WŁADCZYNIE 500-750

Suiko

Za życia używała imion księżna Nukatabe i Toyomike Kashikiya. Urodziła się w 554 r. jako córka cesarza Kimmei i jego żony, Soga-no-Kitashihima, kobiety z klanu Soga. Wyszła za mąż za swojego przyrodniego brata, cesarza Bidatsu. Ten ostatni osiągnął to stanowisko w 572 r. Parę miesięcy później zmarła jego główna żona i nową cesarzową-małżonką została Suiko. Miała z Bidatsu dwóch synów i trzy córki. Po śmierci Bidatsu w 585 r. zyskała wpływ na politykę kraju. Uważano ją za mądrą i rozważną kobietę o silnej woli. Po śmierci jej brata, cesarza Yomei, w 587 r. o tron zaczęło walczyć dwóch książąt z klanów Soga (książę Hatsuhebe) i Mononobe (książę Anahobe). Wraz z klanem Soga Suiko popierała księcia Hatsuhebe, późniejszego cesarza Sujuna (panował w latach 587/588-592). Ten także był jej bratem. W 592 r. został zabity z powodu nieposłuszeństwa wobec protektorów. Po śmierci Sujuna wszystko wskazywało na to, że znów wybuchnie spór o nowego cesarza między klanami Soga a Mononobe. Wtedy szef klanu Soga, jej wuj Soga no Umako, chciał bardzo, aby to ona zasiadła na tronie. Zgodziła się na to i w 592 r. została 33 władcą Japonii i pierwszą cesarzową-władczynią w historii tego kraju. Jedne źródła mówią, że nie sprawowała faktycznej władzy, a inne, że miała znaczny wpływ na sprawy państwa. Według tych pierwszych prawdziwym władcą był książę-regent Shotoku (Umayado), syn cesarza Yomei i małżonek córki cesarzowej. Był także najbardziej prawdopodobnym kandydatem do sukcesji po niej, ale zmarł przed władczynią. Zwolennicy drugiej tezy twierdzą, że Suiko także odgrywała bardzo ważną rolę. Kiedy w 624 r. chciano nadać Soga no Umako ziemię nazwaną Kazuraki-no-Agata na własność, Suiko stanowczo odmówiła i nie zrobiono tego, co daje przykład jej niezależności od wpływów rodów arystokratycznych. Suiko miała też ważny udział w stosunkach międzynarodowcyh Japonii. Suiko była jedną z pierwszych buddyjskich władców Japonii i krótko przed swym wstąpieniem na tron została mniszką buddyjską. W 594 r. wydała tzw. Edykt Trzech Kwitnących Skrabów, w którym uznała buddyzm jako prawdziwą i oficjalną religię popieraną przez dwór cesarski. Rozkwit przeżywała buddyjska sztuka religijna. Cesarzowa założyła klasztor Horyu-ji w Ikaruga w prowincji Yamato (dziś prefektura Nara). Działania na cesarzowej niwie religijnej spowodowały odnowienie relacji dyplomatycznych i z dworem cesarskim w Chinach w 600 r. Ożywiono wymianę kulturalną z Chinami. W późniejszych latach Suiko wprowadziła w Japonii wiele chińskich praw i zwyczajów. W 603 r. wprowadzono tzw. system kammuri - tabelę 12 rang dostojników dworskich. Księciu-regentowi Shotoku przypisuje się autorstwo tzw. "Konstytucji w 17 artykułach" (był to zbiór wskazówek moralnych). Za panowania Suiko powstały sławne dzieła historyczne: "Kroniki cesarskie" i "Kroniki kraju". Kiedy Suiko była już w podeszłym wieku, sprawa jej sukcesji była ciągle aktualna i nie wiadomo było, kto będzie jej następcą. Cesarzowa zmarła 15.IV.628 r. Na łożu śmierci postanowiła, aby jej następcą został albo książę Tamamura, wnuk cesarza Bidatsu, albo książę Yamashiro, syn jej siostrzeńca - księcia Shotoku. Po jej śmierci głowa rodu Soga i większość jego członków opowiedział się za księciem Tamamura, a pozostali - za Yamashiro. Na dworze cesarskim wybuchła walka i większość ze zwolenników Yamashiro została zamordowana. Przeważyła większość liczebna i następnym cesarzem został Tamaura, dziś znany jako cesarz Jomei.

Źródła:

1. Wikipedia,

2. Małgorzata Hertmanowicz-Brzoza, Kamil Stepan, Słownik władców świata, Kraków 2005.