WŁADCZYNIE 1-500

Himeko (Himiko, Pimiko)

Jej imię oznacza "księżniczka słońca". Jest ona pierwszą znaną z imienia władczynią dzisiejszej Japonii. Mieszkała w ufortyfikowanej budowli z wieżami strażniczymi. Rządziła krajem Yamatai w latach ok. 173-240/248. Była szamanką. Miała ona po wieloletniej wojnie zjednoczyć 30 japońskich plemion. W V.172 r. wysłała posłów do króla Adalli z Silli. W 239 r. wysłała poselstwo do Chin. Chciała pozyskać poparcie dynastii Wei w politycznych rozgrywkach kraju Wa. Cesarz przychylił się do tej prośby (kraj Wa mógł mu być przydatny w opanowaniu Korei południowej) i podarował władczyni złotą pieczęć i uprzejmy list. Otrzymała także honorowy tytuł Królowej Przyjaciela z Wei. Wkrótce potem Himeko prowadziła wojnę z krajem Kuna i zwracała się o pomoc do koreańskiego państwa Taiho, ale w owym czasie były tam rozruchy i nie przysłano odpowiedzi. Himeko zmarła między 240 a 248 r. Po jej śmierci wybuchła wojna domowa w kraju Wa. Na tronie osadzono mężczyznę, ale naród nie był zadowolony z jego rządów i zamieszki trwały dopóty, dopóki władzy nie przejęła piętnastoletnia dziewczyna o imieniu Iyo. Tron Yamatai miał być dziedziczony po linii matki. Najbliższym politycznym doradcą Himeko był jej brat. Himeko nigdy nie wyszła za mąż.

Tak natomiast pisze o niej ks. prof. dr hab. Antoni Kość SVD (kierownik Katedry Filozofii Prawa oraz Prodziekanem ds. studiów dziennych Wydziału Prawa, Prawa Kanonicznego i Administracji Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz członkiem Komisji Prawniczej Oddziału PAN w Lublinie) w swoim referacie wygłoszonym 23.XI.2004 r. na posiedzeniu Komisji w siedzibie lubelskiego Oddziału PAN:

"Życie społeczne w Japonii w III wieku po Chr. pozostawało pod silnym wpływem shintoizmu. Normy prawne na tym poziomie nie były odróżniane od innych norm społecznych; utożsamiano je z normami religijnymi. Według San-kuo chih cesarzowa Himiko była uważana jako pontifex maximus - pomost pomiędzy bogami a poddanymi. Służyła bogom, sprawowała kult przodków, wywierała charyzmatyczny wpływ na cały naród. Była ona osobą starszą i niezamężną. Cesarzowa Himiko panowała, natomiast rządził w jej imieniu młodszy brat. Zgodnie z tradycją shintoizmu przodkowie byli uważani za bogów; cesarzowa Himiko służyła bogom, więc podstawą jej władzy politycznej była religia (shintoizm). Poprzez modlitwę poznawała wolę bogów i ogłaszała wyrocznie, które dla poddanych miały być wiążącym prawem. Dowodem na to są starożytne terminy japońskie określające sprawy polityczne bardzo ściśle związane z religią. Jako przykład niech posłuży słowo "rządzić", które po japońsku brzmi shirasu i shiroshimesu. Oba te słowa w pierwotnym znaczeniu oznaczają: "wiedzieć", "znać", gdyż głównym zajęciem władcy było poznawanie woli bogów. Sprawy polityczne w starożytnym języku japońskim są określone jako matsurigoto, co dosłownie oznacza: sprawy świąt, sprawy kultu religijnego. Prawo w starożytnym języku japońskim brzmi: nori  lub noru, a nori znaczy: "deklarować", "ogłaszać". Prawo było więc wolą bogów, ogłaszaną przez osobę pośredniczącą pomiędzy bogami a ludźmi. Osobą pośredniczącą prawie zawsze była kobieta, dlatego też należy stwierdzić, że w tym czasie "kobieta-król" była raczej zasadą niż wyjątkiem. Opinię tę potwierdza fakt, iż najważniejszym bóstwem w shintoizmie jest nie bóg, ale bogini słońca Amaterasu Omikami. Jednak trzeba zauważyć, że Himiko, mimo iż ogłaszała wolę bogów, to jednak nigdy sama jej nie wykonywała. Czynił to w jej imieniu młodszy brat. Himiko więc panowała, lecz nie rządziła. Ta fundamentalna zasada dotycząca panowania cesarzy japońskich (tylko z małymi wyjątkami) była i jest przestrzegana do dziś."