GUBERNATORKI 2459- 
WŁADCZYNIE 1450

Lukrecja Borgia

Lukrecja miała urodzić się 18 kwietnia 1480 roku. Miejsce urodzenia nie jest dokładnie znane, ale dzieciństwo spędziła w Rzymie. Była jednym z kilkorga nieślubnych dzieci hiszpańskiego kardynała Rodrigo Borgii (późniejszego papieża Aleksandra VI) i Vannozzy Catanei. Zdobyła trochę wykształcenia w rzymskich klasztorach. Już jako 11-latce ojciec swatał dla niej dwóch bogatych hiszpańskich szlachciców. Jednak w 1492 r., w wyniku intryg i przekupstwa, Rodrigo Borgia zasiadł na tronie papieskim jako Aleksander VI. Dlatego też zerwano wcześniejsze pertraktacje matrymonialne i zaczęto szukać kogoś bardziej godnego dla córki papieża. Odpowiednim kandydatem okazał się przystojny 26-letni wdowiec Giovanni Sforza, zwany Sforzino. Ślub zawarto 12.VI.1493 r. Panna młoda miała wtedy 13 lat. Był to związek polityczny, za pomocą którego papież zamierzał zbudować koalicję włoską przeciw dworowi hiszpańskiemu, niechętnemu rosnącej potędze Borgiów. Małżonkowie prawie nie spędzali ze sobą czasu. Kiedy Lukrecja przebywała w Rzymie, jej małżonek w rodowej rezydencji w Pesaro. Kiedy Sforzino przybywał do Rzymu, Lukrecja wyjeżdżała do Pesaro. Po tym, gdy potęga polityczna rodu Sforzów osłabła, związek ten stał się jedynie przeszkodą. Niebagatelną okazją do zerwania go okazało się niewyjaśnione odejście z tego świata księcia Gandii - syna papieża. Maczał w tym palce prawdopodobnie jego brat, Cesare. Aleksander VI za śmierć syna obwinił Sforzów i Orsinich. Giovanni cudem uniknął zasadzki na jego życie. Ale papież już rozglądał się za nowym mężem dla córki, który pomógł by mu w opanowaniu południowej Italii. Zażądał unieważnienia małżeństwa z powodu impotencji męża. Sforzino jednak bronił się długo i na wszelkie sposoby udowadniał swoją męskość. Z zemsty on i jego otoczenie zaczęli rozsiewać plotki o niemoralnym prowadzeniu się Lukrecji. Mówili, że spółkowała ze swym bratem Cesarem i ojcem. Jednak papież dopiął swego i 20 grudnia 1497 roku małżeństwo Lukrecji zostało unieważnione. 21.VII.1498 r. także z przyczyn politycznych, poślubiła księcia Alfonsa Bisceglie, pomagając tym samym ojcu i bratu wejść w koligacje dynastyczne dla opanowania południa Italii. Ten związek można by było uznać za szczęśliwy, gdyby nie polityczne ambicje papieża. Oboje małżonkowie kochali się. W XI.1499 r. Lukrecja urodziła syna, Rodriga. Złośliwi twierdzili, że prawdziwym ojcem jest Aleksander VI - i nadali dziecku miano Infantore Romano (dziecko Rzymu). Książę Alfonso, na kilka miesięcy przed narodzinami syna, musiał opuścić żonę, co bardzo ją zasmuciło. Jeszcze w tym samym, 1499 roku, Aleksander VI mianował córkę gubernatorem Spoleto i Foligno. Funkcję tę pełniła do 1502 r. Nie było tajemnicą, że książę nie pozostawał w zbyt dobrych stosunkach z swym teściem i szwagrem. 18.VIII.1500 r. został uduszony we własnym łóżku. Wdowa na jakiś czas usunęła się do Nepi, ale wkrótce wróciła do Rzymu, by służyć ojcu w jego polityce dynastycznej. W latach 1501-1502 ojciec powierzył jej zarządzanie Watykanem i Kościołem Katolickim! Następnego małżonka znaleziono w rodzie d'Este z Ferrary. Był to jeden z najstarszych, najbogatszych i najznamienitszych rodów włoskich. Kandydatem na papieskiego zięcia został 25-letni - Alfonso d'Este. Ten niezbyt urodziwy mężczyzna nie chciał się żenić. Jego ojciec natomiast sam gotów był poślubić Lukrecję, gdyby syn ostatecznie się nie zdecydował. Papież za małżeństwo córki z bogatym i wpływowym rodem d'Este musiał słono zapłacić. Sto tysięcy dukatów w gotówce i wiele kościelnych legacji to była cena za kolejne trzecie małżeństwo Lukrecji. Ślub z wielkim przepychem zawarty został 30 grudnia 1501 roku. Tydzień później Lukrecja wyjechała do męża do Ferrary. Rok później umarł papież Aleksander VI - skończyła się era Borgiów. Po krótkim pontyfikacie Piusa III na tron papieski wstąpił w 1503 roku Juliusz - Giuliano delia Rovere, spokrewniony z odwiecznymi wrogami Borgiów, rodziną Orsinich. Wszechpotężny brat Lukrecji został aresztowany i po czteroletniej tułaczce zginął pod murami Viana. Małżeństwo Lukrecji z Alfonsem d'Este nie było udane. Samotna, z jednej strony oddawała się codziennym modlitwom, a z drugiej, otaczając się artystami i młodymi przedstawicielami szlachty, miewała licznych kochanków. Jej mąż także nie był pod tym względem wzorem. Od 1505 roku była już księżną Ferrary. Mimo to w Ferrarze opinia o Lukrecji zmieniła się. Dawno zapomniano jej bujne życie, teraz rozpowszechniano nowy obraz Lukrecji, matki i żony. W 1506 r., podczas nieobecności męża, była regentką Ferrary. Wydała edykt na korzyść Żydów. Urodziła księciu d'Este pięcioro dzieci, przeżyła kilka poronień. W Ferrarze nazywano ją skarbnicą wszelkich niewieścich cnót. W 1512 r. bardzo przeżyła śmierć Rodrigo, swego najstarszego syna. Chłopiec zmarł w Neapolu, z dala od matki, gdyż Alfons d'Este nie zgodził się, aby Lukrecja zabrała swoje dziecko do Ferrary. Po jego przedwczesnej śmierci Lukrecja pisała „cała tonę we łzach i goryczy z powodu śmierci księcia Biscegli, mego najdroższego syneczka”. W 1518 r. dowiedziała się o śmierci matki, Vannozzy. Lukrecja w wyniku szóstej ciąży urodziła siedmiomiesięczną córeczkę, która niemal natychmiast po porodzie zmarła. Matka przeżyła poród o parę dni. Zmarła 24 czerwca 1519 roku.