Matylda
Święta Matylda urodziła się około roku 895. Była córką saskiego hrabiego Teodoryka i Reinhildy, spokrewnionej z królewskim rodem duńsko-fryzyjskim. Matylda kształciła się i młode lata spędziła w klasztorze benedyktynek w Herford pod okiem babki - ksieni klasztoru. W 909 roku dziewczyna poślubiła saskiego księcia Henryka Ptasznika. Św. Matylda dała Henrykowi I pięcioro dzieci: Ottona, późniejszego cesarza Niemiec (Otton I Wielki, 962-973); Gerbergę, która wyszła za księcia Lotaryngii, a potem za króla Francji, Ludwika IV; Henryka I, późniejszego księcia Bawarii; Jadwigę i św. Brunona I, od roku 953 arcybiskupa Kolonii. Gdy zmarł król Konrad, Henryka w 919 r. wybrano nowym królem Niemiec. Ale Matylda nawet będąc królową, żyła skromnie, gorliwie oddając się modłom i postom. Pomagała także biednym. Dzięki jej dobroczynności zbudowano liczne kościoły, przytułki i szpitale. Król Henryk stoczył wiele zwycięskich wojen. Lud wierzył, że to pobożność Matyldy była źródłem jego sukcesów i dlatego małżonek nie sprzeciwiał się szczodrobliwości swojej żony, choć skarb królestwa nieraz był zagrożony. W trakcie jego panowania posiadała olbrzymie wpływy polityczne. Sytuacja zmieniła się jednak po śmierci Henryka w 936 r. Tron objął Otton, syn Matyldy, lecz jego młodszy brat nie chciał się z tym pogodzić. Matka zdołała zapobiec bratobójczej walce, ale sama stała się ofiarą swych wysiłków – bracia zawarli rozejm i postanowili ograniczyć wpływy królowej-matki. Nowy władca wiele przykrości wyrządził matce, oskarżając ją o to, że jest zbyt rozrzutna na cele religijne. Sam jednak szafował państwowym majątkiem bez miary, gdyż prowadził stale wojny: najpierw z bratem swoim, Henrykiem, potem z papieżem, z królem Czech i ze Słowianami na Wschodzie. Nakazano jej przedstawić szczegółowe wyliczenia, a w jej najbliższym otoczeniu umieszczono szpiegów. Matylda podzieliła, więc cały majątek między synów i sama schroniła się na wsi. Niedługo potem Otton ciężko zachorował, a książę Henryk doznał wielu niepowodzeń. Lud i Kościół wierzyli, że tak mszczą się na nich krzywdy, które uczynili swej matce. Otton też widać tak myślał, gdyż ubłagał Matyldę, by wróciła na dwór i oddał jej cały majątek. Dzięki temu królowa mogła kontynuować dzieło, które rozpoczęła za młodu – wspomaganie Kościoła i biednych. Popierała jednak Ottona w założeniu metropolii w Magdeburgu w roku 960 i zależnych od niej biskupstw: w Braniborze (Brandenburg), w Hobolinie (Hawelbergu) i w Oldenburgu, które były położone między Łabą, a Odrą na terenach słowiańskich. Cesarzowi przyświecała myśl polityczna, by po prostu biskupstwa te były ośrodkami germanizacji. Królowej natomiast przyświecała myśl pozyskania Słowian dla wiary świętej. Rządziła Niemcami w latach 961-962, gdy Otton I przebywał w Italii i mianował swego małoletniego syna Ottona II królem Niemiec i oficjalnym współregentem. Pod koniec życia św. Matylda oddała się wyłącznie modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Codziennie przy swoim stole gościła ubogich, widząc w nich samego Pana Jezusa. Hojnie wspomagała kościoły i klasztory ze swoich osobistych majętności. Wystawiła dwa duże opactwa: benedyktynów w Northausen i benedyktynek w Kwedlinburgu. Dlatego ikonografia często przedstawia Świętą z kościołem i klasztorem w ręce. Ostatnie lata spędziła w opactwie w Kwedlinburgu. Zmarła 14.III.968 roku w Kwedlinburgu. Została pochowana w kościele św. Serwacego, obok swego męża. Lud szybko otoczył ją czcią należną świętym.