Sammuramat
Biogram ten pochodzi ze strony http://historia_kobiet.w.interia.pl
Semiramida to greckie imię, pod którym weszła do historii dzięki przekazom Herodota, w rzeczywistości nazywała się Sammuramat, była żoną asyryjskiego króla Szamsziadad V i matką króla Adadnirari III. Szamsziadad V był drugim synem króla Salmanasara III, jego droga do tronu nie była ani oczywista ani łatwa. W gruncie rzeczy zawdzięcza koronę długowieczności ojca i niecierpliwości starszego brata Assur-danin-apli. Ojciec, mimo podeszłego wieku, nie decydował się na przekazanie władzy swemu pierworodnemu, natomiast głównodowodzący armią Dajan-Assur zyskiwał coraz większą popularność w kraju. Młody, może już nawet nie tak bardzo młody książę, czy to z zazdrości czy z niecierpliwości, a może jeszcze z jakiegoś innego powodu w końcu zdecydował się na otwartą rebelię, w 829 p.n.e. wypowiedział ojcu posłuszeństwo, przeciągnął na swoją stronę 27 miast łącznie z Niniwą i tam zaczął władać. Król Salmanasar III w odpowiedzi na taką prowokację wyznaczył na swego spadkobiercę drugiego syna Szamsziadada. W 824 p.n.e. Salmanasar III zmarł, przez kolejne dwa lat trwała bratobójcza walka o tron, w końcu z pomocą Babilonu Szamsziadad V odniósł zwycięstwo. Okazał się zdolnym władcą, przeprowadził kilka zwycięskich kampanii i umocnił państwo. Nie wiadomo ani kiedy się ożenił, ani kim była jego wybrana Sammuramat. Można się tylko domyślać, że była księżniczką babilońską, może córką zaprzyjaźnionego wówczas króla Babilonu Marduka-zakir-sziumi. W 810 p.n.e. król Szamsziamidad V zmarł, pozostawiając wdowę i nieletniego syna. Semiramida objęła regencję i przez cztery lata, do 806 p.n.e. zarządzała państwem. Była jedyną znaną w historii Asyrii kobietą zasiadającą samodzielnie na tronie. Władała rozważnie i zdecydowanie, potrafiła podbić królestwo Guzana i przeprowadzić trzy spedycje przeciw Medom, dwie przeciw Fenicji i dwie przeciw Manasz. Jak na 4 lata regencji to niezły wynik. Nic też dziwnego, że władczyni ta potrafiła rozpalić fantazję historyków a później artystów. Pierwsze legendy o Semiramidzie stworzyli grecy i rzymianie: Herodot, Diodor, Ktezjas i Waleriusz Maksymus. Jedna z nich opowiada, że była córką syryjskiej bogini Derceto, porzuconą w dzieciństwie i wychowywaną przez gołębice. Przypadkowo znalazł ją jakiś pasterz i zabrał do siebie. Kiedy dorosła wyszła za mąż najpierw za asyryjskiego wodza Onnesa, a po nim za króla Ninusa, założyciela Niniwy. Rządna władzy zgładziła męża i sama zajęła jego miejsce. W czasie swego panowania założyła wiele miast, łącznie z Trewirem, miała licznych kochanków, była tak zepsuta, że utrzymywała nawet stosunki kazirodcze z własnym synem Ninyasem. Kiedy umarła zamieniła się w gołębicę i uleciała do nieba. Te tematy podchwycili także nowożytni autorzy jak: Dante, Calderon della Barca, Kartezjusz i Voltair. Muzycy tacy jak Rossini, Vivaldi, Gluck czy Cimarosa dedykował jej opery, Metastazio melodramat, nie mówiąc o licznych malarzach i rzeźbiarzach których inspirowała. W 1962 roku powstał we Włoszech drugorzędny film pełnometrażowy zatytułowany "Io, Semiramide" (Ja Semiramida) w reżyserii Primo Zeglio. Niestety wykreowane w ten sposób postacie nie mają nic wspólnego z rzeczywistą królową, raczej są świadectwem męskich, nie zawsze zdrowych fantazji. W rzeczywistości, kiedy następca tronu Adadnirari osiągnął pełnoletność, czyli według asyryjskiego zwyczaju, skończył 15 lat, królowa przekazała mu władzę. Od tego momenty panował nieprzerwanie przez 30 lat jako Adadnirari III. Matka długo pozostawała u jego boku pełniąc funkcję cennego doradcy. Niestety jak do tej pory odnaleziono niewiele informacji dotyczących jego panowania, Z odnalezionych tabliczek wynika, że przeprowadził około dziesięciu kampanii przeciw Urartu, dwie skierowane ku wybrzeżom Morza Śródziemnego i kampanie przeciwko Damaszkowi. Hipotezę o babilońskim pochodzeniu Semiramidy potwierdza w jakimś sensie wiadomość o pojawieniu się w Asyrii kultu boga Nabu, syna Marduka. Król Adadnirari III był mu głęboko oddany, wybudował mu świątynie w Kalach i wybrał go na swojego osobistego protektora.