Galla Placydia
Urodziła się w 389 r. jako córka cesarza Teodozjusza Wielkiego i Galli, córki cesarza Walentyniana I i cesarzowej Justyny. Była przyrodnią siostrą cesarza Honoriusza (władcy Zachodu) i cesarza Arkadiusza (władcy Wschodu). Wychowywała się w domu Wandala Stilichona (który faktycznie rządził w imieniu Honoriusza) i jego żony Sereny. Ten pierwszy zaręczył Gallę ze swoim synem Eucheriuszem. Honoriusz zaczął obawiać się jego ambicji i w 408 r. kazał stracić ich obu. W 410 r., podczas najazdu wizygockiego króla Alaryka na Rzym, dostała się do niewoli. W 411 lub 414 r. wyszła za mąż za następcę Alaryka, jego brata Ataulfa. Urodziła mu syna Teodozjusza, który zmarł jako dziecko. Jej mąż zmarł w lecie 415 r., ale na łożu śmierci kazał swemu bratu wysłać Gallę do Rzymian i zawrzeć z nimi pokój. Tak się też stało. W I.417 r. Honoriusz zmusił ją do poślubienia Rzymianina Konstancjusza, głownodowodzącego i kierownika polityki zagranicznej. Miała z nim syna Walentyniana III i córkę Justę Gratę Honorię. W 421 r. Konstancjusz został Augustem - współrządcą Zachodu, a jego żona - Augustą. Jej drugi mąż także wkrótce zmarł. Po jego śmierci Honoriusz zaczął wysuwać wobec siostry haniebne zarzuty o charakterze seksualnym. Nienawiść była już tak wielka, że Galla wraz z dziećmi musiała udać się do Konstatnynopola, gdzie rządzili jej bratanek Teodozjusz II i bratanica Aelia Pulcheria. Honoriusz zmarł w 423 r., ale tron dostał się w ręce uzurpatora Jana. Teodozjusz II uznał jednak swego kuzyna za prawowitego władcę Zachodu i powierzył regencję jego matce. Żoną Walentyniana III została wtedy córka Teodozjusza i Atenais Eudoksji, Licynia Eudoksja. Galla poprowadziła za sobą do Italii bizantyńskie wojska i w 425 r. zdobyła ówczesną stolicę Cesarstwa Zachodniego, Rawennę i kazała uśmiercić samozwańczego władcę. Galla Placydia była regentką w latach 423-437. Zmarła 27.XI.450 r. w Rzymie.