KOBIETY-PREZYDENCI 
PRZEWODNICZĄCE PARLAMENTÓW 2001-2010 
PRZYWÓDCZYNIE PARTII

Nino Anzorowna Burdżanadze

Urodziła się 16.VII.1964 r. w Kutaisi. Jej ojciec, człowiek bogaty i wpływowy już w czasach radzieckich, kieruje obecnie monopolem bawełnianym w Gruzji i miał być jednym z głównych finansujących ostatnią kampanię prezydencką Eduarda Szewardnadzego. Również poprzez małżeństwo, pani Burdżanadze pozostaje blisko spraw państwowych: ta prawniczka z wykształcenia jest żoną byłego pierwszego zastępcy prokuratora generalnego Badri Bidzadze (był szefem prokuratury wojskowej), który kilka dni przed "aksamitną rewolucją" podał się do dymisji, zrywając w ten sposób z obecną władzą. Wcześniej wystąpił z ostrą krytyką pod adresem władz. Wraz z Nino są rodzicami dwóch synów - urodzonych w 1985 r. i 1993 r. W 1981 r. ukończyła z wyróżnieniem szkołę średnią Akaki Tsereteli w Kutaisi i dostała się na wydział prawa Państwowego Uniwersytetu w Tbilisi. W 1986 r., po ukończeniu tej uczelni z wyróżnieniem, rozpoczęła studia doktoranckie na Uniwersytecie Łomonosowa w Moskwie na Wydziale Prawa Międzynarodowego. W 1990 r. obroniła swoją dysertację pt. "O problematycznych kwestiach organizacji międzynarodowych i prawa marynarki wojennej" i została doktorem prawa. Od 1991 r. wykłada na Wydziale Stosunków Międzynarodowych i Prawa Międzynarodowego Uniwersytetu w Tbilisi. Jest autorką ponad 20-u artykułów napisanych po gruzińsku, angielsku, rosyjsku na tematy związane z prawem międzynarodowym i stosunkami międzynarodowymi. Napisała także książkę o prawnych problemach organizacji międzynarodowych nowego typu. W latach 1991-1992 była ekspertem w gruzińskim Ministerstwie Ochrony Środowiska. Od 1992 r. do 1993 r. była konsultantką w parlamentarnej komisji spraw zagranicznych. Nino Burdżanadze wkroczyła do polityki pod skrzydłami Eduarda Szewardnadzego, podobnie jak jej sojusznik w opozycji, charyzmatyczny radykał Michaił Saakaszwili. W 1995 roku weszła do parlamentu z listy prorządowego Gruzińskiego Związku Obywatelskiego. W latach 1995-1998 była wiceprzewodniczącą komisji ds. konstytucyjnych i prawnych oraz praworządności. W tym samym okresie kierowała stałą parlamentarną delegacją do Wielkiej Brytanii. Od 1998 r. do 1999 r. przewodniczyła tej komisji.  W latach 1999-2000 była współprzewodniczącą wspólnej komisji współpracy parlamentarnej Gruzji i Unii Europejskiej. W latach 2000-2001 była przewodniczącą komisji spraw zagranicznych. Na lata 1998-2000 została wybrana sprawozdawczynią (Rapporteur) Głównej Komisji ds. Demokracji, Praw Człowieka i Spraw Humanitarnych. Od 2000 r. pełni funkcję wiceprzewodniczącej Zgromadzenia Parlamentarnego Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. 
09.XI.2001 r., jako pierwsza kobieta w historii Gruzji, została przewodniczącą parlamentu, czyli drugą osobą w państwie, jednak wkrótce zaczęła się stopniowo oddalać od prezydenta, wyrażając rozczarowanie jego polityką "pozbawioną ducha rozwoju". Zaczęła uchodzić za jedną z największych oponentek prezydenta Eduarda Szewardnadze. W latach 2001-2002 była przewodniczącą Zgromadzenia Parlamentarnego Współpracy Gospodarczej (Ekonomicznej) Morza Czarnego. W V.2003 r. gwałtownie opuściła posiedzenie rządu, na którym prezydent krytykował parlament za opóźnienia w uchwalaniu ustawy. Incydent ten oznaczał definitywne zerwanie z Szewardnadzem. W VII.2003 r. poinformowała, że prowadzi konsultacje w celu utworzenia nowego opozycyjnego bloku przed listopadowymi wyborami parlamentarnymi. Sugerowało się, że inicjatywa utworzenia nowego opozycyjnego bloku z szefową parlamentu na czele wyszła od administracji waszyngtońskiej. Krótko przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi (z 2 listopada br.) utworzyła własne ugrupowanie Burdżanadze-Demokraci, wspólnie z jej poprzednikiem na stanowisku szefa parlamentu, Zurabem Żwaniją. Pani Burdżanadze nie kryje swoich prezydenckich ambicji. Przez ogół Gruzinów uchodzi za jedynego polityka nie zamieszanego w afery i złodziejstwa. W wyborach parlamentarnych z 02.XI.2003 r. jej ugrupowanie zajęło tylko 5 miejsce z 8,8% głosów (w sondażach przedwyborczych zajmowało pierwsze miejsce). Po przeliczeniu połowy głosów władze orzekły, że najwięcej głosów (21.3%) zdobył proprezydencki blok Za Nową Gruzję. Drugie miejsce z 18.9% miał zająć ruch Odrodzenie Asłana Abaszydzego, prorosyjskiego zarządcy autonomicznej prowincji Adżaria. Obserwatorzy wskazywali na liczne nieprawidłowości. Sama Nino Burdżanadze stwierdziła, że wybory wygrał Ruch Narodowy Michaiła Saakaszwilego, jej głównego konkurenta w opozycji. 04.XI doszło do pierwszych protestów opozycji. 21.XI.2003 r. szef Rady Bezpieczeństwa, Tedo Dżeparidze, przyznał, że wybory zostały sfałszowane. 22.XI przedstawiciele opozycji na czele z Saakaszwilim wdarli się do parlamentu, nie dopuszczając do inauguracyjnego posiedzenia nowej legislatywy. Prezydent Eduard Szewardnadze musiał uciekać. O godzinie 14.50 ogłosił on próbę zamachu stanu i stan wyjątkowy. Nino Burdżanadze tego samego dnia o godzinie 15.00 oświadczyła, że "przejmuje funkcję prezydenta do czasu, kiedy stanie się jasne, czy Szewardnadze jest w stanie sprawować urząd". 23.XI.2003 r. o godzinie 17.10 prezydent Eduard Szewardnadze ustąpił ze stanowiska, a ona została tymczasowym prezydentem Gruzji (i głównodowodzącą armią) i zarazem pierwszą kobietą na tym stanowisku. 25.XI parlament postanowił, że przyspieszone wybory prezydenckie i parlamentarne odbędą się 04.I.2004 r. tego samego dnia tymczasowym przewodniczącym parlamentu został, na wniosek samej pani Burdżanadze, George Tsereteli, dotychczasowy wiceprzewodniczący. W obozie opozycji, reprezentowała postawę umiarkowaną w porównaniu z płomienną retoryką Saakaszwilego. To ona apelowała o spokój, kiedy zwolennicy opozycji szturmem brali w sobotę parlament w Tbilisi. Nino Burdżanadze pełniła także funkcję szefowej rządu. Po spotkaniu z ministrami oznajmiła, iż Gruzja chce mieć dobre stosunki z wszystkimi sąsiadami, w tym z Rosją. Celem strategicznym kraju jest integracja z Unią Europejską i przystąpienie do NATO. Pani prezydent zaapelowała o międzynarodową pomoc finansową. 27.XI.2003 r. postanowiono, że wspólnym kandydatem opozycji (byłej już) na prezydenta będzie Michaił Saakaszwili. Nazwisko Nino Burdżanadze także wymieniano wśród pretendentów do prezydentury. Poinformowano także, że niedawna opozycja - partie Ruch Narodowy Saakaszwilego oraz Burdżanadze-Demokraci - wystąpi razem w wyborach parlamentarnych, w których wystawi jedną wspólną listę. Na jej czele znajdzie się Nino Burdżanadze. Obowiązki prezydenta pełniła do 25.I.2004 r. Tego samego dnia ponownie została przewodniczącą parlamentu piątej kadencji. W kwietniu 2004 r. wybrano ją na przewodniczącą parlamentu szóstej kadencji. 25.XI.2007 r. prezydent Saakaszwili formalnie ustąpił z urzędu i przestał pełnić funkcje głowy państwa. Zrobił tak, by ubiegać się o reelekcję w rozpisanych na 05.I.2008 r. wyborach. W takim przypadku konstytucja nakazuje prezydentowi zrezygnować z urzędu na 40 dni przed głosowaniem. Obowiązki głowy państwa do czasu zaprzysiężenia nowego prezydenta pełniła przewodnicząca parlamentu Nino Burdżanadze. 20.I.2008 r. władzę objął ponownie wybrany prezydent Michaił Saakaszwili. 21.IV.2008 r. oznajmiła, że w wyborach parlamentarnych z 21.V.2008 r. nie będzie walczyć o reelekcję. Przyczyną był brak zgody liderów Koalicji Narodowej co do kształtu list wyborczych. Urząd przewodniczącej parlamentu opuściła 07.VI.2008 r. 16.VI.2008 r. oznajmiła, że zamierza założyć think-tank o nazwie Fundacja na rzecz Demokratycznego Rozwoju.  Po zakończeniu wojny w Osetii Południowej zapowiedziała powrót do polityki. Obecnie znajduje się w opozycji do prezydenta Saakaszwilego. Jesienią 2008 r. założyła Demokratyczny Ruch-Zjednoczona Gruzja.