Elżbieta Kumańska
Urodziła się około 1240 r. Była córką kumańskiego chana Kocjana. W 1253 r. została żoną Stefana, syna króla Węgier Beli IV. Przeszła w tym celu na katolicyzm. Wcześniej wyznawała szamanizm. Ich dziećmi byli: Elżbieta, Katarzyna, Maria, Anna, Władysław i Andrzej. W 1262 r. mąż Elżbiety wymusił na ojcu przekazanie mu Siedmiogrodu i przybrał tytuł "młodszego króla Węgier". Elżbieta została królową u jego boku. Béla IV zmarł 03.V.1270 r. Doradcy tego monarchy i wdowa po nim schronili się w Czechach i oddali królowi Przemysławowi Ottokarowi II władzę nad zachodnimi zamkami węgierskimi i skarby koronne. Rok później Stefan odparł najazd czeski. W podpisanym w 1271 r. układzie pokojowym utrzymano stan sprzed wybuchu wojny. W 1272 r. wybuchła rebelia szlachecka. Stefan rozpoczął wyprawę na Bałkany. Zmarł jednak 06.VIII.1272 r. Na tron węgierski wstąpił wtedy 10-letni Władysław jako Władysław IV Kumańczyk. Regencję w jego imieniu do 1277 r. sprawowała matka, królowa Elżbieta Kumańska. W 1273 r. nie powiódł się atak regentki na posiadłości Przemysła Ottokara II. Wojska czeskie zajęły wtedy sporą część Węgier. Doszło do konfliktu między najpotężniejszymi stronnictwami magnackimi, który doprowadził do wojny domowej w 1274 r. Zawarto pokój, ale faktyczna władza przeszła w ręce oligarchów. Królowa Elżbieta zmarła około 1290.