MINISTROWIE OBRONY

Elżbieta II

Tymczasowa biografia z Wikipedii:

Z Bożej łaski Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz innych Jej Królestw i Posiadłości królowa, przewodnicząca Wspólnoty Narodów, Obrończyni Wiary

Elżbieta II, właśc. Elżbieta Aleksandra Maria (ang. Elizabeth Alexandra Mary), ur. 21 kwietnia 1926 r. w Londynie - królowa Wielkiej Brytanii z dynastii Windsor, koronowana 2 czerwca 1953; córka króla Jerzego VI i jego żony - Elżbiety Bowes-Lyon zw. Królową - Matką. Oprócz godności królowej Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej jest również głową 15 innych państw: Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadynów, Tuvalu i Wysp Salomona. Człowiek Roku 1952 według magazynu Time. Od 1964 r. Lord Wysoki Admirał.

Młodość

Elżbieta Aleksandra Maria Windsor urodziła się na Burton Street 17 w Mayfair w Londynie 21 kwietnia 1926 r. Jej ojcem był książę Yorku Albert, późniejszy król Jerzy VI. Jej matką była Elżbieta Bowes-Lyon, córka Claude'a Bowesa-Lyona, 14. hrabiego Strathmore i Kinghorne. Elżbieta została ochrzczona w Pokoju Muzycznym pałacu Buckingham przez Cosmo Langa, arcybiskupa Yorku. Jej rodzicami chrzestnymi byli: dziadek, król Jerzy V, i jego żona królowa Maria, Maria Windsor, Księżniczka Królewska i hrabina Harewood, Artur, książę Connaught i Strathearn, dziadek, lord Strathmore, oraz Mary Elphinstone, lady Elphinstone.

Pierwsze imię otrzymała po swojej matce, drugie po swojej prababce, królowej Aleksandrze, trzecie po swojej babce, królowej Marii. Jako dziecko była nazywana przez swoją rodzinę "Lilibet". Dzieciństwo spędziła na Piccadilly Road 145, gdzie mieszkali wówczas Yorkowie. Jej wychowaniem zajmowała się niania, późniejsza pokojówka królowej, Margaret MacDonald, zwana "Bobo". Elżbieta była posłusznym dzieckiem, ale przekonanym o swojej wysokiej pozycji i dbałą o należną jej rangę. Kiedy w 1930 przyszły premier Neville Chamberlain zwrócił się do niej Dzień dobry, mała damo, księżniczka odpowiedziała mu: Nie jestem małą damą, jestem księżniczką Elżbietą.

Jako wnuczka panującego brytyjskiego monarchy w linii męskiej miała prawo do tytyłu "Jej Królewskiej Wysokości". Jej pełny tytuł brzmiał: Jej Królewska Wysokość Księżniczka Elżbieta z Yorku. W momencie urodzenia zajmowała trzecie miejsce w linii sukcesji do brytyjskiego tronu, po swoim stryju, księciu Walii, i ojcu. Mimo iż jej narodzinom towarzyszyło zainteresowanie społeczeństwa było wówczas mało prawdopodobnie, że Elżbieta odziedziczy tron Wielkiej Brytanii.

Książę Walii jednak nie miał żadnego potomstwa, nie był nawet żonaty. Elżbieta nie miała też brata, który (choćby i młodszy) wyprzedziłby ją w linii sukcesji do tronu. Elżbieta miała tylko młodszą o cztery lata siostrę, Małgorzatę.

W 1932 r. Elżbieta z rodzicami i siostrą ("nasza czwórka" - jak zwykł mawiać Jerzy VI) przeprowadziła się do Royal Lodge w parku przy zamku Windsor. Rok później edukacja księżniczki została powierzona guwernantce Marion Crawford, zwanej "Crawfie". Elżbieta wychowywała się z siostrą w odosobnieniu, daleko od rówieśników, co miało chronić Elżbietę przed chorobami dziecięcymi (na której i tak zachoruje jako dorosła osoba). Elżbieta, u której guwernantka dostrzegła "niezachwiane poczucie obowiązku", uczyła się według bardzo prostego programu - historia (aby poznać świetność Wielkiej Brytanii), geografia (aby poznać ogrom Imperium Brytyjskiego) i Biblia. Jako dziedziczka korony będzie się później uczyć jeszcze historii prawa państwowego.

Program edukacji był skromny i miał swoje braki. Na kilka lat przed objęciem tronu Elżbieta zwierzyła się pokojówce Bobo: Przy stole nie rozumiem o czym rozmawiają ludzie wokół mnie. Ogarnia mnie przerażenie na myśl o zasiadaniu wśród cudzoziemców dyskutujących na tematy, którą są mi kompletnie nieznane. Przyszła królowa była dzieckiem poważnym, zorganizowanym i systematycznym. Zdarzało jej się wstawać wieczorem z łóżka, aby sprawdzić, czy ubrania w szafie są dobrze złożone. Układała również cukierki według wielkości i zjadała je od najmniejszego do największego.

Kiedy Elżbieta miała 10 lat umarł jej dziadek, król Jerzy V. Tron objął jej stryj, książę Walii, jako Edward VIII. Ten jednak, nie mogąc poślubić swojej wybranki, dwukrotnie rozwiedzionej Amerykanki Wallis Simpson, abdykował 11 grudnia 1936. Ojciec Elżbiety, książę Yorku, został wówczas królem jako Jerzy VI. Elżbieta została następczynią tronu. Zachwycona swoim nowym statusem pochwaliła się siostrze, która na to odpowiedziała: "Poor you..." (Biedactwo...). Wraz ze wstąpieniem ojca na tron Elżbieta uzyskała tytuł Jej Królewskiej Wysokości Księżniczki Elżbiety. W Walii pojawiły się głosy za przyznaniem Elżbiecie tytułu księżnej Walii, ale królowi doradzono, że może być to tytuł jedynie żony księcia Walii, a nie tytuł następczyni tronu.

W 1939 r. wybuchła II wojna światowa. Elżbieta i Małgorzata zostały wysłane do zamku Windsor w Berkshire. Pojawiały się sugestie, aby wysłać księżniczki do Kanady, co królowa Elżbieta skomentowała: Dzieci nie mogą wyjechać beze mnie, ja nie mogę opuścić króla, a król nigdy nie opuści kraju. W Windsorze Elżbieta z siostrą pracowały przy kopaniu transzei w pobliskim parku. W 1940 r. 14-letnia księżniczka po raz pierwszy wystąpiła na antenie BBC w programie "Children's Hour". Zawiesiła również lekcje języka niemieckiego (władała już biegle francuskim) i rozpoczęła naukę historii Stanów Zjednoczonych.

Na początku 1945 r. Elżbiecie udało się przekonać ojca, aby pozwolił jej wstąpić do kobiecej służby wojskowej. Księżniczka wstąpiła do Women's Auxiliary Territorial Service z numerem matrykuły 230873, ze stopniem podporucznika. Była również szkolona na kierowcę. Elżbieta jest jedyną, członkinią brytyjskiej rodziny królewskiej, która odbyła służbę wojskową. Podczas obchodów Dnia Zwycięstwa w Londynie 8 maja 1945 r. Elżbieta stojąca na balkonie pałacu Buckingham, ubrana w mundur swojej służby, została nagrodzona gromkimi oklaskami przechodniów.

Pierwszą oficjalną zagraniczną wizytę Elżbieta podjęła w 1947 r. Celem podróży była Unia Południowej Afryki. 21 kwietnia w Kapsztadzie świętowała swoje 21 urodziny. Z tej okazji powiedziała: Oświadczam wobec was wszystkich, iż poświęcę całe moje życie, jakiekolwiek będzie, długie czy krótkie, służbie wam i Wielkiemu Imperialnemu Commonwealthowi (Wspólnocie Brytyjskiej - British Commonwealth), którego członkami jesteśmy my wszyscy.

22 lipca 1939 r. Elżbieta z siostrą i rodzicami udały się z wizytą do Akademii Marynarki w Dartmouth. Niestety, wybuchła tam epidemia świnki, i wizyta nie mogła się odbyć. Wówczas lord Louis Mountbatten wyznaczył, na przewodnika i opiekuna księżniczek młodego oficera grecko-niemiecko-duńskiego pochodzenia, Filipa (ur. 10 lipca 1921), kuzyna Elżbiety i Małgorzaty. Filip jest synem księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg, córki 1. markiza Milford Haven. 18-letni wysoki i postawny oficer wywarł wielkie wrażenie na księżniczce.

Związek z Filipem nie przypadł do gustu parze królewskiej. Przeciwna była zwłaszcza królowa Elżbieta. Krewni Filipa byli blisko związani z reżimem nazistowskim. Królowi Jerzemu nie przypadł do gustu mężczyzna ubogi, pretensjonalny, z "po prostu godną pożałowania" garderobą. W sierpniu 1946 r. Filip został zaproszony do zamku Balmoral i, mimo niechęci Jerzego i Elżbiety, zaręczył się z następczynią tronu. Jerzy wysłał córkę na podróż do Afryki mając cichą nadzieję, że zapomni o kuzynie. Podróż nie spełnia jednak zamierzonego efektu i 10 lipca 1947 r. zaręczyny Filipa i Elżbiety zostały podane do publicznej wiadomości.

Ślub odbył się 20 listopada 1947 w Opactwie Westminsterskim. Miesiąc miodowy młoda para spędziła w Broadlands, posiadłości lorda Mountbattena. Małżonkowie przeprowadzili się później do Clarence House. Filip wyjechał, kontynuując służbę wojskową na Malcie. Elżbieta dwukrotnie go tam odwiedzała, zatrzymując się w maltańskiej posiadłości Mountbattena, Villa Gwardamangia. W latach 1949-1951 Elżbieta stale mieszkała na Malcie. W tym czasie była tytułowana Jej Królewską Wysokością Księżną Edynburga, gdyż jej mąż otrzymał z okazji ślubu tytuł księcia Edynburga.

14 listopada 1948 r. Elżbieta urodziła swoje pierwszego dziecko. Niedługo później król Jerzy postanowił, że potomkowie jego córki mają prawo do tytyłu "Królewskiej Wysokości". Filip i Elżbieta mają czworo dzieci, które na podstawie orzeczenia Tajnej Rady z 1960 r. noszą nazwisko Mountbatten-Windsor, ale tylko te, które nie będą bezpośrednio w linii sukcesji do tronu. W odróżnieniu od rodzeństwa najstarszy syn, Karol, używa również podwójnego nazwiska. Dzieci Filipa i Elżbiety to:

Choroba ojca sprawiała, że Elżbieta przejmowała coraz więcej jego obowiązków. W 1951 r. odwiedziła Grecję, Włochy i Maltę. W październiku wybrała się do Kanady, a następnie odwiedziła prezydenta Harry'ego Trumana w Waszyngtonie. W styczniu 1952 r. razem z mężem udała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. Odwiedziła wówczas 15 krajów, wygłosiła 157 przemówień, uczestniczyła w 135 przyjęciach i 50 balach. Podróż trwała tak długo, że kiedy wróciła dzieci ledwo ją poznały. Podczas pobytu w Kenii do Elżbiety przyszła wiadomość, że 6 lutego 1952 r. jej ojciec, król Jerzy VI, zmarł na raka gardła.

Elżbieta przebywała wówczas w hotelu Treetops w Thice. Była więc pierwszym od czasów Jerzego I brytyjskim monarchą, który w momencie wstąpienia na tron przebywał za granicą. Jest jednocześnie pierwszym nowożytnym monarchą, u którego nie można dokładnie określić momentu rozpoczęcia panowania, gdyż król zmarł w czasie snu. Wieści o śmierci Jerzego VI przyniósł Elżbiecie książę Filip. Asystent prywatnego sekretarza teraz już królowej, Martin Charteris, zapytał władczyni jakie wybiera imię. Elżbieta, oczywiście - odpowiedziała. Para królewska natychmiast wybrała się w podróż powrotną do Wielkiej Brytanii.

Elżbieta II została okrzyknięta królową w czwartek, 7 lutego 1952 r., w St. James's Palace. Odrębna proklamacja została wydana tego samego dnia w Kanadzie przez Tajną Radę Królowej.

24 marca 1953 r. zmarła na raka gardła królowa-wdowa Maria Teck, jednak przed śmiercią wyraziła życzenie, aby z tego powodu nie przekładano koronacji. Odbyła się ona zgodnie z planem 2 czerwca 1953 r. Królowa długo powtarzała każdy gest, przyzwyczajała się do noszenia korony, trzymając ją na głowie podczas śniadania, oraz chodziła po pałacowych korytarzach z prześcieradłami przytroczonymi do ramion. W dniu koronacji była całkiem odprężona. Gdy opuszczała pałac Buckingham i wsiadała do karety mającej ją zawieźć do Westminsteru, jedna z druhen zapytała ją jak się czuje. Wspaniale - odpowiedziała królowa - Właśnie rozmawiałam przez telefon z moim trenerem. Mój koń jest faworytem w Derby.

O godzinie 11.00 Elżbieta weszła do Opactwa Westminsterskiego. Przebywało tam już 7000 osób. Królowa była ubrana w szkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem narzucony na satynową suknię. Asystowało jej 6 druhen noszących tren. Elżbieta przeszła nawę główną, kierując się ku drewnianemu tronowi Edwarda Wyznawcy, gdzie znajdował się kamień koronacyjny. Następnie zwróciła się ku czterem stronom świata, a arcybiskup Canterbury Geoffrey Fisher obwieścił zgromadzonym: Panowie, przedstawiam wam królową Elżbietę, waszą niezaprzeczalną królową, wam wszystkim, którzy tu przybyliście złożyć jej hołd i oddać się jej na służbę. Czy gotowi jesteście ją uznać?. Lordowie odpowiedzieli God save Queen Elizabeth.

Kolejnym etapem ceremonii była przysięga na Biblię. Królowa zobowiązała się rządzić królestwem i krajami Wspólnoty Narodów zgodnie z ich prawami i zwyczajami oraz umacniać wiarę anglikańską. Następnie miała podpisać pergamin, jednak kałamarz okazał się pusty. Za radą Lorda Wielkiego Szambelana królowa tylko udawała, że podpisuje. Następnie zdjęła płaszcz, diadem i klejnoty, i zasiadła na tronie pod złotym baldachimem podtrzymywanym przez czterech kawalerów Orderu Podwiązki.

Nastąpił moment sakry. Arcybiskup namaścił świętymi olejkami dłonie, pierś i czoło królowej. Następnie królową ubrano w długą, białą albę i złotą tunikę. Przypięto jej insygnia nowej godności - ostrogi św. Jerzego (symbol rycerskości), którymi zostały muśnięte jej kostki, królewski miecz (który Elżbieta zaniosła do ołtarza w geście oddania się w służbę Bogu), jabłko (znak supremacji duchowości nad doczesnością), bransolety (znak mądrości i szczerości), które zostały założone na jej nadgarstki, pierścień, założony na palec serdeczny prawej dłoni, berło z krzyżem (symbol sprawiedliwości) i berło z gołębicą (symbol Ducha Świętego). Następnie królowa została odziana w purpurowy, haftowany złotem, aksamitny płaszcz. Na zakończenie arcybiskup nałożył jej na głowę koronę św. Edwarda, a lordowie jeszcze raz zawołali God save Queen Elizabeth.

Następnie trzej książęta krwi królewskiej - Edynburga, Gloucester i Kentu - a za nimi pozostali lordowie, złożyli hołd królowej. Następnie Elżbieta z mężem przyjęli komunię pod dwiema postaciami. Ceremonię zakończyło odśpiewanie Te Deum. Po trzygodzinnej ceremonii królowa, z ciężką koroną na głowie, berłem w lewej i jabłkiem w prawej ręce, miała kłopoty z powstaniem i poprosiła o pomoc arcybiskupa. Następnie opuściła opactwo, wymieniwszy wcześniej koronę św. Edwarda na lżejszą państwową koronę imperialną.

Po koronacji Elżbieta i Filip przeprowadzili się do pałacu Buckingham w centrum Londynu, od 1837 r. oficjalnej rezydencji brytyjskich królów i królowych. Królowa jednak nie przepadała za pałacem i wolała przebywać w zamku Windsor, 15 km na zachód od Londynu. Królowa spędza dużo czasu w Holyrood House w Edynburgu, który jest jej oficjalną siedzibą jako królowej Szkocji, i gdzie ma przebywać co najmniej tydzień w roku. Wiejskimi rezydencjami królowej są również zamek Balmoral w Aberdeenshire oraz Sandringham House w Norfolk. Rezydencjami państwowymi są jeszcze Pałac św. Jakuba (do 1837 r. oficjalna rezydencja królów, z tego czasu pozostało dyplomatyczne wyrażenie Dwór św. Jakuba, przy którym wciąż akredytowani są ambasadorzy), Hampton Court na przedmieściach Londynu, pałac Kensington i Marlborough House. Rezydencje te są na utrzymaniu państwa, z wyjątkiem Sandringham i Balmoral, które są rezydencjami prywatnymi.

Królowa Elżbieta odbyła wiele podróży zagranicznych. W latach 1953-1954 wyruszyła wraz z mężem 6-miesięczną podróż dookoła świata, będąc pierwszym monarchą, który tego dokonał. Była również pierwszą królową Australii, Nowej Zelandii i wysp Fidżi, która odwiedziła te państwa. W październiku 1957 r. udała się z wizytą państwową do USA. Przybyła również do Kanady, gdzie otworzyła sesję parlamentu. Przemawiała również na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. W 1959 r. udała się z kolejną wizytą do Kanady i odwiedziła Stany Zjednoczone. Pożegnalny obiad zjadła w kanadyjskiej ambasadzie w Waszyngtonie w towarzystwie prezydenta Eisenhowera. W lutym 1961 r. odwiedziła Ankarę, będąc gościem prezydenta Turcji Cemala Gürsela. Później odbyła pierwszą wizytę w Indiach i Pakistanie. Odwiedziła większość europejskich krajów i wiele pozaeuropejskich. USA odwiedziła jeszcze w 1976 r., gdzie wzięła udział w uroczystościach u boku prezydenta Geralda Forda. Ponownie odwiedziła USA w 1991 r. na zaproszenie George'a H. W. Busha. Podczas tej wizyty była pierwszym brytyjskim władcą, który uczestniczył w obradach Kongresu.

Brytyjskie imperium znajdowało się w stanie rozpadu od 1926 r., kiedy tzw. "Deklaracja Balfoura", potwierdzona Statutem Westminsterskim w 1931 r., uznała suwerenność Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Unii Południowoafrykańskiej i Nowej Fundlandii. W 1931 r. te państwa weszły w skład Wspólnoty Narodów, na której czele stoi brytyjski monarcha. Przed wstąpieniem Elżbiety na tron niepodległość uzyskały Indie, Pakistan, Cejlon i Irlandia.

Panowanie Elżbiety II to okres dalszego rozpadu brytyjskiego imperium. Niepodległość uzyskały Ghana (1957), Nigeria (1961), Sierra Leone (1961), Tanganika (1961), Jamajka (1962), Trynidad i Tobago (1962), Uganda (1962), Kenia (1963), Malawi (1964), Malta (1964), Gambia (1965), Gujana (1966), Barbados (1966), Mauritius (1968), Fidżi (1970), Bahamy (1973), Grenada (1974), Papua Nowa Gwinea (1975), Wyspy Salomona (1978), Tuvalu (1978), Saint Lucia (1979), Saint Vincent i Grenadyny (1979), Belize (1981), Antigua i Barbuda (1981) oraz Saint Christopher i Nevis (1983). Wszystkie te kraje uzyskiwały niepodległość jako królestwa związane unią personalną z Koroną brytyjską, ale wiele z nich (Indie, Pakistan, Cejlon, Ghana, Nigeria, Sierra Leone, Tanganika, Trynidad i Tobago, Uganda, Kenia, Malawi, Malta, Gambia, Gujana, Mauritius i Fidżi) zniosły monarchie i stały się republikami, ale wszystkie pozostały państwami członkowskimi Wspólnoty Narodów.

Sama Wspólnota również przechodziła przemiany, stając się z biegiem czasu coraz luźniejszym związkiem politycznym byłych brytyjskich kolonii (i nie tylko, jako że członkiem Wspólnoty jest również Mozambik, dawna kolonia portugalska). Królowa Elżbieta bierze aktywny udział w pracach Wspólnoty, od 1973 r. regularnie uczęszczając na zjazdy szefów rządów państw Wspólnoty. W wielu wypadkach, jak w RPA, działania królowej przyczyniły się do poprawy stosunków państwa z Wielką Brytanią.

Jednak w 1993 r., podczas konferencji na Cyprze, królowa powiedziała: Mam dość doświadczenia, by nie postawić ani pensa na liczbę krajów, które będą należeć do Wspólnoty za 40 lat.

W 2007 r. ujawniono dokumenty z 1957 r., z których wynikało, że premier Francji Guy Mollet i premier Wielkiej Brytanii sir Anthony Eden dyskutowali na temat możliwości przystąpienia Francji do unii z Wielką Brytanią i uznania Elżbiety II za głowę państwa francuskiego. W dokumencie datowanym na 28 września 1956 Mollet stwierdza, że nie powinno być większych trudności we Francji z zaakceptowaniem zwierzchnictwa Jej Królewskiej Mości. Propozycje te nigdy nie doczekały się realizacji.

Królowa zawsze wykazywała się stanowczą postawą wobec zagrożeń. W 1961 r. podczas podróży do Ghany odmówiła zachowywania dystansu od prezydenta Kwame Nkrumaha, pomimo iż prezydent był celem zamachów. Premier Harold Macmillan napisał wówczas: Królowa jest absolutnie zdeterminowana we wszystkim co robi. Jest w samej rzeczy "sercem i żołądkiem człowieka"^[1]. Kocha swoje obowiązki i bycie królową. Podobna sytuacja wydarzyła się, gdy królowa podróżowała do Quebecu. Według Roberta Speaighta, który opisał to w swojej książce Vanier, Soldier, Diplomat and Governor General: A Biography, były obawy o bezpieczeństwo królowej podczas wizyty. Pojawiały się nawet głosy za przerwaniem podróży. Prywatny sekretarz królowej powiedział jednak, że dla monarchini będzie nie do przyjęcia wystraszyć się ekstremistów. Podobnie podczas Trooping the Colour w 1981 r., kiedy do królowej oddano 6 strzałów ślepymi nabojami, Elżbieta jakby nigdy nic kontynuowała przegląd wojska. Kanadyjska Izba Gmin była pod takim wrażeniem postawy królowej, że uchwaliła specjalną uchwałę sławiącą jej odwagę.

Polityka

Jako monarcha konstytucyjny królowa Elżbieta nie powinna wyrażać swoich osobistych opinii na tematy polityczne. Elżbieta przez całe swoje panowanie stosowała się do tej zasady i w efekcie niewiele wiadomo o sympatiach i antypatiach politycznych brytyjskiej królowej. Wydaje się jednak, że w kwestiach ekonomicznych królowa przychyla się do starej doktryny konserwatystów, tzw. "Jednego Narodu". Idea ta poszła w niełaskę w latach 70. i konserwatywna pani premier Margaret Thatcher prowadziła już zupełnie inną politykę, która nie przypadała do gustu królowej (Elżbieta II wciąż nie darzy lady Thatcher sympatią). W prywatnej rozmowie pani premier określiła królową jako kogoś, kto mógłby głosować na SDP (Social Democratic Party, Partia Socjaldemokratyczna).

Królowa nigdy nie wyraziła bezpośrednio swojego sprzeciwu wobec emancypacyjnych dążeń Quebecu, ale publicznie pochwaliła kanadyjską jedność. Podobnie jak matka, Elżbieta często okazuje swoje przywiązanie do Kanady. Kiedy w 1983 r. kończyła swoją wizytę w Kalifornii powiedziała: Jutro wracam do mojego domu do Kanady. Podczas uroczystego przyjęcia w Saskatchewan w 2005 r. powiedziała: Ten kraj i jego mieszkańcy zawsze zajmowali ważne miejsce w moim życiu i mojej pracy. Wyznała również, że Kanada jest dla niej domem daleko od domu.

Podczas przemówienia w Zgromadzeniu Ustawodawczym Quebecu, w szczytowym okresie tzw. "Cichej Rewolucji" 1964 r., królowa, ignorując narodowe napięcia, pochwaliła dwie "uzupełniające się kultury", które stworzyły Kanadę. Przemawiając po francusku i angielsku powiedziała: Przyjemnie jest mi myśleć, że istnieje w Wspólnocie Narodów kraj, gdzie mogę się oficjalnie wypowiedzieć po francusku (...). Gdy śpiewacie po francusku "O Canada" pamiętajcie, że jesteście dumnym narodem.

Po proklamacji Aktu Konstytucyjnego w 1982 r., który był pierwszym aktem uchwalonym bez zgody rządu Quebecu, Elżbieta wystąpiła jako głowa państwa kanadyjskiego w obronie aktu, chociaż w prywatnych rozmowach przyznała, że Quebec nie był stroną w tworzeniu aktu.

W 1995 r. podczas kampanii przed referendum, które miało zadecydować o secesji Quebecu, królowa wypowiedziała się w CKOI-FM Montreal, ponownie w języku angielskim i francuskim, w którym wyraziła swoją obawę, że referendum może pójść w złą stronę i, że jeśli będzie mogła pomóc, z radością to uczyni. Podczas głosowania Elżbieta znajdowała się w podróży do Nowej Zelandii. Poleciała jednak pilotowi opóźnić start z lotniska w Los Angeles, do czasu aż uzyskała wyniki referendum.

18 listopada 1965 r. gubernator Rodezji Południowej, sir Humphrey Gibbs, otrzymał Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Wiktorii za wierność wobec królowej, tydzień po tym, jak Ian Smith ogłosił Jednostronną Deklarację Niepodległości. Gibbs sprzeciwiał się Deklaracji, i za to właśnie otrzymał Order. Niektórzy skrytykowali to nadanie jako przyznane w złym czasie. Inni chwalili, gdyż widzieli w tym wsparcie legalnych władz Rodezji przeciwko nielegalnym działaniom jej premiera.

Podczas australijskiego kryzysu konstytucyjnego w 1975 r., kiedy gubernator generalny sir John Kerr zdymisjonował premiera Gough Whitlama, ten wysłał list do królowej, w którym domagał się reakcji na działania gubernatora. Prywatny sekretarz królowej wypowiedział się w jej imieniu, że działania Kerra mieściły się w konstytucyjnych kompetencjach gubernatora. W odpowiedzi Whitlam i jego stronnicy stali się zwolennikami proklamowania Australii republiką.

Przemawiając w Westminster Hall z okazji jej "Srebrnego Jubileuszu" w 1977 r., królowa powiedziała, że nie może zapomnieć, że została koronowana na królową Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Wobec prowadzonej wówczas przez laburzystowski rząd Jamesa Callaghana akcji mając zdecentralizować państwo i przyznać większą samodzielność Szkocji i Walii, przemówienie to zostało odczytane jako sprzeciw królowej wobec tej polityki. Królowa wypowiedziała się za utrzymaniem związku Anglii i Szkocji. Pochwaliła jednak porozumienie wielkopiątkowe z 1998 r., które było pierwszym porozumieniem katolików i protestantów w Irlandii Północnej. Aprobata królowej dla porozumienia wywołała niechęć części unionistów, którzy zawsze byli monarchistami. Lider prawicowej Demokratycznej Partii Unionistycznej, Ian Paisley, zerwał z odwieczną unionistyczną zasadą bronienia Korony, i nazwał Elżbietę "papugą Tonyego Blaira". Krytyka Paisleya nie zyskała jednak uznania wśród znacznej części unionistów.

Pod koniec lat 90., kiedy w referendum przyjęto jednak laburzystowski pomysł decentralizacji, królowa przesłała swoje najlepsze życzenia Szkockiemu Parlamentowi i Zgromadzeniu Narodowemu Walii. Pierwsze posiedzenia obu tych parlamentów zostały osobiście przez nią otwarte. Nie obyło się jednak bez zgrzytów. W Szkocji wielu deputowanych nie stawiło się na oficjalnej ceremonii, wybierając się republikańską uroczystość. Również wielu członków walijskiego parlamentu zbojkotowało inauguracyjną sesję. W 2006 r. deputowana partii Plaid Cymru, Leanne Wood, została wyrzucona z sali Zgromadzenia za nazwanie królowej "Panią Windsor".

Przemówienie królowej z okazji jej "Srebrnego Jubileuszu" było również interpretowane jako odniesienie do wstrząsów jakie ówcześnie miały miejsce w Irlandii Północnej.

Elżbieta II jako królowa Zjednoczonego Królestwa jest najwyższym zwierzchnikiem Kościoła Anglii i protektorem Szkockiego Kościoła Prezbiteriańskiego. W innych królestwach Wspólnoty królowa nie pełni żadnych funkcji religijnych.

Królowa bardzo interesuje się sprawami Kościoła Anglii, ale najważniejszą w nim osobą pozostaje arcybiskup Canterbury. Królowa regularnie uczestniczy we mszach odprawianych w kaplicy św. Jerzego w zamku Windsor. Kiedy przebywa w Sandringham uczęszcza do kościoła św. Marii Magdaleny. Podczas pobytu w Balmoral, królowa uczestniczy w nabożeństwach w kościele w Crathie, a podczas pobytu w Edynburgu królowa uczestniczy w nabożeństwach w kościele Canongate należących do Kościoła Szkocji. Pomiędzy 1977 a 2002 r. Elżbieta regularnie uczestniczyła w Generalnych Zgromadzeniach Kościoła Szkocji, ale w ostatnich latach wyznacza Lordów Wysokich Komisarzy, który mają ją tam reprezentować.

Królowa często robi odniesienia do swojej wiary podczas przemówień telewizyjnych wygłaszanych z okazji świąt Bożego Narodzenia. W 2000 r. powiedziała: Dla wielu z nas, nasza wiara jest najważniejsza. Dla mnie, nauki Jezusa Chrystusa i moja osobista odpowiedzialność przed Bogiem tworzy ramę, w której staram się poruszać w moim życiu. Ja, podobnie jak wielu z was, czerpię ze słów i przykładu Chrystusa siłę w ciężkich czasach.

Elżbieta często spotyka się z przedstawicielami innych religii. Jest również patronem Rady Chrześcijan i Żydów (Council of Christians and Jews, CCJ) w Zjednoczonym Królestwie.

Rok 2002, oprócz Złotego Jubileuszu panowania, przyniósł Elżbiecie stratę matki i siostry, które zmarły w odstępie kilku miesięcy. Relacje Elżbiety z dziećmi, zwykle dość chłodne, uległy poprawie. Szczególną sympatią królowa darzy swoją synową, Zofię, hrabinę Wessex. Nie popierała związku najstarszego syna z Camillą Parker Bowles, ale kiedy książę Karol i Camilla wzięli w 2005 r. ślub, Elżbieta pogodziła się z wyborem syna. Królowa jest blisko związana ze swoimi wnukami, zwłaszcza z księciem Williamem (najstarszym synem księcia Karola), księżniczką Beatrycze (najstarszą córką księcia Yorku) i Zarą Phillips (córką księżniczki Anny).

Osobisty majątek królowej jest od wielu lat tematem licznych spekulacji. Niekiedy określa się jego wartość nawet na 10 miliardów dolarów. Magazyn Forbes ustala zwykle majątek królowej na ok. 500 milionów dolarów (280 milionów funtów). EuroBusines wycenił w 1999 r. majątek królowej Elżbiety na 450 milionów euro. Królowa posiada również wiele posiadłości o nieokreślonej wartości (Sandringham House, Balmoral, zamek Mey). Spekuluje się, że dochód królowej z tych dóbr wynosi ok. 70 milionów funtów. Ponadto własnością królowej jest Księstwo Lancaster, wyceniane na 310 milionów funtów i przynoszące dochód 9,811 miliardów funtów w 2006 r. Do Elżbiety należą również posiadłości koronne o wartości 6 miliardów funtów. Nie są jednak one jej własnością, gdyż w 1760 r. król Jerzy III przekazał je Parlamentowi w zamian za doroczną rentę, zwaną "listą cywilną".

Owa lista jest co roku określana i uchwalana przez Parlament. W 1999 r. lista cywilna królowej wynosiła 12 043 000 funtów. Od 1993 r. królowa zgodziła się na płacenie podatku osobistego (który i tak jest przez niektórych określany jako za niski). Lista cywilna nie jest opodatkowana. Królowa nie płaci podatku od kapitału ani podatku spadkowego.

Do dzisiejszych czasów pozostało kilka osobliwości majątku królewskiego. Do królowej należą wszystkie łabędzie w kraju (dawniej były one "zwierzyną królewską"). "Królewskie ryby" - jesiotr, delfin, morświn i wieloryb, winny być oddane królowej, jeśli zostały złowione na wodach terytorialnych.

W 2002 r. królowa Elżbieta obchodziła Złoty Jubileusz 50-lecia swojego panowania. W tym roku królowa wybrała się w podróż po krajach Wspólnoty Narodów. W ogrodzie pałacu Buckingham odbył się pierwszy w historii koncert muzyki pop. Główne ceremonie religijne odbywały się w katedrze św. Pawła.

Pod koniec lutego 2003 r. panowanie królowej, wtedy już 51-letnie, stało się dłuższe niż panowanie jej czterech poprzedników razem wzięte. Elżbieta jest obecnie drugim najdłużej panującym monarchą (po królu Tajlandii Bhumibol Adulyadej), nie licząc szejka Ras al-Khaimah Saqra bin Mohammada al-Qassimiego i Dalajlamy XIV. Obecnie (56 lat i 4 miesiące, stan na 14 czerwca 2008 r.) jest również trzecim pod względem długości panowaniem w dziejach Zjednoczonego Królestwa (po 1801 roku) i Wielkiej Brytanii (1707-1801) (po królowej Wiktorii i Jerzym III, a piątym jeśli uwzględnić państwa, które istniały przed 1707 rokiem (Henryk III Plantagenet - król Anglii i Jakub VI Stuart - król Szkotów, później także król Anglii jako Jakub I)

W czerwcu 2005 r. królowa musiała odwołać wiele wystąpień w związku z, jak to określił Pałac, złą gorączką. Królowa jednak jest osobą o silnym zdrowiu i szybko wyzdrowiała.

W październiku 2006 r. królowa cierpiała z powodu pęknięcia naczynia krwionośnego w prawym oku, przez co jej oko przybrało kolor czerwony. Pałac nie komentował stanu zdrowia królowej, a lekarze orzekli, że będzie to bezbolesne i w ciągu tygodnia lub dwóch oko powróci do normalnego koloru. Ogłosili również, że tego typu pęknięcia są typowe dla osób w podeszłym wieku, ale mogą również być skutkiem zbyt wysokiego ciśnienia krwi. 26 października Elżbieta uczestniczyła w uroczystym otwarciu Emirates Stadium, nowego stadionu Arsenalu Londyn. Zmuszona była jednak zrezygnować z dalszego udziału w uroczystości z powodu bólu pleców, który dokuczał jej od powrotu z letnich wakacji w Balmoral. Pojawiły się obawy, czy królowa będzie w stanie uczestniczyć w inauguracyjnym posiedzeniu Parlamentu w listopadzie. Królowa wróciła na czas do zdrowia, ale miesiąc później ponownie ożyła dyskusja o stanie zdrowia monarchini, gdy zobaczono ją z plastrem na prawej ręce. Pałac odmówił wszelkich komentarzy. Później okazało się, że królowa została pogryziona przez jednego z swoich corgie, gdy próbowała rozdzielić dwa walczące psy.

W piątek 21 kwietnia 2006 r. królowa Elżbieta II ukończyła 80 lat i stała się trzecim co do długowieczności brytyjskim monarchą. Wówczas część jej publicznych obowiązków przeszła na jej dzieci i innych członków rodziny królewskiej. Mimo plotek na jej temat, królowa nie zdecydowała się na abdykację.

Następca tronu, książę Karol, ma zostać bardziej dopuszczony do spraw rządowych oraz zwiększy się liczba jego spotkań z gośćmi z zagranicy. Ma również przejąć obowiązek królowej witania ambasadorów akredytowanych przy Dworze św. Jakuba.

Pojawiały się również pogłoski, że odbyta w ostatnim czasie wizyta w Kanadzie i Australii będzie jej ostatnią zagraniczną podróżą, ale plotki te zostały zdementowane przez Pałac oraz rządy Kanady i Australii.

W listopadzie 2006 r. królowa ogłosiła, że wraz z mężem odbędzie wizytę w Stanach Zjednoczonych w maju 2007 r., z okazji 400-lecia założenia Jamestown.

21 grudnia 2007 Królowa stała się najstarszym brytyjskim monarchą.9 września 2015 stanie się najdłużej panującym władcą Wielkiej Brytanii. Tym samym książę Karol będzie najstarszym człowiekiem, który wstąpił na brytyjski tron, pokonując Wilhelma IV, który objął tron mając 64 lata.

Tuż przed 80 urodzinami królowej ogłoszono badania opinii publicznej, w których większość Brytyjczyków wyraziła życzenie, aby królowa panowała aż do swojej śmierci. Wielu uznało królową Elżbietę za instytucję samą w sobie.

Konstytucyjnie, królowa jest ważnym elementem brytyjskiego systemu władzy, ale jej rola jest de facto symboliczna. Jak stwierdził konstytucjonalista Walter Bagehot, królowa ma jedynie prawo do udzielania rad, zachęcania i ostrzegania. Teoretycznie ma prawo weta, ale ostatnią monarchinią, która skorzystała z tego prawa była królowa Anna Stuart w 1707 r. Teoretycznie królowa jest najwyższym zwierzchnikiem sił zbrojnych i ma prawo decydować o wojnie i pokoju. Ona mianuje również premiera, ale jest to czynność symboliczna, gdyż premierem zawsze zostaje lider zwycięskiej partii.

Kiedy żadna z partii nie ma większości w Izbie Gmin, królowa może doprowadzić do powołania koalicji. Ostatni raz miało to miejsce w 1940 r., kiedy Jerzy VI mianował premierem Winstona Churchilla. Za Elżbiety II taka sytuacja nie miała miejsca.

Jednak trzy razy podczas swojego panowania królowa mianowała premiera w czasie kryzysów konstytucyjnych. Nagłe dymisje liderów rządzącej Partii Konserwatywnej, Anthonyego Edena w 1957 r. i Harolda Macmillana w 1963 r., i brak określonego trybu wyboru nowego lidera sprawiły, że to do królowej należała decyzja komu powierzyć kierowanie rządem. W 1957 r. wybrała Macmillana, w 1963 r. Aleca Douglasa-Home'a. Macmillan został powołany po konsultacji z lordem Salisburym i lordem Kilmuirem oraz Winstonem Churchillem, jako ostatnim żyjącym premierem z ramienia konserwatystów. Douglas-Home został powołany za radą ustępującego Macmillana.

Trzecia okazja nastąpiła w lutym 1974 r., kiedy wybory powszechne wygrali konserwatyści i premier Edward Heath pozostał na stanowisku, ale aby uzyskać większość parlamentarną musiał zawrzeć koalicję z liberałami. Heath koalicji nie zwarł i jego rząd rychło upadł. Wówczas królowa poprosiła lidera opozycji, laburzystę Harolda Wilsona, o utworzenie mniejszościowego rządu, który przetrwał 8 miesięcy do czasu nowych wyborów, które przyniosły zwycięstwo Partii Pracy.

We wszystkich trzech przypadkach królowa działała zgodnie z konstytucyjną tradycją, radząc się najstarszych ministrów i członków Tajnej Rady. Jako ze konstytucyjna praktyka w Zjednoczonym Królestwie bazuje bardziej na tradycji i precedensach niż na prawie pisanym, jest powszechnie przyjęte, że królowa nie może działać niekonstytucyjnie, gdy postępuje za radą swoich ministrów.

Od czasu wstąpienia na tron Elżbieta spędza co najmniej 3 godziny dziennie "pracując nad pudłami", tzn. czytając dokumenty przesyłane jej z ministerstw, ambasad i urzędów rządowych. Jeśli nie podróżuje, w każdy wtorek spotyka się z premierem i omawia bieżące sprawy polityczne. Podczas swojego panowania przyjmowała na audiencji 11 premierów (Churchilla, Edena, Macmillana, Douglas-Home'a, Wilsona, Heatha, Callaghana, Thatcher, Majora, Blaira i Browna). Wszyscy wychwalali jej dar słuchania i rozumienia problemów, orientację w dokumentach państwowych. Heath określał spotkania z królową mianem "wyczerpujących wizyt u psychiatry".

Stosunki królowej z jej kanadyjskimi premierami bywały różne. Pierre Trudeau nie cieszył się zbytnią sympatią monarchii, głównie ze względu na przywiązywanie niewielkiej wagi do protokołu (jego słynny piruet za plecami królowej w 1977 r., który zarejestrowały kamery) oraz usuwanie symboli królewskich z różnych budynków. Królowa miała wyrazić swoje zmartwienie z powodu faktu, że Korona "ma dla niego takie niewielkie znaczenie". Królowa poparła jednak Trudeau podczas kryzysu związanego z Aktem Konstytucyjnym 1982 r. Trudeau zapisał później w pamiętnikach: Zawsze powtarzałem, że uchwalenie konstytucji zawdzięczam trzem kobietom: królowej Elżbiecie, która nas poparła, premier Thatcher, która robiła wszystko o co poprosił ją nasz parlament, oraz Jean Wadds, która wspaniale reprezentowała nasze interesy w Londynie (...). Królowa poparła mój plan reform. Zawsze podziwiałem grację, z jaką publicznie przemawiała, ale również mądrość z jaką prowadziła prywatne rozmowy.

Królowa spotyka się również z Pierwszym Ministrem Szkocji. Spotkania odbywają się w Holyrood Palace w Edynburgu. Otrzymuje również sprawozdania ze Zgromadzenia Narodowego Walii. Mianuje ona walijskich ministrów i podpisuje uchwały.

Chociaż tradycja zabrania królowej zabierania głosu na tematy polityczne, jej wieloletnie doświadczenie sprawia, że jej głos jest zawsze uważnie wysłuchiwany przez jej premierów. Margaret Thatcher zapisała w pamiętnikach: Jeśli ktoś myśli, że cotygodniowe spotkania z królową są miłymi, towarzyskimi rozmówkami jest w wielkim błędzie. To są spotkania niemalże biznesowe i Jej Królewska Mość wypowiada się z wielkim doświadczeniem na aktualne tematy.

Podczas sporu o sankcje jakie Wspólnota Narodów miała nałożyć na RPA, królowa wykorzystała swoją pozycję jako głowa Wspólnoty na ustanowienie sankcji, co odczytano jako sprzeciw wobec polityki Margaret Thatcher niestosowania sankcji. Pomimo różnic między królową a panią premier, Margaret Thatcher zawsze wyrażała swój podziw wobec królowej. W dokumencie BBC Queen & Country określiła Elżbietę jako wspaniałą i perfekcyjną damę, która zawsze wie co chce powiedzieć. W październiku 2005 r. królowa z mężem uczestniczyła w przyjęciu z okazji 80. urodzin byłej pani premier.

Uważa się, że jej ulubionymi premierami byli Winston Churchill, Harold Macmillan i Harold Wilson. Królowa miała również dobre relacje z Tonym Blairem na początku jego urzędowania, ale w ostatnich latach ich wzajemne stosunki ochłodziły się.

Stosunki osobiste królowej Elżbiety z zagranicznymi politykami są serdeczne i nieformalne. Jej przyjaciółmi są m.in. Nelson Mandela, Mary Robinson i George H. W. Bush, którego syn, obecny prezydent USA, był pierwszy amerykańskim prezydentem od 80 lat, który zatrzymał się w pałacu Buckingham.

Mary McAleese, obecna prezydent Irlandii, wspominała jak była zaszokowana, gdy, jeszcze jako prokanclerz Uniwersytetu Królowej w Belfaście, została przez Elżbietę i jej męża zaproszona na obiad, na którym królowa rozmawiała z nią na temat stosunków angielsko-irlandzkich. Podczas kampanii prezydenckiej 1997 r., McAleese określiła Elżbietę mianem "a dote" (w angloirlandzkim znaczy to tyle, co "bardzo kochana osoba"). Nelson Mandela mówi o królowej "moja przyjaciółka, Elżbieta".

Elżbieta rzadko udziela wywiadów, a jej poglądy znane są tylko kilku szefom rządów, którzy cieszą się jej zaufaniem. Ubiera się tradycyjnie i gustownie. Uczestniczy w wielu imprezach kulturalnych. Interesuje się jazdą konną, fotografią i psami. Jej ulubioną rasą psów są Pembroke Welsh Corgis. Królowa posiada kilka stadnin: w Wolferton niedaleko Sandringham, w Polhampton w Hampshire, w West Isleley w Berkshire oraz stajnię koni wyścigowych, której jeźdźcy noszą purpurowe toczki i czarne dżokejki ze złotym chwostem.

Bardzo popularna w Wielkiej Brytanii i jej innych królestwach, cieszy się poparciem 80% Brytyjczyków, osiągając lepsze wyniki niż wielu brytyjskich polityków. A przecież jeszcze w 1997 r., na skutek milczenia pałacu Buckingham po śmierci pierwszej żony księcia Karola, księżnej Diany, monarchia była powszechnie krytykowana przez Naród a rodzina królewska atakowana przez prasę. Królowej udało się jednak odbudować swój wizerunek w oczach Brytyjczyków.

W sprawach dyplomatycznych Elżbieta jest formalistką i królewski protokół jest ściśle przestrzegany. Królowa nie przepada za łamiącymi protokół (vide Pierre Trudeau). Zakazane jest m.in. dotykanie królowej, z wyjątkiem podania ręki na początku spotkania. Zasada ta była kilkakrotnie łamana - w 1972 r. prezydent Francji, Georges Pompidou, wziął królową pod ramię, by odprowadzić ją do pałacu Trianon; Alice Frazier w 1991 r. podczas 13-dniowej wizyty królowej w USA; premierzy Australii Paul Keating, sfotografowany jak obejmuje królową ramieniem (za co został nazwany przez tabloidy "Lizard of Oz"), i John Howard; kolarz Louis Garneau, który dopuścił się gafy w królewskiej kanadyjskiej rezydencji Rideau Hall, obejmując Elżbietę podczas pozowania do zdjęcia.

Opinia Elżbiety w społeczeństwie przechodziła różne koleje losu. Po raz pierwszy załamała się w 1992 r. Separacja Karola i Diany, rozwód księżniczki Anny i wybryki księżnej Yorku, a na koniec pożar zamku Windsor 20 listopada, sprawiły, że królowa nazwała ten rok annus horribilis. Koszt odbudowy zamku miał wynieść 90 milionów euro, co zostało oprotestowane przez opinię publiczną, jako, że miało to zostać sfinansowane z publicznych pieniędzy. Nawet The Times przyłączył się do chóru krytyków pisząc: Kiedy zamek jest w dobrym stanie, należy do nich, a kiedy płonie jest nasz. Burza medialna skłoniła królową do deklaracji w 1993 r., że będzie płacić podatki, zdaniem niektórych wciąż jednak za małe.

Elżbieta rezygnuje następnie z królewskiego jachtu Britannia i z używania prywatnych samolotów Queen's Fleet. Ogranicza również liczbę beneficjentów listy cywilnej do panujących i ich małżonków. W 1994 r. królowa powołała Way Ahead Group, która miała się zająć unowocześnieniem monarchii, ale bez naruszania jej podstaw. Rozważa się więc zgodę na poślubianie przez następcę tronu katoliczki bez utraty praw do tronu, wprowadzenie zasady całkowitej primogenitury, rezygnację z tytułu najwyższego zwierzchnika Kościoła Anglii czy zniesienie listy cywilnej.

Królowej często zarzuca się chłód, zatwardziałość, "głos świętoszkowatej uczennicy", niezdolność do wygłoszenia przemówienia bez kartki, kolosalną fortunę, większą miłość do psów niż własnych dzieci (corgis królowej noszą specjalne buciki szyte na miarę, by nie uszkadzały sobie łapek na żwirze przy pałacu Buckingham) oraz trzy rozwody potomków. Królowa stara się poprawić wizerunek monarchii, zmniejszyć przepaść między Koroną a ludem. Dochodzi nawet do tego, że królowa pije piwo w pubie, czy odwiedza McDonalda. Starania te odnoszą oczekiwany skutek i królowa Elżbieta cieszy się obecnie wielką sympatią Brytyjczyków.

Elżbieta była pierwszą osobą, która wpuściła media do życia rodziny królewskiej. W 1953 r., wbrew radom Churchilla, zgodziła się na transmitowanie koronacji i umalowała usta na niebiesko, aby na ekranie telewizora wyglądały jak czerwone. Po raz pierwszy wystąpiła na żywo w telewizji w 1959 r., kiedy otwierała linię promową na rzece św. Wawrzyńca. Od 1969 r. regularnie wysyła kartki świąteczne do państw Wspólnoty Narodów. Od 2001 r. kartki są dostępne na oficjalnie internetowej stronie monarchii.

W 1969 r. królowa upoważnia BBC do nakręcenia dokumentalnego filmu o życiu codziennym rodziny królewskiej. Premiera filmu zatytułowanego Corgi and Beth (od wszechobecności na ekranie 14 królewskich psów) nastąpiła w czerwcu 1970 r. 40 milionów widzów mogło zobaczyć księcia Edynburga pieczącego kiełbaski, czy królową maczającą palec w sosie do sałatki zrobionej przez księcia Walii.

Królowa jest bohaterką Her Majesty, piosenki autorstwa Paula McCartneya, obecnej na ostatnim albumie The Beatles Abbey Road z 1969 r. McCartney wykonał tą piosenkę podczas obchodów Złotego Jubileuszu w 2002 r. W 1977 r. powstała piosenka zespołu Sex Pistols, pt. God Save the Queen, która stała się kontrowersyjną przez sugestie, że kraj "nie ma przyszłości" i porównanie Anglii do "faszystowskiego reżimu". The Smiths wydali piosenkę i album The Queen Is Dead w 1986 r. Pet Shop Boys stworzyli piosenkę Dreaming of the Queen. Królowa jest również pokazana jako detektyw w "Śledztwach Jej Królewskiej Mości" autorstwa C.C. Benisona, w skład których wchodzą "Śmierć w pałacu Buckingham" i "Śmierć w zamku Windsor".

W 2006 r. powstał film Królowa z Helen Mirren w roli tytułowej. Przedstawia on wydarzenia związane ze śmiercią księżnej Diany w Paryżu w 1997 r.

W 2006 r. książka Who Owns the World: The Hidden Facts Behind Landownership Kevina Cahilla ogłosiła, że królowa Elżbieta jest właścicielką 1/6 ziem na świecie, więcej niż ktokolwiek inny i jakiekolwiek państwo. Jej posiadłości to łącznie 6,6 miliardów akrów w 32 krajach. Te ziemie nie należą jednak osobiście do królowej, ale do rządów jej królestw (teoretycznie do królowej należą wszystkie ziemie na których panuje).

Elżbieta II była wielokrotnie pokazywana w kinie i telewizji, zarówno w poważnych filmach jak i komediach:

Królowa jest patronką ok. 620 organizacji charytatywnych, w tym:

W Szkocji istnieje kilka kontrowersji związanych z królową Elżbietą, a najważniejszą z nich jest kwestia numeru. W Szkocji nigdy nie panowała Elżbieta I, więc Szkoci nienawidzą inicjałów "E II R". Skrzynki pocztowe z takimi inicjałami były niszczone, wskutek czego w Szkocji skrzynki pocztowe ozdobione są tylko koroną. Szkoci ponadto tytułują Elżbietę starym tytułem "królowej Szkotów". Zwracają się również do niej "Wasza Łaskawość", a nie "Wasza Wysokość" jak to jest przyjęte w Anglii.

Elżbieta II ma koligacje polskie. Battenberg to pierwotne nazwisko hrabiowskiego rodu niemieckiego, osiadłego w pobliżu miejscowości Battenberg w Hesji (zachodnie Niemcy), wygasłego ok. 1314 roku. Nazwisko to i tytuł hrabiowski wznowiono w 1851 roku, nadając je Julii hr. Hauke, Polce, morganatycznej żonie Aleksandra, młodszego syna księcia heskiego. W 1858 roku ich potomkowie uzyskali tytuł książęcy. Najstarszy syn Aleksandra i Julii, Ludwik, ożenił się z wnuczką królowej Wiktorii, był admirałem angielskim i podczas I wojny światowej zmienił nazwisko na Mountbatten.