KANDYDATKI NA WICEPREZYDENTA 
GUBERNATORKI 1921-1980

Nellie Tayloe Ross

Nellie Davis Tayloe urodziła się 29.XI.1879 r. w St. Joseph w stanie Missouri. Jej ojciec, James Wynn Tayloe, pochodził z szanowanej rodziny z Południa, której jeden z członków wybudował Octagon House w Waszyngtonie, w którym mieszkał prezydent James Madison ze swoją żoną Dolley po tym, gdy Brytyjczycy spalili Biały Dom podczas wojny w 1912 r. Jej matka, Elizabeth Blair Green Tayloe, pochodziła z rodziny daleko spokrewnionej z Jerzym Waszyngtonem, pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Uczyła się w prywatnych i publicznych szkołach. Jej rodzina przeniosła się do Omaha w stanie Nebraska, gdzie Nellie dwuletni kurs dla przedszkolanek. Pracowała potem jako nauczycielka w tamtejszej szkole. Podczas wizyty u krewnych w Tennessee spotkała i zakochała się w młodym prawniku Williamie Bradfordzie Ross. Przeprowadził się on do Cheyenne jeszcze przed ślubem z Nellie, w 1902 r. Rossowie mieli 4 synów: bliźnięta George'a Tayloe i Jameas Ambrose (urodzonych w 1903 r.), Alfreda Duffa (urodził się w 1905 r. i zmarł kiedy miał miesiąc) oraz Williama Bradforda (urodzonego w 1912 r.). Nellie poświęciła się dla domu i rodziny w trakcie trwania małżeństwa. Działała w Kobiecym Klubie Cheyenne, który koncentrował się na intelektualnym samorozwoju. Często prezentowała tam swoje programy.  William prowadził swoją praktykę prawniczą w stanie Wyoming i zaangażował się w politykę. W 1922 r. został wybrany na gubernatora tego stanu przez koalicję Demokratów i Postępowych Republikanów. Nellie popierała go i wspomagała w jego działalności. We IX.1924 r. zachorował i musiał poddać się operacji. Zmarł w wyniku komplikacji pooperacyjnych 02.X.1924 r. 
Ponieważ gubernator zmarł blisko dnia 04.XI.1924 r., w którym miały się odbyć wybory powszechne, prawo stanu Wyoming stanowiło, że wtedy powinien zostać wybrany jego następca. Sekretarz stanu, jako p.o. gubernatora, ogłosił nowe wybory. Liderzy Partii Demokratycznej zaoferowali nominację pani Ross na to stanowisko. Nie odpowiedziała, więc partia uznała jej milczenie za zgodę nominując ją 14.X. Inne źródła mówią, że początkowo nie zgodziła się na to, ale po namyśle przyjęła tę propozycję. Nie miała żadnego politycznego doświadczenia, oprócz tego, które zdobyła jako powiernica swego męża oraz żona gubernatora. Chociaż żyła w stanie, w którym kobiety miały prawo głosu już od 1869 r., to nie odegrała żadnej roli w kampanii sufrażystek. Twierdziła potem, że podstawową przyczyną tego, że podjęła się walki o fotel gubernatora, było to, że najlepiej znała  cele męża i wiedziała, jak je zrealizować. Okazywała także to, że musi teraz znaleźć sobie cel w życiu, gdy zmaga się z nieszczęściem wdowieństwa. Republikanie nominowali Eugene'a J. Sullivana z Casper, którego powiązania z przemysłem naftowym zaszkodziły w jego kampanii. Został on zamieszany w skandal związany z przemysłem naftowym. Nellie nie prowadziła kampanii. Przyjaciele opłacili kilka reklam, a ona napisała 2 listy przedstawiające jej intencje. Została wybrana prawdopodobnie z dwóch powodów. Po pierwsze, ludzie odnosili się do niej z współczuciem z powodu jej wdowieństwa. Głos na nią uważali za hołd złożony jej zmarłemu mężowi. Drugim powodem było to, że wielu obywateli Wyoming chciało, aby to właśnie w ich stanie rządziła pierwsza kobieta-gubernator. Nawiązywałoby to do historii tego stanu, który jako pierwszy dał prawa wyborcze kobietom w 1869 r. Te wybory były jedyną szansą, ponieważ o urząd gubernatora Teksasu ubiegała się w tym czasie Miriam A. ("Ma") Ferguson, żona usuniętego gubernatora Jamesa A. Fergusona. Wygrała te wybory i została pierwszą w historii Stanów Zjednoczonych kobietą-gubernatorem (16 dni po niej swój urząd objęła Miriam A. Ferguson w Teksasie). Jednak nie był to rok dobry dla Demokratów, ponieważ odnieśli oni klęskę w wyborach prezydenckich. Urząd ten objął republikanin Calvin Coolidge. Pełniła swe obowiązki od 05.I.1925 r. do 03.I.1927 r. Podczas inauguracji ubrana była nadal w żałobne ubranie. W swoim krótkim przemówieniu oświadczyła, że jej administracja będzie raczej kontynuacją administracji jej męża niż czymś nowym. Rozpoczynała swe rządy z dużym poparciem społecznym. 25.I.1925 r. na drugą w historii kobietę-gubernatora została zaprzysiężona Miriam A. Ferguson w Teksasie. Kiedy parlament Wyoming zebrał się w I.1926 r. po raz pierwszy wygłosiła swą główną mowę (major speech). Bazowała ona na planach swego męża. Apelowała o redukcję stanowych wydatków i podatków, o stanową pomoc dla pogrążonego w ekonomicznej depresji przemysłu rolniczego, o reformy sytemu bankowego. Wprowadziła ustawową ochronę dla górników oraz dla kobiet i dzieci. Bez sukcesu prosiła o ratyfikację federalnej poprawki zabraniającej pracy dzieci. Ross zauważyła, że zdominowany przez republikanów parlament ma mało powodów do współpracy z nią. Nad niektórym kwestiami, np. reformą systemu bankowego, była gotowa iść na ugodę z przywódcami republikanów. W kilku sprawach użyła veta. Uważała, że jej veto wobec ustawy wprowadzającej specjalne wybory (zamiast nominację gubernatorską) w celu wypełnieniu wakatu po delegacie stanu Wyoming w Senacie Stanów Zjednoczonych przyczyniło się do jej porażki w następnych wyborach. Najstarszy senator republikański z Wyoming został wybrany nieco wcześniej i sądzono, że nie dożyje końca kadencji. Republikanie nie chcieli dać swej gubernator szansy mianowania na jego miejsce demokraty do federalnego Senatu. Ross była świadoma skupionej na niej uwagi publicznej i doskonale wiedziała o tym, że każdy jej błąd zostanie użyty do tego, że ludzie będą twierdzić, że kobiety nie nadają się do sprawowania urzędów z wyboru. Jako administrator Ross zbierała mieszane recenzje. Usunęła z urzędu kilku ludzi mianowanych przez jej męża, którzy nie spełnili jej oczekiwań. Skarżyła się na trudności w ustawowym wprowadzaniu w życie prohibicji i działała na rzecz lepszego wprowadzania prawa. W 1926 r. ponownie była kandydatką Demokratów na urząd gubernatora, ale przegrała walkę o reelekcję z republikańskim kandydatem Frankiem C. Emersonem. Republikanie twierdzili, że mężczyzna będzie lepszym gubernatorem niż kobieta. Demokraci starali się zyskać głosy kobiet sugerując, że odrzucenie kobiety-gubernatora będzie odrzuceniem praw wyborczych dla kobiet. Najprawdopodobniej przegrała dlatego, że była demokratką w republikańskim stanie, a czynniki, które wywoływały sympatię dla niej w 1924 r. już nie istniały.  Potem nie zrezygnowała z działalności politycznej, ale nie ubiegała się już o wybieralny urząd publiczny. Prowadziła wykłady i pisała artykuły do gazet. W latach 1928-33 była wiceprzewodniczącą Narodowego Komitetu Demokratycznego odpowiedzialną za działalność kobiet (kierowała kobiecym skrzydłem partii). W 1928 r. popierała kandydaturę gubernatora Nowego Jorku Alfreda E. Smitha. Wraz z Eleonorą Roosevelt i kobiecym skrzydłem Partii Demokratycznej prowadziła kampanię na jego rzecz. Jako popularna mówczyni podróżowała przez cały kraj przemawiając za oddaniem głosów na swego kandydata. Smith przegrał te wybory. W 1928 r., podczas konwencji wyborczej, ubiegała się o nominację Demokratów na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Otrzymała 31 głosów. 4 lata później Ross działała Women's Speakers' Bureau popierając prezydencką nominację Franklina D. Roosevelta. Wraz z jego wyborem na prezydenta w 1932 r. kobiety stały się bardziej widoczne w rządzie federalnym. Eleanor Roosevelt była bardzo zaangażowaną w politykę Pierwszą Damą. Franklin D. Roosevelt zdecydował o tym, że to on będzie pierwszym prezydentem, który wybierze kobietę do Gabinetu. Rozważano kandydaturę pani Ross na sekretarza pracy lub sekretarza zasobów wewnętrznych. Ostatecznie pierwszą kobietą w Gabinecie została Frances Perkins jako sekretarz pracy. Roosevelt mianował kobiety na kilka urzędów federalnych; wśród nich była Ruth Bryan Owens jako minister (pełnomocny) w Danii (1933-1936), Josephine Roche jako asystentka (doradczyni) sekretarza skarbu (1934-1937). W 1933 r., prezydent mianował Nellie Tayloe Ross na stanowisko prezesa Mennicy Stanów Zjednoczonych (United States Mint). Była pierwszą kobietą na tym stanowisku. Odeszła z niego w 1952 r., kiedy to do władzy doszła republikańska administracja prezydenta Dwighta D. Eisenhowera. Po odejściu na emeryturę rezydowała w Waszyngtonie. Zmarła 19.XII.1977 r. w wieku 101 lat. Jej pogrzeb odbył się w Cheyenne w stanie Wyoming.