WŁADCZYNIE 1-500

Justa Grata Honoria

Urodziła się w 416 lub 417 r. jako córka Galli Placydii i Konstancjusza. Była starszą siostrą cesarza Walentyniana III. W 421 r. Konstancjusz został Augustem - współrządcą Zachodu, a jego żona - Augustą. Ojciec Honorii wkrótce zmarł. Po jego śmierci Honoriusz zaczął wysuwać wobec swej siostry Galli haniebne zarzuty o charakterze seksualnym. Nienawiść była już tak wielka, że Galla wraz z dziećmi musiała udać się do Konstatnynopola, gdzie rządzili jej bratanek Teodozjusz II i bratanica Aelia Pulcheria. Honoriusz zmarł w 423 r., ale tron dostał się w ręce uzurpatora Jana. Teodozjusz II uznał jednak swego kuzyna za prawowitego władcę Zachodu i powierzył regencję jego matce. Żoną Walentyniana III została wtedy córka Teodozjusza i Atenais Eudoksji, Licynia Eudoksja. Galla poprowadziła za sobą do Italii bizantyńskie wojska i w 425 r. zdobyła ówczesną stolicę Cesarstwa Zachodniego, Rawennę i kazała uśmiercić samozwańczego władcę. Zapewne wtedy wróciła w rodzinne strony także Honoria. Przez matkę była sposobiona do życia klasztornego, co było niezgodne z jej wolą i temperamentem. W 446 r. nawiązałą romans z zarządcą swych dóbr, Eugeniuszem. Jej kochanek zapłacił za to życiem. Matka i brat postanowili wydać ją za mąż za senatora Herkulanusa. Honoria jednak była temu przeciwna i zaproponowała swą rękę królowi Hunów, Attyli. Nie zgodzili się na to Rzymianie. Spowodowało to później najazd Hunów. W 449/450 r. Honoria otrzymała tytuł Augusty. Zmarła prawdopodobnie w 455 r.