Justyna
Jej dziadem był prawdopodobnie Wetiusz Justus, konsul roku 328. Ojciec był namiestnikiem Picenum w Italii. Tytuł ten przyznał mu prawdopodobnie cesarz Magnencjusz (władał Zachodem w latach 350-353), który poślubił jego córkę Justynę. W 353 r. został pokonancy przez cesarza Konstancjusza II i popełnił samobójstwo. Skazany na śmierć został także ojcec Justyny. Ona sama nie miała wtedy jeszcze 15 lat. Darowano życie jej i jej braciom Konstancjanowi i Cerealisowi. Potem została żoną cesarza Walentyniana I, któremu urodziła syna Walentyniana II oraz córki Justę, Gratę i Gallę. W 375 r., po śmierci męża, została wychowawczynią syna-władcy. Polityczną opiekę nad nim miał sprawować jej pasierb Gracjan (wówczas władca Zachodu). Walentynian II nominalnie rządził Italią, prowoincjami bałkańskimi i alpejskimi i może Afryką. Jego matka miała silny wpływ na sprawy państwowe. Justyna była gorliwą arianką i tak też wychowywała syna. Prowadziło to do ostrych sporów z katolikami. W 378 r. nowym władcą Cesarstwa Wschodniego został Teodozjusz I, poplecznik katolików. W 383 r. władzę cesarską na Zachodzie uzurpował sobie Maksymus, który zdobył Brytanię i wkroczył do Galii. Walczący przeciw niemu Gracjan został zamordowany. W obawie przed wkroczeniem Maksymusa do Italii Justyna wraz z synem w 387 r. udała się do Teodozjusza I. Przekonała go do tego, by udzielił im pomocy wojskowej w walce z Maksymusem. W zamian za to dostał on rękę Galli, co umacniało jego prawa do tronu. Cesarz ruszył wkrótce do Italii i zdobył ją z powrotem dla Walentyniana II. Cesarzowa Justyna popłynęła prosto do Rzymu, gdzie zaskarbiła sobie poparcie mieszkańców. W lecie 388 r. Maksymus został pojmany i stracony w Akwilei. Justyna zmarła prawdopodobnie wczesnym latem 388 r. Pochowano ją w Mediolanie.