się na wolne wybory. Chamorro została kandydatką koalicji 14 opozycyjnych ugrupowań konserwatywnych pod nazwą Narodowy Sojusz Opozycyjny (UNO), faworyzowaną i nieoficjalnie wspieraną przez USA. 24.II.1990 r. pokonała w wyborach prezydenckich kandydata sandinistów Daniela Ortegę zdobywając 55.2 % głosów. 25.IV. tego samego roku została zaprzysiężona na prezydenta. Objęła także tekę ministra obrony (od IV.1990 r.). Jako prezydent stała również na czele rządu. USA natychmiast zareagowały na tę zmianę poprzez zniesienie sankcji gospodarczych i obietnicę natychmiastowej pomocy dla tego zniszczonego wojną domową kraju. Jako prezydent starała się poprawić sytuację gospodarczą poprzez wprowadzenie wolnego rynku oraz zreformować armię. Zmniejszyła uzbrojenie o 75%. Dążyła także do zniesienia cenzury prasowej. Wzmocniła instytucje państwowe. Była bardzo krytykowana za neoliberalne reformy, które uderzyły w najuboższych mieszkańców kraju. Sandiniści nadal dysponowali znacznymi wpływami w armii i parlamencie. Od 1993 r. musiała rządzić przy ich parlamentarnym wsparciu. Nie pomagały jej w tym także podziały, które doprowadziły do rozbicia UNO. W roku 1995, jako pierwsza na świecie kobieta-prezydent, mianowała swym wiceprezydentem inną kobietę - Julię de la Cruz Mena Rivera. W X.1996 r. nie stanęła do walki o reelekcję. 10.I.1997 r. odeszła z urzędu prezydenta. W tymże roku ukazała się jej autobiografia "Dreams of the Heart". Jest członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. Po zakończeniu prezydentury wycofała się z polityki.