GUBERNATORKI 1750
WŁADCZYNIE 1800

Maria Anna Eliza Bonaparte Baciocchi

Urodziła się 03.I.1777 r. w Ajaccio na Korsyce. Była najstarszą córką Carlo Marii Buonaparte i Letycji Ramolino Buonaparte i siostrą cesarza Napoleona I. Eliza odznaczała się ostrym językiem i nie była zbyt lubiana w rodzinie. 01.V.1797 r. wyszła za mąż za Feliksa Pasquale Baciocchi (1762-1841), byłego oficera w królewskim regimencie na Korsyce. Pochodził on ze starego, lecz zubożałego szlacheckiego rodu korsykańskiego. Mieli czworo dzieci: Feliksa Napoleona (1798-1799), Elizę Napoleonę (1806-1869), Jérôme'a Karola (1810-1811) i Fryderyka Napoleona (1813-1833). 18.V.1804 r. Napoleon wliczył ją (lecz nie jej męża) w poczet francuskiej rodziny cesarskiej i nadał jej tytuł "Cesarskiej Wysokości". 19.III.1805 r. Napoleon przekazał jej księstwo Piombino, a trzy miesiące później doszło do tego księstwo Lucca i Elby. 03.III.1809 r. została mianowana gubernatorem generalnym Toskanii z kurtuazyjnym tytułem Wielkiej Księżnej. Wszystkie te stanowiska piastowała do 01.II.1814 r., do chwili restauracji dynastii Habsburgów w tym państwie. Bardzo poważnie zabrała się do swych obowiązków. Budowała drogi, otwierała szkoły i akademie, ale także interesowała się sprawami militarnymi. Pod jej panowaniem księstwo Lucca przezywało okres gospodarczego i kulturalnego rozkwitu. Eliza założyła bank, co umożliwiło podjęcie pracy przez od lat zamknięte kamieniołomy w Carrarze. Jej zasługą było podwojenie produkcji mydła. W celu poprawy jego jakości sprowadziła specjalistów z Genui i Lyonu. Za jej panowania dobrze pracowały garbarnie, a huty żelaza i fabryki mydła przynosiły zyski. Otworzyła także dwie duże biblioteki, medyczną szkołę wyższą i Instytut Elizy - dla dziewcząt z warstw wyższych. Restytuowana została akademia. Kongres wiedeński odebrał Elizie także księstwo Lucca, gdzie restytuowano dynastię Burbon-Parma, ale dzięki swym dobrym stosunkom z kanclerzem Metternichem zachowała swą fortunę i mogła resztę życia spędzić w dostatku. Po upadku Napoleona żyła w różnych miejscach, np. na Morawach, w Trieście i Bolonii. Posługiwała się tam nazwiskiem hrabiny Compignano. Zmarła 07.VIII.1820 r. w San Andrea w Trieście. Pochowana została w Bolonii w bazylice San Petronio.