KOBIETY-PREZYDENCI 
KANDYDATKI NA PREZYDENTA 1870-1990

Mary Robinson

Urodziła się 21.V.1944 r. w Balina, w hrabstwie Mayo jako Mary Terese Winifred Bourke jako córka dwojga lekarzy. Jeden z jej przodków działał w Mayo Land League i Irlandzkim Braterstwie Republikańskim. Jeden z wujów, sir Paget John Bourke, został uszlachcony przez królową Elżbietę II za swą karierę sędziowską w Służbie Kolonialnej. Jedna z krewnych była katolicką zakonnicą. Jedna część rodziny była anglikanami, a druga - katolikami. Ukończyła prawo w Trinity College w Dublinie. Specjalizuje się w prawie konstytucyjnym i jest także romanistką. W 1969 r. została najmłodszą profesor (prawa karnego) w Trinity College w Dublinie. Jako przewodnicząca Politycznego Stowarzyszenia Kobiet występowała m.in. przeciwko zakazowi rozwodów. Pracowała jako radczyni prawna dla Kampanii na rzecz Homoseksualnej Reformy Prawa. W latach 1969-1989 zasiadała w Senacie, początkowo zajmując jedno z dwóch miejsc przeznaczonych dla jej uczelni, następnie z ramienia Partii Pracy. Bez powodzenia ubiegała się swego czasu o miejsce w irlandzkiej Izbie Reprezentantów. W latach 1979-1983 była członkinią Rady Miejskiej Dublina. W 1982 r. Partia Pracy weszła w koalicję rządową z Fine Gael. Wielu oczekiwało wtedy, że nowym Prokuratorem Generalnym (po tym gdy sprawujący dotychczas tę funkcję Peter Sutherland został członkiem Komisji Europejskiej) zostanie właśnie Mary Robinson. Niestety, tak się nie stało - funkcję tę otrzymał nieznany nikomu John Rogers. W 1985 r. wystąpiła z Partii Pracy (LP) protestując przeciwko porozumieniu brytyjsko-irlandzkiemu w sprawie Irlandii Północnej. Wraz ze swym mężem Nickiem (ślub w 1970 r.) założyła w 1988 r. Irlandzkie Centrum na rzecz Prawa Europejskiego. Jest członkinią Międzynarodowej Komisji Prawniczej oraz wielu innych stowarzyszeń prawniczych w Europie. 07. XI.1990 r. jako pierwsza kobieta została wybrana prezydentem Irlandii (zdobyła 52.8 % głosów). Popierała ją wtedy jej dawna partia, Irlandzka Partia Pracy. Była pierwszą laburzystką, pierwszą kobietą i pierwszą "tą trzecią" (od 1945 r. o urząd prezydenta Irlandii walczyli zawsze tylko dwaj mężczyźni) ubiegającą się o tę funkcję. Funkcję głowy panstwa sprawowała w okresie 03.XII.1990-12.IX.1997 . Przez cały okres swej kadencji cieszyła się wysokim 93 procentowym poparciem. Jako prezydent często działała niekonwencjonalnie, poszerzając uprawnienia szefa państwa. W II.1992 r. złożyła jako pierwszy prezydent Republiki Irlandii oficjalną wizytę w rządzonej przez Wielką Brytanię Irlandii Północnej. W Londynie spotkała się z królową brytyjską Elżbietą II, mimo, że prezydentowi jest to zabronione, dopóki istnieje problem Ulsteru. W Belfaście spotkała się z Gerrym Adamsem, chociaż wtedy nikt jeszcze nie utrzymywał kontaktów z Sinn Fein. W pałacu prezydenckim pojawiali się także protestanccy politycy z Ulsteru. Udała się w podróż do Somalii i Rwandy, aby zwrócić uwagę świata na ich tragedię. W 1993 r. była głównym sprawozdawcą Rady Europy ds. praw człowieka. 03.IX.1997 r. (na 3 miesiące przed końcem kadencji) zrezygnowała z urzędu prezydenckiego, aby objąć posadę Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka. Będąc na tym stanowisku również wiele podróżowała - m.in. do Chin, Tybetu, Rosji, Czeczenii, na Bałkany, do Izraela i Palestyny. Robiła to mimo jawnych afrontów ze strony tamtejszych polityków, np. Władimira Putina i Slobodana Miloszevicia, którzy w ogóle nie chcieli z nią rozmawiać. Wysokim Komisarzem ONZ ds. praw człowieka była od 12.IX.1997 do 12.IX.2002 r. Po odejściu z urzędu  01.X. tego samego roku stanęła na czele założonej przez siebie Ethical Globalization Initiative, instytucji, która ma za zadanie pilnowanie, czy postępujący proces globalizacji gospodarek nie przysłania praw człowieka i etycznych norm. Jest bardzo tolerancyjną osobą (choć ceni zasady i wartości) - będąc głęboko wierzącą katoliczką wyszła za mąż za protestanta (członka Kościoła Irlandzkiego). Jest matką trojga dzieci: córki Tessy oraz synów Williama i Aubreya. W 1997 r. o urząd prezydencki ubiegało się 5 kandydatów: 4 kobiety i tylko 1 mężczyzna. Jej następczynią na stanowisku głowy państwa została Mary McAleese. Po raz pierwszy na świecie zdarzyło się tak, iż jedna kobieta zastąpiła na urzędzie prezydenckim inną. Od 2003 r. jest także przewodniczącą Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”.