KOBIETY-PREZYDENCI 
KOBIETY-WICEPREZYDENCI
PRZEWODNICZĄCE PARLAMENTÓW 1730-1980 
WICEPREMIERZY 1920-90

Song Qingling

Urodziła się 27.I.1893 r. w Szanghaju w bogatej rodzinie chrześcijańskiej. Swe pierwsze wykształcenie zdobyła w tamtejszej Szkole dla Dziewcząt Mctyeire. W 1913 r. uzyskała stopień bakałarza nauk humanistycznych w College'u Kobiecym Wesleyan w Macon w stanie Georgia w Stanach Zjednoczonych. 25.X.1915 r. poślubiła Sun-Yat-sena, tymczasowego prezydenta Chin z 1911 r. Po jego śmierci w 1925 r. zaangażowała się w politykę, popierając lewe skrzydło Partii Nacjonalistycznej (Kuomintangu), założonej przez jej męża. Kuomintang podzielił się wtedy, a na czele prawicowego skrzydła stanął Czang-kaj-szek, mąż jej siostry Song May-ling. Gdy w 1927 r. lewicowi nacjonaliści oczyścili swoje szeregi z komunistów i zjednoczyli się oskarżyła tę organizację o zdradę ideałów Sun-Yat-sena. 

Potem udała się na emigrację do Związku Radzieckiego. W latach 1927-29 była członkinią Rady Rządowej, a w okresie 1929-1949 była liderem opozycji skierowanej przeciwko jej szwagrowi Czang-kaj-szekowi. W latach 1927–1929 została wybrana na honorową przewodniczącą Międzynarodowej Ligi Antyimperialistycznej. W 1931 roku powróciła do ojczyzny, zajmowała się pracą dla dobra społecznego. Wzięła udział w działaniach antyjapońskich. W końcu 1932 roku zorganizowała „Chińską Ligę Prawa Demokratycznego”. W 1933 roku stała się przewodniczącą ligi antywojennej na dalekim wschodzie. Po wybuchu wojny chińsko-japońskiej w 1937 r. Qingling zorganizowała Ligę Obrony Chin w Hongkongu, która udzielała pomocy medycznej i opiekowała się dziećmi, szczególnie na terenach kontrolowanych przez komunistów. W tym okresie tymczasowo zbliżyła się z swą siostrą Song May-ling, politycznie wpływową żoną Czang-kaj-szeka, i bratem T.V. Soongiem, przemysłowcem i późniejszym premierem Tajwanu. 

We wrześniu w 1945 roku, po zwycięstwie w wojnie antyjapońskiej, Song Qingling, zaapelowała do narodu amerykańskiego, aby rząd USA nie popierał Chang Kai Shiga w sprawie wojny domowej. Stworzyła „chiński fundusz dobrobytu”. W 1948 r. została honorową przewodniczącą Rewolucyjnego Komitetu Kuomintangu, rozłamowej grupy powstałej w Hongkongu w opozycji do Kuomintangu Czang-kaj-szeka. W 1950 roku została wybrana na członka światowej rady pokoju. W 1951 roku otrzymała nagrodę Stalina za „wzmacnianie międzynarodowego pokoju”. W 1952 roku została wybrana na przewodniczącą komitetu pokoju Azji i strefy Pacyfiku. Po ustanowieniu Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) w 1969 r. obejmowała ważne funkcje państwowe, ponieważ była symboliczną łączniczką pomiędzy ChRL a rewolucyjnym ruchem Sun-Yat-sena. W latach 1949-1954 była wicepremierem, w latach 1954-1959 lub 1959-1975 wiceprzewodniczącą ChRL. W okresach 1954-1976 i 1976-1978 była wiceprzewodniczącą Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych i Chińskiej Konsultatywnej Konferencji Ludowej. Podczas Rewolucji Kulturalnej w 1966 r. była krytykowana przez Czerwoną Gwardię, ale zachowała swoje stanowisko. 

W okresie 31.X.1968-24.II.1972 urząd głowy państwa wakował wskutek upadku Liu Shaoqui po Rewolucji Kulturalnej, więc  wraz z Dong Biwenem działała jako dwuosobowa głowa państwa. W 1976 r. zmarł przewodniczący Zgromadzenia Zhu De i wtedy 21 jego zastępców, w tym Song, sprawowało jego funkcję jako kolektywna głowa państwa w okresie 06.VII.1976-05.III.1978. W owym 21-osobowym gronie znajdowały się 4 kobiety: Song Qingling, Cai Chang, Li Suwen i (od 02.XII.1976 r.) Deng Yingchao, wdowa po premierze Zhou Enlai. Inne źródła podają, że to sama Song Qingling była tymczasową przewodniczącą. W 1980 r. przewodziła 3-ej sesji Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych. Na łożu śmierci, 15.V.1981 r., została członkinią partii komunistycznej. 16.V.1981 r. Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych przyznało jej dożywotni tytuł "honorowego prezydenta Chin" ("honorowej przewodniczącej Chińskiej Republiki Ludowej"). Zmarła 29.V.1981 r. w Pekinie.