MINISTROWIE SPRAW ZAGRANICZNYCH 

Madeleine Korbel Albright

Urodziła się 15.V.1937 r. w Pradze jako Maria Jana Korbelova w rodzinie prawnika Josefa Korbela i jego żony, Manduli. Byli oni Żydami, ale nie wychowywano ich w tradycji żydowskiej. Sama Madeleine o swych żydowskich korzeniach dowiedziała się dopiero w 1997 r. Ojciec i dziadek Josefa służyli na kolei i uważali się przede wszystkim za lojalnych poddanych cesarza Franciszka Józefa. Po powstaniu Czechosłowacji Korbelowie poparli prezydenta Tomasza Masaryka. Rodzice Marii wołali ją Madla, a zdrobniale Madlenka (po obejrzeniu komedii "Madla z fabryki cegieł"). Madeleine było francuską wersją jej imienia Madlenka, nadaną jej przez jej babkę. Albright zaakceptowała nowe imię kiedy rozpoczęła naukę w Swiss boarding school.. Kilka miesięcy po jej narodzinach jej ojciec otrzymał nominację na urzędnika Ministerstwa Spraw Zagranicznych i objął posadę attaché prasowego czechosłowackiej ambasady w Belgradzie. W X.1938 r. czechosłowackie Ministerstwo Obrony Narodowej zażądało od MSZ odwołania Korbela ze stanowiska ze względu na jego żydowskie pochodzenie. Cała rodzina przedostała się najpierw do Jugosławii, a potem do Wielkiej Brytanii. Wielu członków jej rodziny zginęło w Oświęcimiu i Sobiborze. Gdy Madeleine miała pięć lat jej rodzice ochrzcili siebie i dzieci w kościele rzymskokatolickim. Nie byli religijni, ale o swym żydowskim pochodzeniu nigdy nie powiedzieli dzieciom. Podczas II-ej wojny światowej przebywała wraz z rodzicami w Londynie. Josef Korbel pracował tam w czechosłowackiej sekcji BBC oraz w czechosłowackim rządzie na wychodźstwie. W 1945 r. jej ojciec zadecydował o powrocie do Pragi, ale już trzy lata później czechosłowacki MSZ oddelegował go do nowojorskiej centrali ONZ. Otrzymali azyl polityczny w Stanach Zjednoczonych. Josef Korbel zaczął wykładać na uniwersytecie w Denver, gdzie założył wydział stosunków międzynarodowych. Już w dzieciństwie interesowała się polityką zagraniczną. Wygrała szkolny konkurs na wiedzę o ONZ, a w szkole średniej napisała pracę o przewrocie komunistycznym w Czechosłowacji. W owym czasie była bardzo religijną osobą. Jako uczennica pracowała przy kampanii wyborczej lokalnego polityka z Partii Demokratycznej. W roku 1958 pisała do gazetki szkolnej na temat kandydata na senatora Johna F. Kennedy'ego. W 1957 r. Korbelowie otrzymali obywatelstwo amerykańskie. W tym też roku, podczas praktyki w dzienniku "Denver Post", poznała swego przyszłego męża, Joe Josepha Pattersona Albrighta, wnuka założyciela gazety "The New York Daily News". Korbelova ukończyła w 1959 r. Wellesley College (rozpoczęła je w 1957 r.) w Massachusetts. Po ukończeniu tej szkoły ze specjalnością w dziedzinie nauk politycznych, rozpoczęła studia w Szkole Wyższych Studiów Międzynarodowych na Uniwersytecie Johna Hopkinsa. Aby wziąć ślub ze swym narzeczonym, trzy dni po skończeniu college'u, zmieniła wyznanie na episkopalne. Pobrali się w maju 1959 r. Zaczęli samodzielne życie w Chicago, gdzie Joe pracował jako reporter dla "Sun-Timesa". W IV.1961 r. Albright urodziła bliźniaczki Anne i Alice. Rok później przenieśli się do Waszyngtonu, gdzie Joe pracował dla rodzinnego "Newsday". W 1967 r. zaczęła studiować nauki polityczne na Uniwersytecie Columbia. Uzyskała tam certyfikat w Instytucie Rosyjskim, oraz tytuł magistra i doktora prawa publicznego i rządowego również na tej uczelni. Jej profesorem i promotorem pracy doktorskiej był tam Zbigniew Brzeziński. Wkrótce przyszła na świat jej trzecia córka - Katharine. Będąc matką trojga dzieci postanowiła zrobić doktorat. Podczas zbierania materiałów o roli prasy w Praskiej Wiośnie zaprzyjaźniła się z korespondentami czechosłowackich mediów. W związku z tym ,że jej mąż otrzymał ważną posadę w rodzinnej gazecie, cała rodzina przeniosła się w 1968 r. do Nowego Jorku. Na początku lat 70-ych zaczęła udzielać się politycznie. W 1972 r. została członkinią sztabu wyborczego demokratycznego kandydata na prezydenta Edmunda Muskiego, u którego była Szefową Doradców Prawnych w latach 1976-1978. Od 1978 do 1981 r., Albright była członkiem Narodowej Rady Bezpieczeństwa, gdzie jako pracowniczka Białego Domu odpowiedzialna była za politykę zagraniczną. Doradzała Walterowi Mondale'owi (w czasie jego kampanii w 1984 r.) oraz  Michaelowi Dukakisowi (podczas jego kampanii wyborczej w 1988 r.) w sprawach polityki zagranicznej. Po sukcesie prezydenckim republikanów w 1980 r. odeszła z polityki i zajęła się pracą naukową. W latach 1981-1982, Albright zostało przyznane członkostwo w Międzynarodowym Centrum Woodrowa Wilsona przy Instytucji Smithsonian. Opisała tam rolę prasy i mediów podczas zmian politycznych w Polsce na początku lat 80-ych. Ten znany ośrodek analityczny zlecił jej napisanie opracowania na temat polskiej prasy w okresie "Solidarności". W XI.1981 r. odwiedziła Polskę. Od 1981 do 1982 r. sprawowała również funkcję Starszego Członka ds. spraw sowieckich i Europy Wschodniej Centrum Strategii i Studiów Międzynarodowych. Przewodziła badaniom nad rozwojem i dążeniami ZSRR i państw satelickich. 11.I.1982 r. Joe Albright poprosił ją o rozwód. W 1981 r. została współzałożycielką Centrum Polityki Narodowej, objęła wówczas stanowisko przewodniczącej tej organizacji. W 1982 r., Albright została mianowana profesorem Spraw Międzynarodowych (po Janie Karskim) i Dyrektorem ds. Kobiet w Programie Spraw Zagranicznych na Uniwersytecie w Georgetown, na Wydziale Spraw Zagranicznych. Prowadziła zajęcia ze studentami oraz kursy z zakresu amerykańskiej polityki zagranicznej, dyplomacji rosyjskiej, polityki państw Europy Środkowo-Wschodniej. Studenci trzykrotnie wybierali ją "najlepszym wykładowcą roku". W 1984 r. udzieliła serii prywatnych wykładów o polityce zagranicznej kandydatce na wiceprezydenta z ramienia Partii Demokratycznej, Geraldine Ferraro. Ferraro co prawda przegrała wybory, ale dzięki przyjaźni z nią Albright weszła w skład nieformalnego klubu najpotężniejszych kobiet w Waszyngtonie. Jego członkiniami były urzędniczki, kongresmenki, senatorki i dziennikarki. Wspierały one kobiety w walce o stanowiska publiczne i rządowe. To dzięki temu poznała wielu wpływowych Demokratów, a w tym, m. in., Billa Clintona. W latach 1989-1992 była dyrektorem Centrum Polityki Narodowej. W 1993 r. prezydent Clinton powołał ją na stanowisko ambasadora Stanów Zjednoczonych przy ONZ (jednocześnie wchodziła w skład rządu). Jej pierwsza praca w roli dyplomaty, rozpoczęła się krótko po inauguracji Billa Clintona na prezydenta, 09.II.1993 r. Zyskała sobie wówczas opinię twardego, bezkompromisowego polityka. Podczas pracy w ONZ, Albright miała chłodne stosunki z sekretarzem generalnym ONZ - Boutrosem Boutrosem-Ghalim. 05.XII.1996 r. prezydent Clinton mianował ją pierwszą w historii USA kobietą na stanowisku sekretarza stanu (ministra spraw zagranicznych). Zaprzysiężona została 23.I.1997 r. Zbigniew Brzeziński mówi o niej jako o "urodzonym talencie politycznym" oraz, że jest "obdarzona niezwykłą intuicją i umiejętnością przewidywania". Tutaj również okazała się bezkompromisowa. W 1999 r. była jednym z największych zwolenników bombardowania przez NATO Jugosławii i usunięcia ze stanowiska jej prezydenta Slobodana Milosevicia (doszło do tego w 2000 r.). W 2000 r., Albright była pierwszą osobą na tak wysokim szczeblu zachodniej dyplomacji, która spotkała się z Kim Dzong Ilem, przywódcą reżimu Korei Północnej. Z urzędu odeszła 20.I.2001 r. We IX.2003 r. ukazały się w amerykańskich księgarniach jej wspomnienia pt. "Madeleine Albright. Madame Sekretarz". W Polsce książka ukazała się w połowie 2005 roku pod tytułem "Madeleine Albright. Pani Sekretarz Stanu". Swego czasu była wymieniana jako pretendentka do urzędu prezydenckiego w Czechach. Mówi po angielsku, czesku, francusku, polsku i rosyjsku. W 2001 r. stanęła na czele National Democratic Institute For International Affairs (NDI) - organizacji pozarządowej specjalnego rodzaju związanej z Partią Demokratyczną. Od 2002 r. stoi na czele Międzynarodowego Zgromadzenia Kobiet-Ministrów założonego przez Radę Kobiet-Światowych Przywódców. W 2003 r., jako przewodnicząca NDI, zaczęła działalność w międzynarodowej inicjatywie "Win with Women" na rzecz zwiększenia udziału kobiet w życiu politycznym na całym świecie. Albright jest poliglotką, bardzo dobrze mówi po angielsku, francusku, czesku, jak również dobrze mówi i czyta po rosyjsku, niemiecku i polsku. Znana jest ze swoich broszek, które zakłada odpowiednio do wszelkiego rodzaju okazji. W czasie uroczystości związanych z Marynarką Amerykańską (Navy), miała założoną broszkę w kształcie kotwicy, natomiast w czasie spotkania z Saddamem Husajnem - w kształcie węża.