WICEPREMIERZY 1920-90
WŁADCZYNIE

Elena Ceauşescu

Urodziła się 07.I.1916 r. w wiosce Petreşti, na południu Rumunii, jako Elena Petrescu. Jej ojciec był drobnym rolnikiem, pracującym na wydzierżawionej ziemi. Prowadził także w swym domu mały sklep, w którym sprzedawał scyzoryki i świece. W szkole Elena uczyła się źle, wykazując braki z większości przedmiotów, oprócz robótek ręcznych, muzyki i gimnastyki. Wcześnie rzuciła szkołę, aby pracować w polu. Po uzyskaniu pełnoletności wyjechała do Bukaresztu. W 1937 r. została członkinią Komunistycznej Partii Rumunii. Dwa lata później poznała swego przyszłego męża, komunistę Nicolae Ceauşescu. Poślubiła go 23.XII.1947 r. Zatrudniła się tam w nieco podejrzanej fabryce medycznej. Mówi się, że w owym czasie uprawiała prostytucję lub była kochanką jakiegoś bogacza. Później została przewodniczącą ICECHIM, głównego badawczego laboratorium chemicznego w Rumunii. Tam przedstawiała się jako światowej sławy chemik i naukowiec.  Dzięki swoim wpływom politycznym raczej, niż wiedzy, uzyskała doktorat z chemii. Niewiele wiedziała na temat tej gałęzi wiedzy, ale domagała się uznania i akceptacji. Jej pragnienie międzynarodowego uznania było większe niż jej męża. Podczas większości swych wizyt zagranicznych, roboczych lub oficjalnych, otrzymywała honorowe stopnie naukowe za swe osiągnięcia naukowe. Tak wyraża się o niej Mircea Codreanu, dyplomata w ambasadzie Rumunii w Waszyngtonie: "Była ignorantką, niewykształconym, prymitywnym rodzajem kobiety, naprawdę myślała, że jeśli będzie mieć jakieś tytuły po swym nazwisku, zmieni to jej wizerunek". Po objęciu władzy przez komunistów w Rumunii pracowała jako urzędniczka w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i była nieważną osobą do 1965 r., kiedy to jej mąż został generałem. W 1968 r. została członkinią Miejskiego Komitetu Rumuńskiej Partii Komunistycznej w Bukareszcie. W 1972 r. jej mąż, dzięki wpływom męża, została członkinią Biura Politycznego. Rok później weszła w skład Komitetu Wykonawczego. W 1975 r. stanęła na czele Instytutu Badań Chemicznych, stając się dzięki temu członkinią rządu odpowiedzialną za naukę i technologię. W 1979 r. została także przewodniczącą Narodowej Rady Nauki i Technologii. Od III.1980 r. do śmierci była pierwszym wicepremierem. Przewodziła także w swoim czasie Narodowej Radzie Kobiet. W latach 1967-1989 była de-facto współwładczynią Rumunii. W latach 80-ych, kiedy jej mąż coraz bardziej chorował, stała się faktyczną głową państwa i najbardziej prawdopodobną sukcesorką Nicolae. Obydwoje zostali straceni podczas rewolucji 25.XII.1989 r.