Julia Domna
Urodziła się w Emessie w Syrii w latach 60-tych (50) drugiego wieku n.e. Jej ojcem był najwyższy kapłan boga słońca Elagabala - Julius Bassianus. Była jego młodszą córką. Swojego przyszłego męża i cesarza rzymskiego Septymiusza Sewera poznała, gdy stacjonował z wojskiem w Syrii (od 180 do 182 roku). Septymiusz Sewer był już żonaty od 173 roku. Gdy był gubernatorem Galii jego żona zmarła, więc nie czekając wysłał list z oświadczynami do Julii. Ślub z Julią Domną odbył się w Lugdunum (dzisiejszy Lyon) latem 187 roku. 04.IV.188 roku Julia urodziła syna Karakallę, a w 189 Getę. W 193 r. Septymiusz Sewer został cesarzem. Julia miała bardzo duży wpływ na męża, także w sprawach państwowych. Podczas jego kampanii wojennych to ona zarządzała państwem. O jej znaczeniu świadczy wiele dowodów czci wyrażających się w przyznawanych jej tytułach - miała tytuł matki wojska, matka cesarzy [Karakalli i Gety] i wojska, a po śmierci Gety i jego potępieniu uzyskała tytuł matki cesarza, wojska, senatu i ojczyzny. Jej przeciwnikiem na dworze był dowódca gwardii Gajusz Fulwiusz Plaucjanus. Oskarżył on Domnę o cudzołóstwo i spiskowanie przeciwko cesarzowi. Sewer jednak żonę zatrzymał, nie dopuścił do sądu, ale jej pozycja osłabła, a wzrosły wpływy Plaucjanusa. Doprowadził nawet do małżeństwa swej córki Plautylli z Karakallą. Cesarzowa urządziła wtedy w swoim pałacu swego rodzaju salon literacki, gdzie oddawała się studiom filozoficznym oraz spotkaniom z sofistami, filozofami i pisarzami. Jej niełaska trwała około 3 lat. W 204 r., jako pierwsza w historii Rzymu cesarzowa, pojawiła się u boku męża podczas zawodów związanych z przełomem wieków. Natomiast Plaucjanus został w 205 r. oskarżony o zdradę stanu i stracony. W ostatnich latach życia Septymiusz Sewer starał się doprowadzić do zgody między nienawidzącymi siebie synami. W 208 r. wyruszył wraz z synami i żoną do Brytanii. Zmarł w 211 r. w Jorku. Wkrótce doszło do waśni między braćmi. Herodian pisze, iż Julia Domna zaproponowała im podział państwa między siebie. Nie doszło jednak do tego, gdyż podczas negocjacji matka rozpłakała się, że i ją trzeba podzielić na pół, aby każdy z nich dostał należną mu część. Inne źródła milczą o podziale państwa. W 212 r. Geta został zamordowany przez brata w ramionach matki. Przez pozostałe sześć lat panowania jej starszego syna ich stosunki były niezłe. On dbał o armię, a ona zajmowała się administracją państwową oraz korespondencją polityczną. Kiedy Karakalla po 214 r. wyruszył na wschodnią wyprawę, Julia Domna zatrzymała się w Bitynii. Zarządzała państwem, załatwiała wszystkie podania do cesarza i decydowała o pismach urzędowych. Pisma do senatu rzymskiego przesyłano w imieniu Julii Domny, cesarza i wojska. W kwietniu 217 roku, w drodze z Edessy do Karr, zamordowany został cesarz Karakalla. Cesarzem obwołał się prefekt jego gwardii Makrynus. Kiedy ta wieść dotarła do Antiochii Domna chciała popełnić samobójstwo, ale zmieniła zdanie po otrzymaniu czołobitnego listu od nowego władcy, który pozostawił jej wszystkie oznaki godności i wartę honorową. Wtedy odżyła. Makrynus zaczął się jednak obawiać, aby nie zechciała objąć pełnej włądzy nad państwem i kazał jej wyjechać z Antiochii. Nie mogła i nie chciała wrócić do Rzymu więc dobrowolnie zagłodziła się na śmierć. Herodian dopuszcza jednak możliwość zamordowania jej.