Jalâlat ud-Dîn Begum Raziyâ bint Shamas al-Din Iltutmish
Urodziła się w 1205 r. Była córką sułtana Delhi Iltutmisha. Pochodziła z plemienia Turków Seldżuckich. Jej ojciec jako pierwszy sułtan mianował swą następczynią kobietę. Władca ten zmarł 29.IV.1236 r. Możni nie spełnili jego woli i następnym władcą został jego syn zmarłego, Ruknuddin Feroze Shah. Nowy monarcha wolał jednak zająć się tylko przyjemnościami, a całą władzę przekazał swej matce, Shah Turkaan. Oboje zostali zamordowani 09.XI.1236 r.
Nową władczynią Delhi została Raziyâ. W swym dzieciństwie i wczesnej młodości nie miała zbyt wiele styczności z kobietami z haremu. Już za życia ojca zapoznawano ją z sprawami państwa. Jako sułtana ubierała się w męskie stroje. Pokazywała swą twarz gdy jechała na słoniu na czele swej armii w trakcie bitew.
Jako przebiegła polityk Raziyâ trzymała arystokratów w szachu. Starała się uzyskać poparcie armii i ludu. Wobec opozycjonistów stosowała zasadę "dziel i rządź". Dzięki temu stała się jedną z najpotężniejszych władców w historii sułtanatu Delhi.
Specjalne stosunki łączyły ją z asyryjskim niewolnikiem o imieniu Jalalem-ud-din Yaqutem. Jedne źródła wspominają o tym, że byli kochankami, inne mówią o nich jako o parze bliskich współpracowników. Ta zażyłość wzbudziła zazdrość wśród muzułmańskich wielmożów. Przeciwko rządom sułtany powstał gubernator Bhatindy, Malik Ikhtiar-ud-din Altunia, jej przyjaciel z dzieciństwa.
Doszło do bitwy między sułtaną a rebeliantami. Yaqut zginął, a sama Raziyâ została wzięta do niewoli. Wyszła za mąż za Altunię, by uniknąć śmierci. W tym czasie Muiuddin Bahram Shah, brat sułtany, uzurpował sobie tron. Raziyâ i jej mąż chcieli odzyskać władzę, ale zginęli 13 lub 14.X.1240 r. w bitwie z wojskami Bahrama.