GUBERNATORKI 2459- 
WŁADCZYNIE 1300

Sati Beg

Była córką chana Öldżejtü (panował w latach 1304-1316) i chanowej Oldżajtai oraz siostrą chana Abu Saida (panował w latach 1316-1335) z dynastii Czyngizydów. W 1316 r. została zaręczona z amirem al-ulusem Chubanem (Cobanem), jednym z najpotężniejszych ludzi na dworze. Związek małżeński zawarli w 1319 r. Ich jedynym dzieckiem był syn Surgan. Gdy w 1327 r. doszło do konfliktu między jej bratem a mężem, Sati Beg wróciła na dwór ilchanidzki. Coban został stracony jeszcze w tym samym roku. Sati Beg i jej syn zachowali życie. Abu Said zmarł 30.XI.1335 r., nie pozostawiając po sobie męskiego potomka. W wyniku mordowania wyimaginowanych lub prawdziwych konspiratorów z rodziny królewskiej przez Ghazana i Oldżajtu pozostało bardzo niewielu Hulagidów. Ważniejsze było jednak to, że kraj utracił spoistość, stronnictwa irańskiej biurokracji i koczowników przestało łączyć jakiekolwiek poczucie wspólnych interesów, a na ten konflikt nakładały się jeszcze separatyzmy lokalne. W rezultacie po śmierci Abu Saida wybuchła wojna domowa, która nie doprowadziła do wyłonienia jednego zwycięzcy, który mógłby zająć pozycję kolejnego ilchana. Państwo Ilchanidów rozpadło się na państwa m. in. Czobanidów, Dżalajrydów, Muzaffarydów i Sarbedarów. 

W 1336 r. Sati Beg i jej syn stanęli po stronie Hasana Buzurga, założyciela dynastii Dżalajrydów. Po zdobyciu przez niego władzy nad zachodnią Persją, Surgan został mianowany gubernatorem Karabachu (w dzisiejszym Azerbejdżanie). Przeprowadził się tam wraz z matką. W VII.1338 r. Hasan Kuczak (Hasan-i Kucek), wnuk Cobana, pokonał Hasana Buzurga. Sati Beg i Surgan przystali do zwolenników tego pierwszego. W VII lub VIII.1338 r. Kuczak osadził Sati Beg na tronie państwa Ilchanidów. Używała tytułu "Al-sultana al-radila Sati Beg Khan Khallad Allah mulkaha" - "sprawiedliwa sułtanka Sati Beg, niech Allah uwieczni jej panowanie". Jej nominalna władza nie przekraczała granic posiadłości Czobanidów obejmujących północno-zachodnię Persję. Ilchanidzi formalnie uznawali zwierzchność Wielkiego Chana Mongołów aż do końca istnienia dynastii.

W rękach Hasana Buzurga nadal znajdowały się południowo-zachodnia Persja i dzisiejszy Irak. Uzyskał on poparcie innego pretendenta do tronu ilchanidzkiego, Togha Temüra. Buzurg najechał na ziemie Czobanidów na początku 1339 r. By zerwać ten sojusz, Kuczak zaproponował Togha Temürowi rękę Sati Beg. Zgodził się na to. Kuczak poinformował o tym Buzurga i zaproponował sojusz dżalajrydzko-czobanidzki w celu zjednoczenia państwa Ilchanidów.  Buzurg uwierzył mu. W owym czasie Kuczak zaczął być coraz bardziej podejrzliwy w stosunku do chanowej i jej syna. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, że nie może sobie pozwolić na zamordowanie jej. Usunął ją z tronu i zmusił do poślubienia Sulejmana, kolejnej marionetki w jego rękach. 

Hasan Kuczak został zamordowany 15.XII.1343 r. Surgan rozpoczął walkę o ziemie Czobanidów z Malekiem Ashrafem, bratem zmarłego, i Yagim Bastim, jego wujem. Gdy został pokonany przez Ashrafa, uciekł do matki i ojczyma. Tych troje zawiązało sojusz, który rozpadł się, gdy Hasan Buzurg wycofał swe poparcie dla nich. Nowym chanem mianował Togha Temüra. Sati Beg z mężem i synem zbiegła do Diyarbakıru w dzisiejszej Turcji. W 1345 r. Surgan doznał kolejnej militarnej klęski od Maleka Ashrafa. Wtedy chanowa z mężem i synem schroniła się w Anatolii. Zmarła po 1345 r.