WŁADCZYNIE 750-1000

Teodora

Pochodziła z Paflagonii. Cesarzowa Eufrozyna wybrała ją na małżonkę cesarza Teofila (rządził w latach 829–842). Teodora urodziła w tym stadle pięć córek i dwóch synów, z których młodszy, Michał III, został następcą tronu. Po śmierci Teofila w 842 r. korona spoczęła na skroniach tego ostatniego, ale w jego imieniu rządziły jako regentki matka Teodora i starsza siostra Tekla. W III.843 r. oficjalnie ogłoszono powrót do kultu obrazów. Cesarzowa ze zmiennym szczęściem toczyła walki z Arabami w Azji Mniejszej. W 843 r. musiała poddać im Messynę, a w 853 r. padła forteca Enna. Na krótko odbiła z ich rąk Kretę i zmusiła do posłuszeństwa plemiona słowiańskie na Peloponezie w Grecji. Utraciła część posiadłości bizantyńskich w południowej Italii na rzecz Ludwika II, który utworzył na tych terenach księstwo Salerno. Usiłowała wyeliminować gnostycką herezję paulicjan głoszących, że istnieje dwóch bogów: dobry twórca niebios i dusz oraz zły twórca materii i cierpienia. Michał uzyskał realną władzę w roku 856, wspierany przez swego wuja Bardasa. Wkrótce wyemancypowany władca zamknął matkę i wszystkie siostry w klasztorze. Teodora zmarła w 867 r.