KOBIETY-PREMIERZY
MINISTROWIE OBRONY
PRZYWÓDCZYNIE PARTII 
MINISTROWIE FINANSÓW I GOSPODARKI 
MINISTROWIE SPRAW ZAGRANICZNYCH

Mary Eugenia Charles

Urodziła się 15.V.1919 r. w Pointe Michel na Dominice. Jest wnuczką byłych niewolników i jedną z 5-ga dzieci Jeana Baptiste i Josephine Delauney. Jean Baptiste był założycielem Penney Bank. Jej 3 bracia są lekarzami, a siostra zakonnicą. Charles uczęszczała do katolickich szkół na Dominice i Grenadzie, a w latach 1942-1946 studiowała w University College na Uniwersytecie Toronto, gdzie zdobyła stopień bakałarza nauk humanistycznych. Kontynuowała naukę na wydziale prawa i nauk politycznych w London School of Economics and Political Sciences. 

Po powrocie do domu w 1949 r. została pierwszą prawniczką na Dominice. Gdy Partia Pracy Dominiki (DLP) próbowała ograniczyć swobodę wypowiedzi w ustawie o buncie z 1968 r., postanowiła zaangażować się w politykę jako jedna z założycieli Partii Wolności Dominiki (DFP), ugrupowania, które wywalczyło dla kraju niepodległość (od Wielkiej Brytanii) w 1978 r. Przewodziła DFP w latach 1964-1994. W 1970 r. została mianowana do parlamentu. W roku 1975 dostała się do Izby Zgromadzenia, w której została przywódczynią opozycji. Słynęła z ciętego języka i bezkompromisowej postawy w parlamencie, gdy krytykowała politykę premiera Patricka Johna za współpracę gospodarczą z rasistowskim RPA.

Po wygranych przez DFP wyborach w 1980 r. została pierwszą kobietą-premierem Karaibów. Funkcję tę pełniła w okresie 21.VII.1980-14.VI.1995. W swoich gabinetach zajmowała również stanowiska: ministra spraw zagranicznych (21.VII.1980-1990), ministra obrony (1985-1995), ministra finansów i gospodarki (21.VII.1980-14.VI.1995), ministra handlu i przemysłu (21.VII.1980-14.VI.1995) oraz ministra informacji i relacji publicznych (1990-1995). Natychmiast zaczęła wdrażać reformy gospodarcze i zwalczać korupcję w rządzie. W 1983 r., gdy przewodziła Organizacji Państw Karaibskich, poparła inwazję USA na Grenadę w celu powstrzymania kubańskiej infiltracji tej wyspy. W zamian za współpracę rząd Dominiki otrzymał dużą pomoc finansową, czego rezultatem były większe inwestycje w infrastrukturę kraju, m.in. w drogi. W 1985 r. zapewniła sobie kolejną kadencję, a w 1990 - następną. 

W niewielkim stopniu popierała rozwój turystyki, ale bardzo dbała o ochronę środowiska i poprawę warunków bytu obywateli. Zależało jej także na zachowaniu tożsamości narodowej. Nazywano ją "Żelazną Damą Karaibów". Po Elisabeth Domitien z Republiki Środkowoafrykańskiej, była drugą na świecie czarną kobietą sprawującą władzę i trzecią na czele rządu w Ameryce. W jej rządach, oprócz samej pani premier, znalazły się 2 kobiety. Jest członkinią Rady Kobiet-Światowych Przywódców, organizacji mającej swoją siedzibę w John F. Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda. Rada zamierza “zachęcać młode kobiety do starań o przywódcze role w rządach”. Po odejściu z polityki wróciła do praktyki prawniczej. Została rzeczniczką karaibskiego przemysłu bananowego. Zmarła 07.IX.2005 r. w w Fort-de-France na Martynice.